Ուկրաինական պատերազմի վերջը դարձավ տեսանելի

Ի­հար­կե, Հա­րա­վա­յին Կով­կա­սի ուղ­ղութ­յամբ Մոսկ­վա­յի ներ­կա ակ­տի­վա­ցու­մը (Տե´ս նաեւ https://iravunk.com/?p=291376&l=am) մե­ծա­պես կախ­ված է մնում ուկ­րաի­նա­կան պա­տե­րազ­մի ըն­թաց­քից: Ներ­կա փու­լում շատ է խոս­վում, որ ՌԴ Կուս­կի մարզ ուկ­րաի­նա­կան ու­ժե­րի ներ­խու­ժու­մը դար­ձավ Ռու­սաս­տա­նի թու­լութ­յան հեր­թա­կան վկա­յութ­յու­նը, նաեւ, որ Մոսկ­վան ստիպ­ված է լի­նե­լու գնալ զի­ջում­նե­րի: Սա­կայն ի­րա­կան փաս­տերն այլ բան են վկա­յում:

Ին­չո՞ւ Զե­լենս­կին ո­րո­շեց, ա­վե­լի ճիշտ՝ Ա­րեւ­մուտ­քի հետ ո­րո­շեց մտնել ՌԴ տա­րածք: Այս հար­ցի հետ կապ­ված` վար­կած­նե­րի պա­կաս չկա, չկրկնենք: Սա­կայն ան­կախ հա­ճախ ի­րար բա­վա­կա­նին հա­կա­սող այդ վար­կած­նե­րի բազ­մա­զա­նութ­յու­նից, կան կոնկ­րետ փաս­տեր, ո­րոնք հնա­րա­վոր չեն շրջան­ցել:

­Նախ, չնա­յած Կուրս­կի մարզ ներ­խուժ­ման «անս­պա­սե­լիութ­յան» տված ա­ռա­վե­լութ­յուն­նե­րին եւ նախ­նա­կան բա­վա­կա­նին ա­րագ տե­ղա­շար­ժե­րին, ար­դեն տե­ւա­կան ժա­մա­նակ ուկ­րաի­նա­կան ու­ժե­րը Կուրս­կում հայտն­վել են տե­ղապ­տույ­տի մեջ: Պատ­ճա­ռը հաս­կա­նա­լի է՝ մարդ­կա­յին եւ տեխ­նի­կա­յի կո­րուստ­նե­րը հսկա­յա­կան են, այն­քան մեծ, որ ան­գամ ե­ղած, ա­պա ան­գամ ա­ռանց­քա­յին հատ­ված­նե­րից մշտա­պես ռե­զերվ­նե­րի տե­ղա­փոխ­մա­նը, ուկ­րաի­նա­կան գրո­հա­յին խմբա­վո­րու­մը չի կա­րո­ղա­նում ճա­կա­տում ստեղ­ծել այն­պի­սի ա­ռա­վե­լութ­յուն, ո­րը նոր տա­րածք­ներ գրա­վե­լու հնա­րա­վո­րութ­յուն կտա: Փո­խա­րե­նը, վեր­ջին օ­րերին ռուս­ներն են աս­տի­ճա­նա­բար անց­նում հա­կա­հար­ձակ­ման եւ ար­դեն հասց­րել են զգա­լի տա­րածք­ներ հետ վերց­նել: Արդ­յուն­քում, ուկ­րաի­նա­կան բա­նա­կը միայն ցույց տա­լու հա­մար, թե մտել է ռու­սա­կան տա­րածք, կորց­նում է իր վեր­ջին լա­վա­գույն ռե­զերվ­նե­րը, ո­րի արդ­յուն­քում կա­րող է մնալ «դա­տարկ գրպա­նով»:

Ա­մե­նաէա­կա­նը՝ ռե­զերվ­նե­րի պա­կասն ան­մի­ջա­պես անդ­րա­դար­ձավ մյուս ա­ռանց­քա­յին ուղ­ղութ­յուն­նե­րի վրա: Եր­կու հիմ­նա­կան դրվագ. այն դրա­մա­տիկ ի­րա­վի­ճա­կը, ո­րը ստեղծ­վել է ռազ­մա­ճա­կա­տի Պոկ­րովսկ-Կու­րա­խո­վո-Ուգ­լե­դար ուղ­ղութ­յամբ, ուկ­րաի­նա­կան բա­նա­կի հա­մար կա­րող է ըն­դու­նել պա­տե­րազ­մը տա­նուլ տա­լու տեսք: Ընդ ո­րում, այս­տեղ խնդի­րը ոչ թե ըն­դա­մե­նն ուկ­րաի­նա­կան ու­ժե­րի ռե­զերվ­նե­րի պա­կասն է, այլ ակն­հայտ է դառ­նում, որ ռու­սա­կան կողմն էա­պես փո­խել է պա­տե­րազ­մե­լու ռազ­մա­վա­րութ­յու­նը: Այ­սինքն, ե­թե մինչ վեր­ջին եր­կու-ե­րեք ա­մի­սը ռուս­նե­րի մոտ հիմ­նա­կա­նում տե­սա­նե­լի էր այս կամ այն բնա­կա­վայ­րը տե­ւա­կան ժա­մա­նակ «ճա­կա­տից» գրո­հե­լու տակ­տի­կան, ա­պա ներ­կա փու­լում շատ ա­վե­լի տա­րած­ված է դար­ձել բնա­կա­վայ­րերն ու հա­կա­ռա­կոր­դի պաշտ­պա­նա­կան հա­մա­կար­գե­րը շրջան­ցե­լու, խո­րը թի­կուն­քա­յին ճեղ­քում­նե­րի մար­տա­վա­րութ­յու­նը, ո­րի հաշ­վին սպառ­նում են ընդ­հուպ՝ ամ­բող­ջա­կան շրջա­պատ­ման գո­տի­ներ ստեղ­ծել ողջ ռազ­մա­ճա­կա­տի Պոկ­րովսկ-­Կու­րա­խո­վո-Ուգ­լե­դար ուղ­ղութ­յան հա­մար: Գու­մա­րած, ուկ­րաի­նա­կան բա­նա­կի մոտ խո­րը թի­կուն­քա­յին պաշտ­պա­նա­կան գո­տի­նե­րը գործ­նա­կա­նում բա­ցա­կա­յում են, նոր, ա­մուր գո­տի­ներ ստեղ­ծե­լու մի­ջոց­ներ պար­զա­պես չկան, իսկ ռուս­նե­րի նոր մար­տա­վա­րութ­յան պատ­ճա­ռով ստիպ­ված են նաեւ ա­ռանց մար­տի թող­նել ճա­կա­տա­յին պաշտ­պա­նա­կան գծե­րը, ո­րոնց զգա­լի մա­սը ստեղ­ծել են եր­կար ժա­մա­նա­կի ըն­թաց­քում: Արդ­յուն­քում, ե­թե թող­նեն գրե­թե ան­պաշտ­պան մնա­ցած ռազ­մա­ճա­կա­տի Պոկ­րովսկ-­Կու­րա­խո­վո-Ուգ­լե­դար գի­ծը, շատ մեծ է հա­վա­նա­կա­նութ­յու­նը, որ այ­լեւս չկա­րո­ղա­նան ռուս­նե­րին կանգ­նեց­նել մին­չեւ առն­վազն Դ­նեպր գե­տը:

­Նույն պատ­կերն է երկ­րորդ ա­ռանց­քա­յին հատ­վա­ծում՝ Տո­րեց­կում, որ­տեղ պաշտ­պա­նա­կան հա­մա­կար­գե­րը ստեղծ­վել են 2014թ.-ից ի վեր: Այս դեպ­քում եւս, ե­թե ուկ­րաի­նա­կան բա­նա­կը հանձ­նի Տո­րեց­կը, ին­չը հաշ­ված շա­բաթ­նե­րի խնդիր է, ռուս­նե­րի ա­ռաջ բա­ցում է Կ­րա­մա­տորսկ-Ս­լավ­յանսկ ուղ­ղութ­յու­նը, այն է՝ ուկ­րաի­նա­կան ա­րե­ւել­յան ռազ­մա­ճա­կա­տի խո­րը թի­կուն­քա­յին ողջ գո­տին: Միա­ժա­մա­նակ դա ան­պաշտ­պան է թող­նում Դ­նեպ­րո­պետ­րովսկ-­Խար­կով ողջ ուղ­ղութ­յու­նը:

Ու երբ այս ա­մե­նին գու­մար­վում է Կուրս­կում ուկ­րաի­նա­կան լա­վա­գույն ռե­զերվ­նե­րի՝ մսա­ղա­ցի մեջ հայտն­վե­լու փաս­տը, պատ­կե­րը Կիե­ւի հա­մար ի­րոք դառ­նում է ող­բեր­գա­կան: Ա­ռա­վել եւս, որ ար­դեն այն փու­լում են, որ Կուրս­կից հետ քաշ­վե­լու հնա­րա­վո­րութ­յուն ան­գամ չկա: Նախ, զոր­քե­րը մար­տե­րի մեջ են, եւ հետքա­շվելը կա­րող է շատ ա­վե­լի մեծ կո­րուստ­նե­րի ու բա­նա­կի տա­րա­լուծ­ման բե­րել: Հա­ջոր­դը, այդ դեպ­քում Ա­րեւ­մուտ­քը «ճիշտ չի հաս­կա­նա»:

Ա­մե­նա­մեծ աբ­սուրդն ուկ­րաի­նա­կան կող­մի հա­մար այն է, որ այս հե­ռան­կար­նե­րը տե­սա­նե­լի էին դեռ այն պա­հին, երբ ան­ցան Կուրս­կի սահ­մա­նը: Թե դա ում «հան­ճա­րեղ» գա­ղա­փարն է, դեռ մի կողմ: Բայց որ այդ գա­ղա­փարն աշ­խա­տեց ոչ թե ռուս­նե­րի դեմ, այլ ստեղ­ծեց մի ի­րա­վի­ճակ, երբ պա­տե­րազ­մի վեր­ջը տե­սա­նե­լի է դառ­նում, դա փաստ է:

Իսկ այն, որ Մոսկ­վան այս ա­մե­նին զու­գա­հեռ կտրուկ ակ­տի­վացնում է հա­րավ­կով­կաս­յան ուղ­ղութ­յամբ ռազ­մա­վա­րութ­յու­նը, մեկ բան է ակ­նար­կում՝ ուկ­րաի­նա­կան ի­րա­վի­ճա­կը հա­մա­րում է իր հա­մար խիստ շա­հե­կան: Ա­լիե­ւը կար­ծես թե դա հաս­կա­ցել է, Նի­կո­լի հարցն այլ է: