Եթե տավուշյան պայքարը չտեղափոխվի Հանրապետության հրապարակ, մարելու է. Դավիթ Գալստյան

«Իրավունք»-ի զրուցակիցն է Արցախի Ազգային ժողովի «Արդարություն» խմբակցության ղեկավար, «Արդարություն եւ վերադարձ» հայ ազգային եւ մշակութային արժեքների պահպանման ՀԿ համահիմնադիր ԴԱՎԻԹ ԳԱԼՍՏՅԱՆԸ:

— Ազգովի ինչ չկարողացանք Արցախի համար անել, հիմա փորձ է արվում անել Տավուշի սահմանապահ գյուղերը պահելու համար: Ըստ Ձեզ, այս անգամ կհաջողվի՞:

— Ունենալով հենց Արցախի դառը փորձը` կարելի է ենթադրել, որ պատմությունը շատ արագ կրկնվում է: Այն թեզը, որ այս իշխանությունները` ի դեմս իշխանության գլուխ Նիկոլ Փաշինյանի, ասում էին, թե` Արցախը տանք, հանգիստ ապրենք, հասարակությունը տեսավ, որ դա այդքան էլ այդպես չէ: Ինչ-որ տեղ Արցախը տալով` հասարակությունը մտածում էր, կամ միֆ էր ստեղծել իր համար, որ վերջին կետը դրվեց պարտության: Արցախը հանձնելուց հետո` կային մարդիկ, որոնք կարծում էին, թե այս իշխանությունը պետք է ավելի հստակ քաղաքականություն վարեր, պետք է կնքվեր, այսպես կոչված, «խաղաղության պայմանագիրը»: Սակայն, այն, ինչ փորձում են փաթաթել հայ ազգի գլխին, տեսնում ենք, որ այդքան էլ խաղաղության նման չէ: Եվ այն պահանջները, որոնք Ադրբեջանը առաջ էր քաշել եւ առաջ է քաշում, այս պարտված իշխանությունը գլխիկոր բոլոր պայմաններին համաձայնում է` առանց որեւէ նախապայմանի: Արդյունքում` հայ ազգի համար որեւէ դրական փոփոխություն չեղավ Արցախը հանձնելուց: Դրա համար մեզնից շատերը զգուշացնում էին, որ Արցախը հենց Հայաստանի անվտանգության դարպասն է, եւ պետք է ամեն գնով փորձել պահել այն փակ: Բայց, ցավոք սրտի, օրվա իշխանությունը բացեց այն թշնամու առաջ, եւ սա է այն պտուղները, որոնք քաղում ենք: Այսօր էլ հասարակությանը մանիպուլացնելու հետեւանքով` կորցնում ենք Հայաստանի Հանրապետության ինքնիշխանությունը: Եթե այս օրհասական պահին հասարակությունը ոտքի չկանգնի, կարող է հետագայում ուշ լինի, եւ կորցրածը չկարողանանք այլեւս վերադարձնել:

— Իրականում արցախցիները տավուշցիներից ոչ պակաս պատրաստակամ էին պայքարել, հանրահավաքներ ու ակցիաներ էլ եղան Ստեփանակերտում, հայտարարություններ էլ հնչեցին Ազգային ժողովի կողմից: Ի՞նչ անել, որ Տավուշի սահմանապահ գյուղերի դեպքում էլ նույն Արցախի ճակատագիրը չկրկնվի, եւ չսխալվենք:

— Բոլորս գիտենք, որ Երեւանը համայն հայության մայրաքաղաքն է, եւ այն պայքարը, ինչ տեղի ունեցավ Արցախում, չտեղափոխվեց հենց համայն հայության մայրաքաղաք: Եվ այսօր այն պայքարը, ինչ տեղի է ունենում մասնավորապես` Տավուշում, եթե չտեղափոխվի եւ չտարածվի Հայաստանի Հանրապետությունով մեկ, եւ վերջնակետը դառնա մայրաքաղաք Երեւանը, ապա, իհարկե, մարելու է: Ի վերջո, հարցերի բոլոր լուծումները գտնվում են Հանրապետության հրապարակում: Արդեն իսկ մենք տեսնում ենք, որ փոքր, բայց ինչ-որ ձեւ հասարակությունը ինքնաբուխ արձագանքում է այս ակցիաներին: Հուսանք` այս անգամ չենք կրկնի այն սխալները, որը եղավ թե՛ Արցախի շրջափակման ժամանակ, թե՛ մնացած բոլոր շարժումների: Ազգը պետք է ոտքի կանգնի, չպետք է սա դիտարկենք, որպես տավուշցու կամ վաղը սյունեցու խնդիր: Ցավալի է, որ գործում է այն պատմական թեզը, թե` պառակտիր, որ տիրես: Պետության ներսում պառակտված ազգ ունենալով, իհարկե, ոչ մի դրական շարժ չի կարող լինել: Կարելի է միայն ու միայն հասնել հաջողության համախմբմամբ: Իրականում սա ոչ թե տավուշցու, այլ համահայկական խնդիր է:

ՀՐԱՆՏ ՍԱՐԱՖՅԱՆ