Ծաղրանկարչի մենաշնորհը  յուրացրել են քաղաքական գործիչները. ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆ ՉԱԼԻԿՅԱՆ   

«Իրավունքը» զրուցել է Հայաստանի ճարտարապետների միության, նկարիչների միության, դիզայներների միության և ծաղրանկարիչների միության անդամ, ճարտարապետ, ծաղրանկարիչ, քանդակագործ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆ  ՉԱԼԻԿՅԱՆԻ հետ:

-Պարոն Չալիկյան, ինչպե՞ս եք վերաբերվում այն իրողությանը, որ գլխավոր դատախազությունը որոշել է պետականացնել Նկարիչների միության շենքը:

-Դա միայն նկարիչների խնդիրը չի: Դա համակարգված գործընթաց է կրթական ու մշակութային միավորները կազմաքանդելու, մեր ինքնությունը, մեր պատմությունը մեզնից օտարելու միտումն է:Մենք հոգևոր ժողովուրդ ենք և առանց հոգևոր արժեքների գերակայության մենք դադարում ենք հայ լինել.

Մենք ծով էինք, դարձանք լիճ,

 Քանզի մենք ենք` մեզ դահիճ…

Կաթիլ, կաթիլ ցնդելով`

Այսպես դառնում ենք ճահիճ:

-Ինչպե՞ս կբնութագրեք կերպարվեստի արդի մակարդակը:

-Եթե թույլ տանք, որ այս կազմաքանդման գործընթացը իրականանա, այլևս ավելորդ կլինի այս հարցին պատասխանել: Արվեստը ծաղկում է, երբ ժողովուրդը վերելք է ապրում, և իշխանությունները խրախուսում են այն: Ճգնաժամային պայմաններում արվեստը նույնպես ճգնաժամ է ապրում, բացառապես ծաղրանկարչության: Այս ասպարեզում ծաղրանքի ենթակա երևույթները շատացել են, բայց քչացել են այն վերհանողների ռիսկերը: Պետք չէ հուսալքվել: Ամեն խնդիր իր մեջ որպես հակադարձում կրում է այն հաղթահարելու ներուժ: Արվեստագետն առանց գերխնդիրների չի կարող ապրել: Մեզ է վիճակված այս սպառնալիքներին որպես հակադարձում տեսնել մեր ազգային երազը իրականություն դարձնելու բացառիկ հնարավորությունը:

Մենք աշխարհի աղն ենք…

Նենգ աշխարհի խաղն ենք,

Թեկուզ աշխարհն էլ չուզի,

Մենք աշխարհի վաղն ենք:

-Ձեզ չի՞ հուսահատեցնում այսօրվա համատարած հուսահատությունը: Ինչպե՞ս է այս իրավիճակը գնահատում ծաղրանկարիչը:

-Մեր արդի իրականությունն արդեն իսկ ծաղր է: Ծաղրանկարչի մենաշնորհը յուրացրել են քաղաքական գործիչները: Ինչի նման կլիներ, եթե այս նվաստացուցիչ համակարգում մեզ լավ զգայինք: Մենք թույլ չպետք է տանք, որ մեր մեջ մարի ապագա հզոր Հայաստանի տեսիլքը, մեր պատմական Հայաստանի, մեր Չարենցի և Տերյանի Երկիր Նաիրին:

-Ի՞նչ կասեք Երևանում տեղադրվող արձանների առատության մասին:

-Բնավ էլ արձանների առատությունը չի, որ այս հարցն է առաջացնում: Այլ այդ արձանների որակի խնդիրն է: Այնպիսի համաշխարհային մշակույթի կենտրոններ` ինչպիսիք են Հռոմը, Ֆլորենցիան, Աթենքը, Փարիզը: Այդ քաղաքներում քայլելիս երբեք չես հոգնում` հանդիպելով արվեստի կոթողների: Քանի որ նրանք իսկապես արվեստի կոթողներ են: Արժեքավոր արվեստից մարդը երբեք չի հոգնում: Հոգնեցնում է սխալ մեկնաբանությամբ հուշարձանը: Ինձ դուր չի գալիս Արամ Մանուկյանի հուշարձանի մեկնաբանությունը: Ի՞նչ է նշանակում պետական դրոշը փաթաթել անձնական մարմնի վրա: Դա, ի վերջո, կարդացվում որպես է կանացի շրջազգեստ: Ինձ դուր չի գալիս հայ բարերարների ծառուղին: Ասես հեղինակը ոչ թե հավերժացրել, այլ հավերժության գիրկն է ուղարկել նրանց: Ինձ դուր չի գալիս Օհան Դուրյանի անդամահատված հուշարձանը, որը նույնպես խնդիրներ ունի մեկնաբանության հետ : Շատ բաներ ինձ դուր չեն գալիս, բայց ես չեմ ուզում քար նետել իմ կոլեգաների վրա, քանի որ նրանք չեն դադարում լինել բարձրակարգ մասնագետներ:

-Դուք հաշված րոպեների ընթացքում կարողանում եք բացահայտել մարդու էությունը: Ձեր ապագա գրքի անունն էլ դրել եք «Թափանցիկ դիմակներ»: Ինչպե՞ս կբացահայտեք ինքներդ Ձեզ:

Թույլ տվեք պատասխանեմ բանաստեղծորեն.

-Ես խաչբառ եմ`

Ուղիղ ու թեք,

Իմ մոգոնած անուններով անմեկնելի,

Իսկ լուծողներ որքան ուզեք:

ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ