Կրթություն չստացած ինտերնետային «աստղի» խոսքին այսօր ավելի շատ են կարեւորություն տալիս. ԴԱՎԻԹ ՄՇԵՑԻ

 «Իրավունք  TV»  -ի  հյուրն  է  բանաստեղծ  ԴԱՎԻԹ  ՄՇԵՑԻՆ:

-Դավիթ,  այսօրվա  քաղաքական  իրականության  մեջ  պոեզիան  ի՞նչ  կշիռ  ունի:

-Այսօրվա  քաղաքական  իրականության  մեջ,  եթե  պաթետիկ  ասեմ`  ինչ -որ  կշիռ  ունի,  բայց  եթե  շատ  անկեղծ  լինեմ`  իրականում  նույն  կշիռն  ունի,  ինչ -որ  բոլոր  ժամանակներում:  Այսինքն`  չունի  ...Չունի,  որովհետև  պոեզիան  հասարակության,  ազգերի,  ժողովրդի  կյանքում  (խոսքս,  իհարկե,  լուրջ  պոեզիայի  մասին  է)  կշիռ  ունի  այն  ժամանակ,  երբ  դրա  ընկալումը  կա:  Երբ  դրա  ընկալումը  չկա,  ինքն  արդեն  իր  գործառնական  նշանակությունը  կորցնում  է:  Ցավ  ի  սիրտ,  եթե  պատմության  մեջ  երկու,  երեք  դար  առաջ  պոեզիան  կարող  էր  հարց  լուծել,    հիմա  ոչ  ...  Եվ  դրանից  հետո  արդեն  ոչ  թե  պոեզիան  էր  քաղաքական  դաշտում  կամ  հասարակության  մեջ  խնդիր  առաջացնում,  այլ`  պոետը: 

-Հայաստանում  այսօր  վտանգված  են  հողերը,  կան  գերիներ,  զոհեր,  բայց  շատ  մտավորականներ,  մշակույթի  գործիչներ  լուռ  են:  Քաղաքական  իրադարձությունների  մեջ  չեն  խառնվում:  Դուք  չեք  լռում  և  որևէ  քաղաքական  ուժի  չեք  հարում:  Դժվար  չէ՞  քաղաքական  պայքարի  մեջ  միայնակ  լինել:

-Դա  ունի  իր  օբյեկտիվ  և  սուբյեկտիվ  կողմերը:  Ովքեր  ասում  են`  մենք  քաղաքականությամբ  չենք  զբաղվում  (կապ  չունի`  ինքը  գրող  է, հովիվ  կամ  շինարար),  դա  այդպես  չէ:  Անխտիր  մենք  բոլորս  զբաղվում  ենք  քաղաքականությամբ:  Այսինքն`  այն  մարդը,  որ  գնում  հեռավոր  սարում  վրան  է  խփում  ու  սինձ,  սունկ,  շուշան  ուտելով,  ապրում  է,  դա  էլ  է  քաղաքականություն:  Դա  էլ  է  վերաբերմունք,  որ  այս  իրավիճակում,  այս  իրողության  մեջ  ինձ  այսպես  եմ  դրսևորում:  Ինչը  մնում  է  բարձրաձայնելուն  կամ  չբարձրաձայնելուն,  ես  չեմ  ուզում  շատ  կտրուկ  լինել,  որովհետև  մեզանում  սպանվել  է  գրողի  հանդեպ  այդ  վերաբերմունքը:  Եթե  նույնիսկ  այսօր  լուսահոգի  Խեչոյանը  մեր  կողքին  ապրեր  (կամ  մի  ուրիշ  մեծություն),  Արցախում  կամ  Հայաստանում  կատարվող  կործանումների,  փրկության  ելքերի  հետ  կապված,  հարց  տային  նույն  Խեչոյանին  և  նաև  ինչ -որ  բլոգերի (որը  դպրոց  չի  գնացել,  կրթություն  չունի  և  իր  հասարակական  բրենդը  մերկ  նկարներ  հրապարակելն  է  ու  դրանով  հետևորդներ  ունենալն  է),   մեկը  իննսունիննի  հարաբերությամբ  այդ  նույն  էժան  վարք  ու  բարքի  կրող  բլոգերին  ավելի  շատ  կլսեն:  Ինչ -որ  մի  ինտերնետային  «աստղի»  խոսքին  այսօր  ավելի  շատ  են  կարևորություն  տալիս,  քան  իսկական    մտածող  մտավորականի  խոսքին:  Արդյունքում`  այն  մարդը,  ով  համամարդկային    արժեք  է  ստեղծել,  երբ    խոսում  է,  ասում  են`  այս  ո՞վ  է....  Մի  քանի  օր  առաջ    Դավիթ  Հակոբյանի  հետ  էի  խոսում,  ասում  է`  ճիշտ  է,  ես  խոսում  եմ,  բայց,  պատկերացրեք,  մեր  ժամանակներն  այնպիսին  են,  որ  եթե  Թումանյանն  էլ  գար  հրապարակում  ինչ  -որ  բան  ասեր,    կասեին`  այս  բիձեն  ինչ  է  խոսում:  Միայն  մի    քանի  մարդ  կա,  որոնց  չեմ  կարող  մեղադրել,  քանի  որ  իրենց  ուղղակի  չեն  լսում:  Մնացածին    չեմ  էլ  կարող  ընդունել,  որ  չեն  խոսում:  Ճիշտն  ասած`  այդ  չխոսողներին  ես  մտածող,  գրող,  բանաստեղծ  չեմ  էլ  համարում:  Որովհետև  իսկական  մտավորականը  իր  ինքնության,  իր  տեսակի,  իր  արժեհամակարգի,  իր  շրջապատի  հանդեպ  պատասխանատու  է:  Իսկ  եթե  լուռ  է,  որովհետև  ինչ -որ  տեղից  մի  երկու  կոպեկով  կլռեցնեն,  կամ  շատ  վատն  է  եղել,  որ  այսօր  կոմպրոմատներ  ունեն  իր  դեմ,  ուրեմն    նա  չի  կարող  գրող,  մտավորական  կամ  մշակույթի  գործիչ  համարվել:

- Այսօր  «Գոյ»  թատրոնն  են  ուզում  միավորել:  Ի՞նչ  եք  կարծում,  միավորելով,  «Գոյ»-ը  կգործի՞:

-Իհարկե,  չի  գործի,  որովհետև  միավորելը  ժամանակի  իշխանության  համար  բրենդային  մի  բան  է  դարձել:  Ես  չեմ  ուզում  պաթետիկ  հնչի,  բայց  մի  այնպիսի  զգացողություն  է,  որ  Ալիևը  չի  ուզում  մաս -մաս,  ասում  է`  բոլորը  կպցրու  իրար,  ընդհանուր  տուր:  Շատ  ցավալի  է,  բայց  հենց  այդ  զգացողությունն  է`  ամեն  ինչ  կպցնել,  ամեն  ինչ  վերացնել,  ամեն  ինչ  փակել...Այսօրվա  ժամանակի  իշխանությունն  իր  առջև  հստակ  խնդիր  է  դրել` արվեստի,  մշակույթի,  գիտության  եկեղեցու  հետ  առնչվող  գրեթե  բոլոր  ճյուղերն  ասում  է`  փակում  եմ:  Եվ  քանի՞  հոգի  ենք  տեսնում  պայքարի  մեջ:  Հիմա  «Գոյի»  տղերքը  հնարավոր  ու  անհնար  բոլոր  ձևերով  պայքարում  են:  Ո՞ւր  են  մնացածը:  Ինչո՞ւ,  օրինակ,  կոմպոզիտորները,  գրողները  չկան  այդ  պայքարում... 

- Ըստ  Ձեզ,  ո՞րն  է  այսօրվա  արժեքը:

-Անարժեքությունը`  եթե  մեկ  բառով  ասեմ...

ՆՈՒՆԵ  ԶԱՔԱՐՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝