Եթե Վերին Ոսկեպարի հատվածը տան, բազմաթիվ աղետներ է դա բերելու. Գառնիկ Դանիելյան

Նիկոլ Փաշինյանը Տավուշի մարզի Ոսկեպար գյուղի բնակիչների հետ հանդիպմանն ասել է, որ հնարավոր է մինչեւ շաբաթվա վերջ պատերազմ լինի, եթե հայկական կողմը հրաժարվի Ադրբեջանի հետ քննարկել սահմանազատման եւ սահմանագծման հարցերը։ Ադրբեջանն էլ իր հերթին անհապաղ պահանջում է «վերադարձնել» 4 գյուղ: Այս մասին «Իրավունք»-ը զրուցել է ԱԺ «Հայաստան» խմբակության տավուշցի պատգամավոր ԳԱՌՆԻԿ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆԻ հետ:

— Բացեիբաց Նիկոլ Փաշինյանը խոսում է գյուղերի «վերադարձի» մասին, որի պարագայում կարեւոր ռազմավարական նշանակության ճանապարհները հենց մեր սուվերեն տարածքում հայ ժողովրդի համար փակվում են: Ի՞նչ է սպասվում:

— Նիկոլ Փաշինյանն իրականացրել է այն ծրագրերը, որի մասին մենք բազմիցս զգուշացրել ենք մեր հասարակությանը, տավուշցիներին: Անձամբ ես Տավուշի մարզից եմ, բազմիցս այս ահազանգը հնչեցրել ենք, որ գյուղեր ու տարածքներ են հանձնվում: Իշխանությունն ամեն անգամ ասել է, թե դա կեղծիք է, նման բան չկա, ընդդիմությունը ձեզ մոլորության մեջ է գցում, բայց տարբեր աղբյուրներ, անգամ` ադրբեջանական, այս ընթացքում դրա մասին ասել են, որ հայկական կողմն իրենց հետ պայմանավորվածություններ ունի՝ այդ տարածքները իրենց «վերադարձնելու»: Հետո Մհեր Գրիգորյանի (փոխվարչապետ) գրասենյակը հայտնեց, որ այդպիսի պայման ներկայացվել է Հայաստանին, մեր 31 բնակավայրերի պահանջները մերժվել է, իրենց խոսքն եմ ասում, թե՝ իրենց պահանջը պետք է անվերապահորեն իրականացնենք: Նիկոլ Փաշինյանն էլ գնացել է տեղում, գյուղացիներին սպառնացել, որ եթե այդ պահանջը չկատարվի, Ադրբեջանը կհարձակվի: Այսինքն, Փաշինյանն ընդամենը խոսնակի դեր է կատարում, գնում է ու ասում՝ եթե այդ պահանջը չկատարեք, կռիվ ու պատերազմ է լինելու: Երաշխիքներ էլ չկան, որ ենթադրենք, այդ տարածքները տալուց հետո Ադրբեջանը նորից հարձակում կանի՞, թե՝ ոչ: Դրա մասին Փաշինյանն էլ է ասել տավուշցիների հետ հանդիպման ժամանակ, որ երաշխիք չկա, պետք է տանք ու սպասենք ադրբեջանցիների ողորմածությանը: Այդտեղով անցնում է գազամուղը, Հայաստան-Վրաստան միջպետական ճանապարհը, դրանից հետո արդեն Լոռու մարզն է դառնալու սահմանամերձ, եթե Վերին Ոսկեպարի հատվածը տան, բազմաթիվ աղետներ է դա բերելու: Այդտեղ մարդ չի մնալու, հանձնելուց օրեր անց ժողովուրդը արտագաղթելու է, որովհետեւ անհնար է դառնալու այդ մարդկանց բնականոն գործունեությունը: Կիրանցի, Ոսկեպարի գյուղի տներից մի մասը անցնելու է Ադրբեջանին: Ինքն էլ ասում է՝ համատեղ Ադրբեջանի հետ անվտանգությունը կապահովենք, պատկերացնու՞մ եք աբսուրդը ինչի է հասնում: Այս մասին կառավարության հետ հարցուպատասխանի ժամանակ էլ ենք բարձրաձայնել, ասել ենք, որ իրավունք չունեն հանձնելու, հետեւանքների մասին էլ եմ նշել, պատասխանատվության  մասին էլ: Ցանկացած ՀՀ իշխանություն, որը  կգնա այդ քայլին, հետագայում` իշխանափոխությունից հետո, քրեական պատասխանատվության պետք է ենթարկվի, այդ ամենը ես Նիկոլին եմ ասել:

— Նիկոլ Փաշինյանն ասում է՝ այլընտրանքային ճանապարհ կկառուցեն Տավուշում, բայց  ե՞րբ, դեռ անհա՞յտ է:

— Մեռանք այլընտրանքային ճանապարհներ կառուցելով, Հայաստանը փոքրացնում ենք: Այլընտրանքային ճանապարհ կառուցելն այդքան էլ հեշտ գործ չէ, դրա համար տարիներ կպահանջվեն: Եթե գազամուղն անցնում է Ադրբեջանի վերահսկողության տակ, կարող է ամեն պահի փակել Հայաստան մատակարարվող գազը: Դա օրերի, շաբաթների հարց է, ի՞նչ է նշանակում՝ տանք Ադրբեջանին ու սպասենք նրանց ողորմածությանը, ինչպե՞ս կարող է այդպես լինի, դա տրամաբանակա՞ն է: Թշնամին հիմա Ջերմուկի մատույցներում է, 300 քառ.կմ տարածք օկուպացրել է ու ոչ մի տարածքից էլ չի պատրաստվում դուրս գալ եւ պահանջներ է ներկայացնում՝ համարելով այս կամ այն բնակավայրն ադրբեջանական տարածք: Այդ տարածքում 8-րդ դարի եկեղեցի է վեր խոյանում:

— Մի՞թե չենք կարող հակադարձել ադրբեջանական կողմին, ինչո՞ւ Ադրբեջանի «բերանը չենք փակում»:

— Իշխանությունը չի կարողանում, իսկ ժողովրդին մոլորության մեջ են գցել: Գիտե՞ք քանի տարի ենք պայքարում, ժողովրդին ասել ենք, որ Արցախից հետո հաջորդը Տավուշն է, Սյունիքն է, այդ ամենը մերն է: Անհնազանդության ակցիաներ ենք արել մեր ընտանիքի անդամների հետ դուրս ենք եկել փողոց, էլ ի՞նչ պետք է անենք, որ այս ժողովուրդը հասկանա՝ մենք մենակ չենք խոսում, գործել էլ ենք: Բայց, ցավոք, շատերը հավատացել են կեղծ խոստումներին: Ցավով եմ ասում, որ Ոսկեպարի բնակիչը վստահության քվե է տվել այդ մարդկանց:

— Ինչպես նաեւ Կիրանցում…

— Այո, գյուղերում միանձնյա առաջատար են եղել, ինչի՞ մասին է խոսքը, բայց ես մեղադրանքով չեմ ասում, որ մարդիկ սխալվել են: Ուղղակի, ճիշտն ասած ինձ համար անհասկանալի է այս ամենից հետո, գնալ ու նորից քվե տալը: Այս մարդիկ, ի վերջո, պե՞տք է հասկանան, որ իրենց իրավունքների համար պետք է պայքարեն: Հույս ունեմ, որ իմ հայրենակիցները գոնե կհասկանան պահի լրջությունը, եւ իրենց հետ միասին թույլ չենք տա այդ տարածքների հանձնումը: Պետք է պայքարել հենց իշխանության դեմ, որպեսզի չփորձեն այդ տարածքները հանձնեն: Իշխանությունը պետք է մտածի, գլուխը պատեպատ տա ու հասկանա, որ այդ միակողմանի պահանջները կատարելուց հետո՝ հերթական դելիմիտացիան ու դեմարկացիան Երեւանում կանեն:

— Իսկ ի՞նչ է պատրաստվում հիմա անել ընդդիմությունը, կմիավորվի՞, առաջիկայում ի՞նչ գործողություններ սպասել:

— Ընդդիմությունը միշտ էլ համախմբվել է, փողոցում պայքարել է, ես ինքս երկու պատերազմի մասնակից եմ, ամեն շարժումների ժամանակ ծեծ ու ջարդ ենք կերել, ամեն անգամ էլ ասել ենք վտանգների մասին: Պետք է ժողովուրդը մեր կողքը կանգնի, մենք էլ ՝ ժողովրդի: Մենակ տանգո հո չե՞ս կարող պարել: Մենք պետք է կարողանանք ժողովրդի համար հասկանալի լինել, եւ ժողովուրդը հասկանա, որ մենք պետք է թեւ թեւի տանք: Մենք այստեղ գերեզմաններ ունենք, սրբավայրեր, պետք է միավորվենք ու թույլ չտանք, որ ադրբեջանցիները մտնեն այդ տարածքները ու 4-րդ դարի Սուրբ Աստվածածին եկեղեցին մզկիթ սարքեն: Ես ամոթ եմ ապրում, երբ ԱԺ-ում խոսակցություն է գնում, ու մարդիկ փորձում են ապացուցել այդ տարածքների ադրբեջանական լինելը: Մենք պայքարում ենք, որ հայկականություն լինի ՀՀ-ում, աբսուրդ է սա, մենք Թուրքիայում չենք, մենք Ռուսաստանում չենք, ՀՀ պետությունում ենք պայքարում այդ ցնորամիտ, դավաճանական, ապազգային երեւույթների դեմ: Սա միայն ընդդիմության պայքարը չէ, սա բոլորիս խնդիրն է, աղետը մեր տուն է հասել, տան դարպասները գտնվում է Տավուշում, Սյունիքում, Վարդենիսում, եւ այդ դարպասների պաշտպանությունը բոլորիս արժանապատվության խնդիրն է: Եթե չպայքարեցինք, մեզ ոչ ոք ուրիշ հայրենիք չի տալու, հայրենիքը կորցնելու իրավունք չունենք: Իրենք գիտեն, թե մեծամասնություն են, իսկ ժողովուրդը, եթե ցույց տա, որ մեծամասնությունը ինքն է ու տեր է իր արժեքներին, չի լինի այս ամենը: Տերը պետք է ժողովուրդը լինի:   

Ս. ԱՍԱՏՐՅԱՆ