Գիտակցում էինք, որ շատ ծանր օրեր ենք ապրելու՝ սով, պատերազմ, կորուստներ, բայց ոչ ընկած Արցախ․ Սպիտակ բանակի նվիրյալների հուշերը օկուպացված Արցախից

Հայ կինը արցախյան գոյապայքարի սկզբից մինչեւ Արցախի պարտադրված ընկնելը հանդես է եկել ոչ միայն որպես պայքարի գաղափարակիր ու կազմակերպիչ, հասարակական-քաղաքական գործիչ, այլև հայրենիքի պաշտպան։ Հազարավոր արցախցի կանայք, աղջիկներ ապացուցեցին, որ որոշ իրավիճակներ և իրադարձություններ կարող են կնոջը դրդել հրաժարվելու կանացիության և նրբության դոգմաներից, կոտրելու կարծրատիպերը և դեմ գնալու ընդունված նորմերին։ Այդպիսինն էր սպիտակ բանակի ներկայացուցիչ, Մարտունի բկ-ի մանկաբարձ Գոհար Տոնյանը, ով 2022թ-ին ավարտելով  ԵՊԲՀ-ն  միանգամից մեկնեց հայրենի Արցախ իր մասնագիտական պարտքը հայրենակիցների առաջ կատարելու․

-2022Թ․-ի հոկտեմբերին արդեն աշխատում էի Մարտուն բկ-ում, որպես մանկաբար-գինեկոլոգ, սակայն առանց բլոկադայի կյանքը շատ կարճ տեւեց՝ ընդամենը երկու ամիս։ Դեկտեմբերին արդեն սկսվեց բլոկադան, իր հետ բերելով բազում դժվարություններ թե մասնագիտական, թե կոնցաղային հարցերում։ Նոր էր սկսվել բլոկադան, երբ այցի եկավ մի հղի, հետազոտությունից հետո պարզեցինք, որ եռյակ է լույս աշխարհ բերելու, երեք որդի։ Չեք պատկերացնում, թե հուսահատ վիճակում այդ լուրը պայքարի ինչ սիմվոլը դարձավ բոլորիս համար, վստահ էինք, որ տղաների ծննունդով Արցախը վերստին ապրելու է ու նորածին բալիկները ստիպելու ապրել մեզ՝ ֆիզիկապես կենդանի, բայց հոգեպես անկենդան դարձած արցախահայերիս։

Չափազանց դաժան օրեր ենք ապրել, բայց հենց հուսահատությունը փորձում էր կոտրել, մի նոր ծննդի մասին էինք լսում, ու նորից սթափվում, որ չէ՝ պարտավոր ենք պայքարել հանուն նորածին ու դեռ չծնված բալիկների։ Այդ օրերին երբեք չէինք պատկերացնի, որ մի օր Արցախի մասին հնարավոր է անցյալով խոսենք, հավատում էինք, որ մի կտոր հացով, մի բաժակ թեյով կգոյատեւենք, միայն թե ազատ ապրենք մեր հողում։ Գիտակցում էինք, որ շատ ծանր օրեր ենք ապրելու՝ սով, պատերազմ, կորուստներ, բայց ոչ այսպիսի ավարտ, սրա համար չէ, որ ապրեցինք այդ դաժան օրերը։

Երիտասարդ բժշկուհին արտասունքն աչքերին է հիշում 2023թ-ի սեպտեմբերի 20-ը․

-Այդ օրը, երբ ամեն ինչ կարծես իշխանությունների կողմից կանխորոշված էր, նոր ծննունդ ընդունեցինք։ Հիշում եմ մանկան ճիչը Աստծո ձայնի նման էր, հավատում էինք, որ Արցախս չի ընկնի, որ հենց երեխաների ճիչը նորից հոգեդարձ կանի շնչահեղձ եղնող Արցախիս, բայց չէ․․․Ամենադաժան մեզ ստիպելով սեփական տունը լքելն էր, հիշում եմ նայեցի աստղազարդ երկնքին ու ներողություն խնդրեցի, ներողություն խնդրեցի հայրենիքիցս, որ թողնում եմ մենակ թշնամու դիմաց ու լքում, չուզենալով, բայց լքում․․․

Այսօր բժշկուհին աշխատում է Երեանի լավագույն կլինիկաներից մեկում, բայց վստահ է, որ մի օր էլի վերադառնալու է հայրենի Արցախ, ու էլի օգնելու է նոր կյանքերի լույս աշխարհ գալուն հայրենի Արցախում ։

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝