Որ դեպքում արցախահայերը կվերադառնան Արցախ ապրելու․ Արցախցի քաղաքագետը բացահայտում է արցախցիների հավաքական տեսակետը

Հանրության մի զանգված արցախցիներին մեղադրում է, որ հեշտությամբ լքեցին իրենց հայրենիքը, որ ընդամենը մեկ օր կարողացաք դիմագրավել, հաճախ զուգահեռ անցկացնելով Արցախում եւ Գազայում տեղի ունեցող իրադարձությունների հետ, որտեղ մարդիկ պայքարում են չնայած արձանագրվող ոճրագործություններին։ Այս համատեքստում շատ է խոսվում, որ բուն Ստեփանակերտի վրա կրակոցներ չկային, կամ գրեթե չկային, եւ հնարավոր էր գոնե Ստեփանակերտը հայկական պահել այնտեղ մնալով։ Այս եւ այլ հարցերի շուրջ զրուցել ենք Արցախի «Մեսրոպ Մաշտոց» համալսարանի Արցախի Կովկասագիտության կենտրոնի ղեկավար Հովիկ Ավանեսովի հետ, ով նախ նկատեց․

-Սեպտեմբերի 19-ին Ադրբեջանի օկուպացիոն զորքերը վերսկսեցին լայնածավալ պատերազմը Արցախի Հանրապետության դեմ, որին ներգրաված էին շուրջ 60 հազար   օկուպաննտներ,  որոնց  աջակցում էին Թուրքիայի հատուկ նշանակության ստորաբաժանումները և Գորշ Գայլեր ահաբեկչական կազմակերությունը: Պատերազմը ղեկավարում էին  Թուրքիայի  բարձրաստիճան ռամական ղեկավարությունը: Եվ  սա  այն  պարագայում,  երբ  Արցախը  գտնվում էր  9  ամիս  շրջափակման  մեջ՝  զրկված  Հայաստանի  և  արտաքին  աշխարհի  հետ  կապից,  էլեկտրականության, գազի  բացակայությունը,  կապի  միջոցները  խափանումներով  են  աշխատել, որի  պատճառով ստեղծվել  էր  հումանիտար  ծանր  իրավիճակ,  ինչ  հետևանքով  անգամ մահացության դեպքեր են արձանագրվել: Հենց  նման պայմաներում էլ  թուրք-ադրբեջանական տանդեմը վերսկսեց պատերազմը,  որը հավասարազոր  էր  ցեղասպանության։ Թիրախավորվում էին հիմնականում քաղաքացիական  ենթակառուցվածքներ, որի  հետևանքով  զոհեր  եղան  նաև  քաղաքացիական բնակչության շրջանում: Արձանագրվեցին  նաև  պատերազմական  մի շարք  հանցագործություններ: Այս  ամենին  զուգահեռ  զավթիչներին  ցույց  է  տրվել  արժանի  հակահարված: Ցավոք, մեր  հասարակության  մի  զգալի  մասը  տարված  լինելով  կեղծ  խաղաղության  օրակարգով  լիարժեք  չեն պատկերացնում,  թե  ինչ  է  տեղի  ունեցել  Արցախում: Պատերազմից  հետո  ծանր  հոգեբանական  իրավիճակին  գումարվեց  բենզապահեստի  պայթյունը  և  բռնագաղթը: Բռնագաղթի  ճանապարհին, որ  մարդիկ  4-ից  5 ժամվա  ճանապարհը անցել  են  35-ից 50 ժամում, ավելին ճանապահին մի շարք մահվան դեպքեր են արձանագրվել: Մեր  հայրենակիցների մեղադրանքները, ոչ միայն տեղին չեն այլ նաև վիրավորական են  ցեղասպանություն  վերապրած  ու  դժոխային  ճանապարհ  անցած  հայրենակիցների համար:

Սետեփանակերտը  ևս  անմասն  չի  մնացել  ռմբակոցություններից,  որի  հետևանքները  արձանագրվել և  հրապարակվել  են: Ամբողջովին  շրջափակված  լինելով  ադրբեջանական  օկուպացիոն զորքերով հնարավոր չէր պահել նաև Ստեփանակրտը: Այս ամենը  ցեղասպանություն  է:  Մեզ մեղադրողներին խոհուրդ  կտամ  հրապակված  նյութերը  մի  լավ  ուսումնասիրեն, որը առնչվում է  սեպտեմբերի 19-ին  ու  դրանից  հետո  Արցախում  տիրող իրավիճակին  և   Ադրբեջանի  կողմից  իրականացված  ռազմական  հանցագործություններին:

-Դուք Ձեր հարցազրույցներում մասնավորապես նշել եք.«Արցախի հարցը մեզ համար փակ չէ»։ Ինչպես եք տեսնում Արցախի հարցի, այսպես ասած, վերածննունդը։  Ի՞նչ պայմանների դեպքում կվերադառնաք Արցախ։

 -Մենք  մեր բոլոր հարցազրույցներում նշում ենք, որ Արցախի հարցը  փակված  չէ և  այդ  համատեքսում տարբեր նախագծեր ենք իրականացնում Արցախի հարցը մշտապես  օրակարգում պահելու ուղղությամբ: Ադրբեջանա-արցախյան  հակամարտության վերածննդի համար նախ և առաջ անհրաժեշտ է ունենալ ազգային օրակարգով առաջնորդվող  իշխանություն այլ , ոչ  թե  թշնամու օրակարգը  սպասարկող:

 Արցախ վերադարձը  հնարավոր է միայն վերաազատագրումից և ինստիտուտների վերականգնումից  հետո, որի անվտանգությունը  կապահովի  բացառապես  հայկական  բանակ ու  կգտնվի  ամբողջապես իր իրավատերեի իրավասության  ներքո:

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝