Գործելու ենք` ի հեճուկս թատերական բնագավառի հուդաների. ԱՐԹՈՒՐ ՍԱՀԱԿՅԱՆ

Դեկտեմբերի 8-ին լրանում է «Գոյ» թատրոնի 35-ամյակը, սակայն իր հոբելյանական տարվա նախաշեմին թատրոնը կանգնած է փակման վտանգի առջեւ: Այս թեմայի շուրջ էլ ծավալվեց «Իրավունքի» զրույցը թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար ԱՐԹՈՒՐ ՍԱՀԱԿՅԱՆԻ հետ:

— Պարոն Սահակյան, ներկա պահին ի՞նչ վիճակում է թատրոնը, գիտենք, որ դեռ դատական պրոցեսների մեջ է:

— Հիմա… Արցախի նկատմամբ այս զարհուրելի դավաճանությունից հետո, կարծում եմ, որ բոլորս էլ նույն վիճակում ենք: Ի՞նչ թատրոն այս դավաճանությունից հետո...

— Բայց, այնուամենայնիվ, դատական պրոցեսները դեռ շարունակվում են: Հիմա ո՞ր փուլում է:

— Գործը դատարանում է: Դա կառավարության եւ ՊՈԱԿ-ի վեճ է, որը հիմա, իմ տպավորությամբ, կառավարության քրտնաջան ճնշումների հետեւանքով վարչականից տեղափոխվում է քաղաքացիական դատարան: Եթե վարչականում կառավարության որոշման իրականացումը մինչեւ դատարանի վճիռը կայացնելը կարող էին կասեցնել, ապա քաղաքացիականը դա կարող է եւ չանել: Սպասում ենք:

— Տարին թատրոնի համար հոբելյանական է: Այդ առիթով ի՞նչ եք նախատեսել:

— Դեկտեմբերի 8-ին թատրոնի ստեղծման օրն է: Վիճակը անհասկանալի է, բայց անպայման նշելու ենք: Սեպտեմբեր ամսից բացել ենք հոբելյանական թատերաշրջանը, խաղում ենք: Ե՛վ մեր թատրոնի հոբելյանն ենք մեծ շուքով նշելու, ե՛ւ հետո էլ ենք գործելու` ի հեճուկս թատերական բնագավառի հուդաների: Արցախից բռնագաղթվածների համար մեր թատրոնի դռները բաց են: Հանուն հայկական Արցախի` մենք պետք է նրանց կողքին լինենք:

— Ըստ Ձեզ, Արցախի հետ կապված նման հանգուցալուծումը սպասելի՞ էր:

— Նման հանգուցալուծումը հենց առաջին օրվանից նկատվում էր, եւ տրամաբանորեն ամեն ինչ սրան էր գալիս: Բայց որ Արցախը կդատարկվի մի շաբաթում… Ես չէի կարող պատկերացնել:

— Այսինքն` ի նկատի ունեք, որ թողեցի՞ն Արցախը:

— Ես կես տարուց ավելի շրջափակման մեջ ապրող եւ հայրենիքի աջակցությունից զրկված մարդկանց չեմ մեղադրում, ուղղակի զարմանում եմ` ի՞նչ կատարվեց մեր ժողովրդի հետ:

— Ի՞նչ եք կարծում` այս փորձությունները վերջ կունենա՞ն:

— Այսօր մենք ֆիզիկապես եւ հոգեպես շատ ծանր օրեր ենք ապրում, եւ ցավալին այն է, որ սա դեռ փորձությունների վերջը չէ: Ծրագիրը շատ հստակ է: Զարմանալին մի բան է` ի՞նչ է արել Հայաստանը ձեզ, որ այդպես անսահման վրեժխնդիր եք: Որտեղի՞ց է հայի հանդեպ այդքան մաղձն ու ատելությունը, իսկ թուրքի նկատմամբ այս անվերապահ նվիրվածությունը:

— Այսինքն` կողմ չե՞ք թուրքերի հետ խաղաղության պայմանագիր կնքելուն:

— Խաղաղությա՞ն... Ի՞նչ գնով… Ամեն խաղաղություն չի, որ երջանկություն ու երանելիություն է: 120 հազար հայրենիքը լքած, դավաճանված, բռնի տեղահանված մարդ ունենք: Ինչպե՞ս եք պատկերացնում խաղաղությունը…

— Դուք պարզ արտահայտում եք Ձեր  դիրքորոշումը: Թատրոն փակելը կապ ունի՞ Ձեր քաղաքական ընդդիմադիր  հայացքների հետ:

— Շատ ճիշտ եք: Ես արտահայտում եմ իմ դիրքորոշումը, իմ կարծիքը: Եվ թատրոնի հետ դա ոչ մի կապ չունի: Ես երբեք չեմ հաճոյախոսել եւ շողոքորթել: Եվ հետո, չէ՞ որ ազատ խոսքի իրավունքը մարդու հիմնարար ազատություններից է: Ամեն դեպքում, այդպես է հայտարարվում: Բայց, ցավոք, այլախոհությունն այսօր չի հանդուրժվում: Այնինչ  այլախոհությունն էր իրենց հաղթաթուղթը: Մարդիկ մոռանում են իրենց անցյալը: Վերջանում է ամեն ինչ… Եվ հուսով եմ` վրա է հասնելու անողորմ պատիժը:

— Վերադառնանք թատրոնի ծրագրերին`  ներկա  պահին ի՞նչ նոր ներկայացումներ ունեք:

— Մեկ ամիս առաջ Պատրիկ Զյուսքինդի «Պարֆյում» ներկայացման պրեմիերան էր` հրավիրված ռեժիսոր Արինա Արարատյանի բեմականացմամբ եւ բեմադրությամբ: Հիմա սկսել ենք Նարեկացու «Մատյան ողբերգության»  ներկայացումը: Փորձեմ հասնել այդ բարձունքին:

— Նարեկացուն մեր օրերի համար հատո՞ւկ եք ընտրել:

— Այո, ես շատ եմ ուզում, որ Հայաստանի որեւէ բեմում պարբերաբար հնչի Նարեկացու «մեղան» եւ աղոթքը, որը նաեւ բուժիչ է: Հատկապես այսօր Նարեկը գուցե բուժի՞ մեզ... Առաջն Աստված...

ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ