ՀԱԱԳԱՅԻ ՄԻՋԱԶԳԱՅԻՆ ԴԱՏԱՐԱՆՆ ԷԼ ՋՐԱՅԻՆ ԹՌՉՈՒՆԻ ԿՆՄԱՆԻ

­Սա Հաա­գա­յի մի­ջազ­գա­յին դա­տա­րանն էլ ջրա­յին թռչու­նի կնմա­նի:

­Մեկ էլ տե­սար վայր­կե­նա­բար եր­ևաց, ու տա­սը տա­րի ո՛չ ձայն կա, ո՛չ ձուն: 

Ես չգի­տեմ, թե այս դա­տա­րա­նը իր կյան­քի մեջ որ­ևէ գան­գա­տա­վոր պե­տութ­յան դա­տը կտրե՞լ է, թե՞ ոչ:

Իսկ մի­ջազ­գա­յին դա­տա­րա­նի դե­րը շատ մեծ պետք է լի­նի, և­ օ­րեն­քով բո­լոր ազ­գե­րը պի­տի սարս­ռան նրա դա­տավճ­ռից:

Այ­նինչ մե­ղա­վոր ազ­գե­րին ո՛չ բան­տար­կում է, ո՛չ աք­սո­րում, ո՛չ գնդա­կա­հա­րում:

­Նա իր աչ­քով տես­նում է, թե ինչ­պես մի պե­տութ­յուն հար­ձակ­վում է մյու­սի վրա, կո­տո­րում ու եր­կիրն էլ գրա­վում, բայց իր կա­տա­րա­ծո­ւին չի ու­ղար­կում և գ­րավ­ված եր­կի­րը տի­րո­ջը չի վե­րա­դարձ­նում:

Ես հա­վա­տա­ցած եմ՝ 15 թվին ե­թե հա­յե­րը բո­ղոք ներ­կա­յաց­նեին, թե թուր­քե­րը մեզ կո­տո­րե­ցին, պի­տի ա­սեր՝ լավ ա­րին, ու մնա­ցած հա­յե­րին էլ հա­վա­քեր տար թուր­քի ձեռ­քը, որ կո­տո­րեր:

­Սա դա­տա­րան չէ:

Ե­թե ան­գամ դա­տա­րան է, ա­պա դա­տա­վո­րը եր­կու աչ­քով կույր է, որ աշ­խար­հում ոչ մի ա­նար­դա­րութ­յուն չի տես­նում:

Եվ այդ այն ժա­մա­նակ, երբ ա­մեն ինչ ա­նար­դա­րութ­յուն է:

ԼԵՌ ԿԱՄՍԱՐ, 1964թ․,

«­Ծե­րուկ­նե­րի ման­կա­պար­տեզ»

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝