Ինչու է Դավիթ Ղարիբյանը 10 տարի անց հեռանում օպերային թատրոնից

Ուղիղ 10 տարի Ա. Սպենդիարյանի անվան օպերայի եւ բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնում տարբեր դերեր կերտելուց հետո` ԴԱՎԻԹ ՂԱՐԻԲՅԱՆԸ հեռանում է բեմից: «Իրավունքի» հետ զրույցում նա պատճառների մասին փակագծեր է բացել:

«ԱՄԲՈՂՋ ԵՐԻՏԱՍԱՐԴ ՏԱՐԻՆԵՐՍ ՆԵՐԴՐԵԼ ԵՄ ՀԱՆՈՒՆ ՕՊԵՐԱՅԻ ԲԵՄԻ»

— Դավիթ, ինչո՞ւ եք հեռանում թատրոնի բեմից, ո՞րն է պատճառը նման որոշման:

— Ինձ համար շատ դժվար էր այդպիսի որոշում կայացնելը, բայց կյանքում լինում են պահեր, որ պետք է չվախենաս բեկումնային թռիչքներից ու համարձակ որոշումներ ընդունես: Իրականում այդ որոշումը կապված էր նրա հետ, որ ես զուգահեռ այլ գործունեություն եմ ծավալում ՏՏ ոլորտում` լինելով «Մետայի» («Ֆեյսբուքի») գործընկերը: Ինձ այս տարիքում ավելի շատ այդ ոլորտում եմ տեսնում եւ համարում եմ, որ այս պահին այդ ոլորտն ավելի կարեւոր է մեր երկրի  համար: Ճիշտ է, թատրոնի բեմում 10 տարին ուղղակի թիվ չէ, ես իմ ամբողջ, կարելի է ասել, երիտասարդ, լավ տարիները ներդրել եմ հանուն Օպերայի բեմի, սիրում եմ այդ բեմը, սիրում եմ անձնակազմին: Այդ 10 տարիների ընթացքում շատ տնօրեններ են փոխվել, բայց իրականում բոլորն էլ լավն են եղել: Այնպես չէ, որ ինչ-որ խնդիր ունեմ, դրա համար եմ դուրս գալիս թատրոնից: Խնդիրը զուտ աշխատանքի հետ է կապված:

— Ամեն դեպքում, գուցե նպաստե՞ց նման որոշում կայացնելուն այն մթնոլորտը, որն այսօր կա թատրոնում:

— Եթե համեմատենք նախկինի հետ, այն ժամանակ ավելի քիչ էր խաղացանկը, եւ մեր զբաղվածությունը նույնպես ավելի քիչ էր, հիմա շատ ծանրաբեռնված գրաֆիկ է: Ամենօրյա փորձեր, շատ առաջնախաղեր… Այս ամենն իրականում ողջունելի է, սակայն մի բայց կա այստեղ` կոնկրետ աշխատավարձի առումով: Աշխատավարձն այնքան չէ, որ դու կարողանաս քո ամբողջ ժամանակը տրամադրես: Պարզ օրինակ` ես զանգում էի մեր ղեկավարին` ճշտելու ատամնաբույժի այցելելու համար որ ժամին կարող եմ պայմանավորվել եւ դժվարությամբ էի կարողանում գրաֆիկը հարմարացնել բժշկի ունեցած, ինչպես գիտեք, շատ խիտ գրաֆիկի հետ: Այսպիսի խնդիրները շատ դժվարացնում են իմ առօրյան, ժամանակ շատ էր խլում Օպերան վերջին շրջանում:

«ԵՐԲԵՄՆ ԼԻՆՈՒՄ ԵՆ ՊԱՀԵՐ, ՈՐ ԻՐՈՔ ԷԼ ՏԵՂ ՉՈՒՆԵՍ ՀԱՐՄԱՐՎԵԼՈՒ»

— Փաստորեն, այսօր օպերային թատրոնի բեմում միայն նվիրումն է պահում դերասաններին եւ բոլորովին էլ տուն պահելու միջոց չի՞ կարող լինել:

— Իսկապես, մենք ունենք շատ նվիրյալներ թե՛ բալետում, թե՛ երգիչների շրջանում, թե՛ արտիստների մեջ, որոնցից մեկն էլ ինքս եմ եղել 10 տարի շարունակ: Այս մարդիկ, իրենց նեղություն տալով, փորձում են դեռ թատրոնում մնալ: Բայց ճիշտ հասկացեք` մենք ապրում ենք ծանր օրեր, երբեմն լինում են պահեր, որ իրոք էլ տեղ չունես հարմարվելու: Ինչքան արել ես, ինձ թվում է` կգնահատվի հանրության կողմից: Իսկ հիմա իրավիճակը փոխվել է, պետք է ավելի առաջ նայել: Կոպիտ ասած` չեմ ուզում տեղում դոփել, այլ ուզում եմ զբաղվել նրանով, որն ինձ այս պահին ավելի շատ եկամուտ կբերի:

— Մոդել, դերասան Դավիթ Ղարիբյանի էջն այլեւս փակվա՞ծ է Ձեզ համար` լինի բեմ, թե հեռուստաէկրաններ:

— Իրականում այս պահին «Միլենիում»-ից, որն ամերիկյան կազմակերպություն է, ունեմ առաջարկ` նկարահանվելու եւ նաեւ որպես մոդել ներկայացնելու տարբեր ապրանքանիշներ: Բայց ինձ հիմա ավելի հոգեհարազատ է այն, ինչ անում եմ: Ֆիլմերում նկարահանվելը, ֆոտոսեսիաների մասնակցելը, մոդելային կարիերայով զբաղվելը, 50 տարեկանում էլ կարող ես: Կգտնվի պատվիրատու, որը կցանականա իր ապրանքանիշը հենց ես ներկայացնեմ: Փառք Աստծո, իմ տեսքը ներում է, որ ես այդ գործունեությամբ զբաղվեմ: Բայց ներկա պահին` այո, այդ էջերը փակված են ինձ համար: Հիմա ավելի շատ խորացել եմ «Մետա» պլատֆորմի մեջ, որն իրոք շատ մեծ գիտություն է ու անծայրածիր աշխարհ, որտեղ մտնում ես եւ կարող ես կորել այդ ամենի մեջ: Հետեւապես, ճիշտ ճանապարհը գտնելու համար պետք է լրջորեն եւ հետեւողական աշխատել:

«ՉԵՄ ԼՔՈՒՄ ՀԱՅՐԵՆԻՔԸ, ԻՆՁ ԻՐՈՔ ԱՅՍՏԵՂ ՊԱՀՈՂ ՇԱՏ ԲԱՆ ԿԱ»

— Փաստորեն, ոչ միայն հեռանում եք թատրոնից, այլեւ գնում եք երկրից, իսկ վերադարձ լինելո՞ւ է: Վերջին շրջանում ծանր կորուստներ ունեցաք, այլեւս Ձեզ Հայաստանի հետ որեւէ բան կապո՞ւմ է:

— Իհարկե կապում է, առաջինը` իմ հայրիկի, տատիկիս գերեզմանները, որոնք իմ սրբությունն են: Բնականաբար, չեմ լքում հայրենիքը, ինձ իրոք այստեղ պահող շատ բան կա, այդ թվում` իմ ընտանիքի մնացած անդամները: Նոր աշխատանքով պայմանավորված` գնում եմ ապագաս կերտելու իմ սիրած ոլորտում, որով 10 տարի թատրոնին զուգահեռ` որպես հոբբի, միշտ զբաղվել եմ, խորացել եմ այդ ամենի մեջ, ուսումնասիրել եմ, ինքնակրթվել եմ: Զուտ դրա համար եմ գնում: Այս ծանր օրերին իմ մասնակցությունն ունեցել եմ այն ամենի մեջ, ինչով կարողացել եմ օգնել, շատերը տեղյակ են իմ գործունեությունից, այդ մասին փաստում են նաեւ «Ինստագրամ»-ում տեղադրված «սթորիներս», տեսանյութերս: Բայց հիմա այնպես է ստացվել, որ, ցավոք, պետք է գնամ, որպեսզի կարողանամ ապրել: Գիտեք, ապրելը դարձել է շատ մեծ պայքար, հերոսություն: Որպեսզի շարունակենք ապրել այսքան ցավի մեջ, պետք է մի քիչ աշխատանքի ոլորտը փոխել, սթրեսից դուրս գալ: Երկրից որոշակի ժամանակահատվածով դուրս գալը հաստատ կնպաստի իմ հոգեվիճակին` դրական առումով:

— Այսինքն` երկա՞ր ժամանակով եք գնում երկրից:

— Ներկա պահին գնում եմ երկար ժամանակով: Սա, կարելի է ասել, իմ առաջին  երկար ուղեւորությունն է: Թե ինչքան կմնամ, արդեն կախված է այնտեղի գործերից: Բայց ես իմ Հայաստանը, իմ հողն ու ջուրը շատ եմ սիրում, ինչը փաստում են նաեւ ընկերներս:

«ԻՆՁ ԹՎՈՒՄ Է` ՎԱՏ ԵՐԱԶ Է, ՈՒԶՈՒՄ ԵՄ ՇՈՒՏ ԱՐԹՆԱՆԱՆՔ»

— Այդ մասին կարող են փաստել նաեւ սոցցանցերում Ձեր հետեւորդները, որովհետեւ Դուք պատերազմի ընթացքում եւ հետո մշտապես եղել եք բանակի կողքին, Սուրմալուի պայթյունից հետո վիրավորների կողքին էիք…

— Ինչ կարողացել, արել ենք մեր զինվորների, կամավորների, ինչպես նաեւ Սուրմալուի պատահարից տուժածների համար: Գիտեք, կապ չունի` ինչ աղետ կլինի, ես փորձում եմ ինչ-որ հարցով օգտակար լինել: Ինձ թվում է` մարդու միջից է գալիս, սա ինձ լավ էներգիա է տալիս, դրանից ինձ լավ եմ զգում: Ու ամեն օր եմ փորձում որեւէ մեկին օգտակար լինել, թեկուզ մի տատիկի ձեռքը բռնեմ, փողոցն անցկացնեմ: Ես ամեն օր ինձ հարց եմ տալիս` մի լավ գործ այսօր արե՞լ եմ, թե` ոչ: Վստահ եղեք, այդ ամենը գնահատվում է Աստծո կողմից: Եվ, տա Աստված, որ բոլորն այդպիսին լինեն:

– Իսկ ի՞նչ կասեք երկրում ստեղծված իրավիճակի մասին: Մշակութային երիտասարդությունը հաճախ խուսանավում է այս հարցից:

— Շատ ծանր է մեր երկրի վիճակը, չգիտեմ` ինչ սեւ գիծ է մեզ մոտ: Ամեն դեպքում, մեր երիտասարդությունը փորձում է պայքարել, որպեսզի իրենց հետագա կյանքը լավ ապրեն: Ինչ եղավ, ինձ թվում է` վատ երազ է, ուզում եմ շուտ արթնանանք, ուզում եմ տգիտությունը վերանա: Լեդի Գագայի հայտնի տեսահոլովակի վերջում նա արթնանում է, ու ուզում եմ իրականում արթնանանք, ճիշտ նայենք, թե մեր երկրի հաջորդիվ ուղին ինչպես է ընթանալու: Պետք է հզորանանք, մի բռունցք լինենք, եւ սրանք միայն բառեր չպետք է լինեն: Սփյուռքն էլ պետք է սատարի, որպեսզի համախմբված մեր արցախցի հայրենակիցների հետ կարողանանք պայքարել թե՛ ներքին թշնամու դեմ, թե՛ արտաքին: Միայն այսպես կարող ենք ունենալ հաղթանակներ եւ նվաճումներ: Իսկ ո՞վ է ասել, որ Արցախը մի օր էլի մերը չի լինելու: Այս ամենը ժամանակավոր բնույթ է կրում, արդարությունը վերականգնվելու է: Ու տա Աստված, որ էլ պատերազմներ չլինեն, մեր երեխաները կապույտ երկնքի տակ մեծանան, որովհետեւ նրանք արժանի չեն, որ այս ամենի մեջ մեծանան ու այսքան բան տեսնեն:

«ԻՆՉԻ՞Ց ՆԵՂԱՆԱՄ, ԻՄ ՀԱՅՐԵՆԻՔԻ՞Ց, ՈՒՂՂԱԿԻ, ՑԱՎՍ ՄԵԾ Է»

— Անդրադարձաք Լեդի Գագայի տեսահոլովակին, որը տեւական ժամանակ ասվում էր, թե կոդավորված հուշում է Հայաստանի ճակատագիրը: Հավատո՞ւմ եք դրան:

— Կարծում եմ` այո, որովհետեւ այդ ամենը նշաններ են, որոնց հավատում եմ: Սնահավատ չեմ, բայց կան դեպքեր, որոնք համապատասխանում են իրականությանը: Այդ տեսահոլովակը շատ է քննարկվել, hիմա ավելի թարմացված տեղեկություններ են տարածվում: Չեմ ուզում ասել, թե այդ տեսահոլովակի հետ կապ ուներ այն, ինչ եղավ, բայց հարցեր են ծագում` ինչո՞ւ պետք է Լեդի Գագային հետաքրքրեին հայկական տառերը` «զգուշացում» գրությամբ: Ի՞նչ էր զգուշացնում, այս առումով ամեն մեկը կարող է իր վարկածն ունենալ, բայց փաստն այն է, որ ոչ միայն Հայաստանը, այլ ամբողջ աշխարհը կառավարվում է ինչ-որ ուժերի կողմից, որոնք ինչպես ուզում են, այնպես էլ լինում է: Վառ ապացույցը ներկայիս պատերազմն է Իսրայելի եւ Պաղեստինի միջեւ:

— Վերադառնանք երկրից գնալու Ձեր որոշմանը: Նեղացա՞ծ եք գնում, Հայաստանում աշխատանքային առաջարկներ կընդունե՞ք:

— Այնքան դժվար հարց է… Ինչի՞ց նեղանամ, իմ Հայրենիքի՞ց: Ինչքան էլ վատ բաներ են տեղի ունենում, միեւնույնն է, սիրում եմ իմ Հայրենիքը եւ պատրաստ եմ պայքարել հանուն նրա իմ ուժերի չափով: Երեւի, արտիստներն իրենց էմոցիաներով տարբերվում են այլ ոլորտի մարդկանցից, ես էմոցիոնալ մարդ եմ… Ուղղակի ցավս մեծ է, ուզում եմ դուրս գալ այս ամենի միջից: Այս պահին չեմ ուզում ոչ մի գործունեություն ծավալել Հայաստանում: Տա Աստված, կարողանամ նպաստել նրան, որ այնպիսի գիգանտ կազմակերպություններ, ինչպիսիք են «Մետան», «Գուգլը», ունենան իրենց գրասենյակները Հայաստանում, ինչպես դեսպանատներն են գործում մեր երկրում: Այսօր իմ երազանքն է, որպեսզի մոտ ապագայում այս ծրագիրն իրականանա, եւ կարողանամ իմ նպաստը բերել այդ գործընթացին:

ՀՐԱՆՏ ՍԱՐԱՖՅԱՆ