Կանայք գիշերով գնացել են գերեզմաններ, որ գոնե ի բուռ հող իրենց հարազատների շիրիմներից ունենա, որպես սուրբ հիշողություն. Ահասարսուռ մանրամասներ արցախահայերի վիճակից

1915-1923 թթ. Հայոց ցեղասպանության հետևանքով հազարավոր հայ երեխաներ որբացան և կրոնափոխ եղան: Նրանց մեծ մասը հարազատների կորստից հետո հայտնվեց անմարդկային պայմաններում՝ զրկվելով կենցաղային ամենատարրական պայմաններից: Որբերից շատերը մահացան սովի և այդ տարիներին մոլեգնող տարբեր համաճարակներրի հետևանքով: Այսօր հարյուրամյակ անց` նույն տոտալ սպանդի, ցեղասպանության ու բռնի տեղահանման վտանգի մեջ են գտնվում Արցախցի մեր հայրենակիցները, որոնց վիճակը  այսօր  ծայրահեղ անվանելը, կնշանակի ոչինչ չասել: Երեկ` կապիտուլյացիայի ակտը ստորագրելուց հետո արցախցի հայրենակիցները ամբողջությամբ կոտրվել են հոգեպես, բայց պայքարում են ֆիզիկապես անուն իրենց երեխաների, ծեր ծնողների եւ դեռ արգանդում ապրող չծնված երեխաների:

Տեղացիները, քաջ գիտակցելով, որ թշնամու լծի տակ ապրելն այլեւս անհնար է, հավաքում են իրենց առաջին անհրաժեշտության իրերը` (փաստաթղթեր, ընտանեկան ալբոմներ, դեղորայք, տաք հագուստ, վերջին լուսանկարներն են անում հայրենի օջախից) ու բռնում անորոշ, ցավոտ, արցունքախառն գաղթի ուղղին, թեեւ անգամ գաղթելն է նրանց արգելված թշնամու կողմից: Մի շարք զիվորականների ընտանիքները չեն գտնում , արդեն հույս էլ չունեն, մի մասը մտածում է, որ սպանվել են, մի մասի կանայք էլ վստահ են` «մարդս մի տեղ պոստերում խփալա իրան ով գիտի, որ էս խարանը ճակատին չապրի, ինքը դիմանում չէր, իսկ ՊԲ-ն ցրելուց հետո վարիանտ չկար, որ նա գար տուն»,-արցունքախառն աչքերով ասում են արցախցի կանայք:

Բայց դժոխայինը դեռ առջում է, երբ տեղեկանում են, որ կանայք գիշերով գնացել են գերեզմաններ` ծնողների, ամուսինների գերեզմանից հող քերելու, որ եթե հաջողվի բռի գաղթի ճամփան բռնել, եթե հաջողվի թշնամու յաթաղանից փրկվել, գոնե ի բուռ հող իրենց հարազատների շիրիմներից ունենա, որպես սուրբ հիշողություն: 

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝