Դատարկ խանութներ, փակ ցուցափեղկեր և հավերժ չավարտվող հացի հերթեր, բայց դա չի նշանակում, որ պետք է դասալիք դառնանք ու լքենք մեր հայրենի խրամատը. Ռազմական գործիչ

«Օր-օրի Արցախում վիճակը վատթարանում է, այսինք այսօր ավելի լավ է, քան կլինի վաղը կամ մյուս օրը, օր-օրի վիճակը ծայրահեղից` վերածվում է ծայրահեղ ծանրի: Որպեսզի ավելի ակնառու ներկայացնեմ խոսքերս բերեմ կոնկրետ օրինակներ` հացը գրամներով է, սպառվում են աղի պաշարները, չկան հիգենիկ պարագաներ` օճառ, լվացքի փոշի, մարքող հեղուկներ, էլ չեմ ասում ժամերով տրվող լույսի ու բացակայող գազի մասին: Ունենք դատարկ խանութներ, փակ ցուցափեղկեր, ու  կարծես հավերժ չավարտվող հացի հերթեր, այլ կերպ ասած մոտեցել ենք հումանիտար աղետի վերջին արարարին, բայց սա էլ կդիմանանք, չենք կոտրվի»,-անդրադառնալով ինը ամիս եւ ավել Արցախում առկա լիակատար շրջափակման հետեւանքներին, ասաց արցախյան ռազմական-քաղաքական գործիչ ՎԱՀԱՆ ԲԱԴԱՍՅԱՆԸ:

-Պարոն Բադասյան, Դուք գուցե  դիմանում եք, բայց զուգահեռ իրականության մեջ. նույն Արցախից հնչում են հանրային պահանջներ` ժողովրդին հումանիտար միջանցքը տրամադրելու կոչերով:

-Տեսեք,  ինքս զինվորական եմ եւ իմ բոլոր համեմատությունները տանելու եմ զինվորականի տեսակետից: Հումանիտար միջանցք պահանջող անձիք ինձ համար նման են խրամատում գտնվող դասալիքների, ովքեր մարտի թեժ պահին հանկարծակի  դադարեցնում են պայքարը, բաց թողնում ընկերոջ թիկունքը ու փախչում խրամատից: Այն ինչ այսօր կատարվում է Արցախում ոչ այլ ինչ է, քան պատերազմ, այ՛ո, սա էլ է յուրովի պատերազմ է, ու ով կլքի խրամատը նա ինձ համար, մեղմ ասած, անհասկանալի, հարգանիքի ոչ արժանի մարդ է, ով ուզում է լինի: Նման հայտարարությունները թշնամու համար կարմիր լույս են, չի կարելի: Հասկանում եմ` դժվար է, ինքս եմ ասում վիճակը օրհասական է, բայց դա չի նշանակում, որ պետք է դասալիք դառնանք ու լքենք մեր` արյամբ պաշտպանված հայրենի օջախները:

-Պարոն Բադասյան, նման հայտարարություններ անող անձանց, երբ փորձում ենք Ձեր նշած հիմնավորումներով հակադարձել, ստանում ենք հետեւյալ պատասխանը. «Դուք չգիտեք, թե ինչ է նշանակում սոված երեխային քնացնել, չգիտեք, թե ինչ ցավ է ծեր ծնողիդ դեղ չհասցնելը»:

-Այ՛ո, համաձայն եմ, ծանր է, աններելի ապրումներ ունենք բոլորս, բայց արդեն ինը ամսից ավել դիմադրում ենք չէ՞: Մենք չգիտենք, թե ինչ վիճակում է թշնամին, արդյո՞ք մեր դիմադրելու կամքը նրան քաղաքականապես ուժասպառ չի անում, չգիտենք չէ՞: Արցախը մի մեծ ամրոց է, որը թշնամին, այ՛ո, պաշարել է, բայց մենք դիմադրեցինք չէ՞ ինը ամիս: Այ՛ո, վիճակը գնալով դառնում է աղետալի, հաց չունենք, բայց ունենք անսպառ ջրի պաշարներ, ու փառք Աստծո Աստված մեզ շնորհել է առատ բնություն` ունենք փայտ, ձմեռային մրգեր, կա մինիմալը, որպեսզի սովից չմահանանք: Մեզ միայն մնում է չկոտրվելը, բա պատերազմ է, պատերազմում լինում են եւ զոհեր, եւ մաքառումներ: Նորմալ, իրեն հարգող մարդը նման հայտարարություններ իրեն թույլ չի տա: Ես չգիտեմ ինչպես ենք փրկվելու, բայց գիտեմ, որ մենք ենք մեր գլխի տերը, ուրիշ ոչ ոք:, մենք ենք պարտավոր մեզ փրկելու:

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝