Գտեք գնդակի լեզուն. Ֆուտբոլի լեգենդը բացահայտում է ֆուտբոլում հաջողության հասնելու միակ բանաձեւը

«Արարատ-73»-ի գլխավոր մարզչի, 96-ամյա Նիկիտա Սիմոնյանի հետ զրուցել ենք նրա  առաջին հաղթանակի, սպորտային կարիերայում հաջողության հասնելու գրավականի եւ հայ ֆուտբոլիստների ներկա պոտենցիալի մասին:

Հիշեցնենք, Նիկիտա Սիմոնյանը ծնվել է 1926 թվականի հոկտեմբերի 12-ին, Ռուսաստանի Արմավիր քաղաքում: Ներկայումս նա զբաղեցնում է ՌՖՄ առաջին փոխնախագահի և ՌՖՄ տեխնիկական կոմիտեի նախագահի պաշտոնները: Նա ԽՍՀՄ վաստակավոր մարզիչ է, Մոսկվայի «Սպարտակի» պատմության լավագույն ռմբարկուն՝ երկրի առաջնության խաղերում։

Մեր զրույցի ընթացքում 97-ամյա մեր հայրենակիցը գտնվում էր աշխատավայրում ՌՖՄ-ում, լեգենդար հայից նախ փորձել ենք հետաքրքրվել թե ինչպես է գնահատում հայկական ֆուտբոլը եւ հայ ֆուտբոլիստների հնարավորությունները.

-Ցավոք տարիքիս հետ տեսողության հետ կապված խնդիրներ են առաջնանում, անկեղծ կասեմ` չեմ հետեւում հայկական ֆուտբոլին, բայց հասկանալի է, որ հայկական թիմը մրցում է պրոֆեսիոնալ ֆուտբոլային թիմերի հետ, եւ այդ իսկ պատճառով կարելի է ջանք թափել, ավելի լավ պատրաստվել հաշվի առնելով մրցակիցների հնարավորություններն ու պատրաստվածությունը: Ես հայ ֆուտբոլիստներին հաջողության հասնելու մի բանաձեւ կարող եմ առաջարկել. «Գտեք գնդակի լեզուն եւ այն կծառայի Ձեր հաղթանակին, մնացածը հաջողության հարց է»: Յուրաքանչյուր մասնագիտության մեջ ամենակարևորը ջանասիրությունն է, կարգուկանոնը և գործի հանդեպ հարգանքը:

-Ինչպե՞ս սկսեց ձեր սպորտային ճանապարհը:

– Ամեն ինչ սկսվեց Դինամոյի թիմից, որտեղ իմ առաջին մարզիչը դարձավ Շոթա Լոմինաձեն: Մարզիչներ Վլադիմիր Գորոխովն ու Աբրամ Դանգուլովը ևս կարևոր դեր խաղացին իմ կյանքում, նրանք ինձ նկատեցին «Դինամո»-ի կազմում՝ Մոսկվայի «Կրիլյա Սովետով» թիմի հետ խաղում, որտեղ ես երկու գոլ խփեցի և մենք հաղթեցինք: 1946 թ.-ին տեղափոխվեցի Մոսկվա, և ինձ առաջարկեցին դառնալ «Կրիլյա Սովետով»-ի խաղացող: Մոսկվայում մնալու տեղ չունեի: Վլադիմիր Գորոխովը և նրա կինը` Կլավդիա Իվանովան, իրենց երկու երեխաների հետ ապրում էին մեկ սենյականոց բնակարանում: Եվ նրանք ինձ առաջարկեցին ապրել իրենց մոտ: Ես գիշերում էի խորդանոցում՝ սնդուկի վրա: Այդպես ապրեցի երեք տարի, և մինչ այժմ շնորհակալ եմ նրանց, որ երկրորդ ծնողի պես դարձան ինձ համար:

-Կպատմե՛ք ձեր առաջին հաղթանակի մասին:

– Շատ հաղթանակներ եղան, բայց մեկն անմոռանալի էր՝ 1956 թ.-ի Օլիմպիական խաղերը, որոնք տեղի ունեցավ Ավստրալիաի Մելբուռն քաղաքում: Ես երկու գոլ խփեցի և մենք դարձանք օլիմպիական չեմպիոն: Ինչպես նաև, 1958 թ.-ին ԽՍՀՄ ազգային հավաքականը հաղթանակ տարավ աշխարհի առաջնությունում: Սպարտակը նվաճեց ԽՍՀՄ գավաթը: Ֆուտբոլային իմ ողջ կարիերայի ընթացքում ես խփեցի 160 գոլ և դարձա լավագույն ռմբարկու, մասնակցեցի չորս առաջնությունների և երկու ԽՍՀՄ գավաթների:

-1973-ին Դուք մարզում էիք Երևանի «Արարատ» թիմը, որը նվաճեց ԽՍՀՄ Գերագույն գավաթը և դարձավ մրցաշրջանի չեմպիոն: Ի՞նչ զգացումներ ունեիք հաղթանակից հետո:

– Ինձ համար դա կյանքիս ամենակարևոր և երջանիկ պահերից մեկն է: Հաղթանակը մեծ ուրախություն էր իմ բազմաչարչար ազգի համար: Յուրաքանչյուր մասնագիտության մեջ ամենակարևորը ջանասիրությունն է, կարգուկանոնը և գործի հանդեպ հարգանքը:

«Արարատ-73»-ը մի թիմ է, որի անունը ոսկե տառերով գրված է հայկական ֆուտբոլի պատմության մեջ: Ապրեն տղաները: Ինձ համար հաղթանակը ամենակարևորն էր, քանի որ խաղը նայում էր իմ մայրը էր և երջանիկ էր:

-Ո՞րն է հաջողության բանալին:

– Տաղանդ, քրտնաջան աշխատանք և սեփական ուժերը ցուցադրելու հարթակ:

-Եվ վերջում ինչի՞ մասին եք երազում:

-Խաղաղության մասին, մի-միայն խաղաղության, որ լռեն աշխարհի բոլոր զենքերը: Ուզում եմ, որ հայ-ռուսական բարեկամությունը միշտ մնա ամենաբարձր մակարդակի վրա, ես մի ցանկություն ունեմ, որ անկախ նրանից, թե ինչ կորոշի ՀՀ ղեկավարը պարոն Փաշինյանը` հայ-ռուսական հարաբերությունները հանկարծ չտուժեն:

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝