«Ասացի՝ «Տղա ջան, ես 10 տարի պայքարել եմ, Հայկոյին Զադոյանի ձեռքից առել եմ, քեզ չեմ տա». Ավետ Բարսեղյան
Մշակութային
Ավետն արագ-արագ թերթում է WhatsApp-ում Հայկոյի հետ նամակագրությունը. երգչի հաղորդագրությունները սկսվում են նույն բառով՝ «Վարպետս, դե, դու գիտես», «Վարպետս, քո ձեւերով մի հատ նայիր»:
«Ամենաշատը հենց սա եմ կարոտել... Նրանից էլ նամակ չեմ ստանալու»,- BRAVO.am-ի հետ զրույցն այսպես է սկսում Ավետը:
Ավետ Բարսեղյանի ու Հայկոյի համագործակցությունը սկսվել է ավելի ուշ, քան ընկերությունը՝ «Ես քեզ սիրահարվել եմ» երգով։
«Ես այն երջանիկ մարդկանցից եմ, որ աշխատել է իր հետ։ Վերջին մի քանի երգերը նա ստեղծել է Րաֆֆի Ալթունյանի հետ, ու էնքան նախանձով էի լցվել։ Զանգեցի, իրար հետ ստուդիայում էին, ասացի՝ «Տղա ջան, ես 10 տարի պայքարել եմ, Վարդան Զադոյանի ձեռքից առել եմ, քեզ չեմ տա, ուզում ես՝ ուրիշ մի քանի երգիչ տամ»։ Մինչեւ օրս ականջիս է Հայկոյի բարձր ու վարակիչ ծիծաղը։ Դե, դա մասնագիտական նախանձ էր, ինչ էր, չգիտեմ։ Ուղղակի չես ուզում այդ մարդու երաժշտությունն այլ մարդու հետ կիսել։ Ախր, կորուստները մի քանի շերտ ունեն՝ մարդ, երաժիշտ, ընկեր, քաղաքի գույն»։
Սիրո ճամփով դեպի վերեւ
Ավետին ասում եմ՝ գիտե՞ս, Սյուզան Մարգարյանն ասել է, որ «Վերեւ» երգը հիմա այլ կերպ է զգում, անգամ զանգել ու քեզ ասել է, թե այս ինչ եք գրել... Ժպտում է ու պատմում, որ «Վերեւը» պարզապես պատվեր է եղել։ Մի զույգի սիրո պատմությունն է։ Ու այդ երգն առաջին անգամ հնչել է իրենց հարսանիքի օրը, որն էլ համընկել է Հայկոյի ու իր դստեր՝ Լուսեի ծննդյան օրվա հետ՝ օգոստոսի 25-ին։
«Ճիշտ է՝ երգը գրվեց այդ ընտանիքի պատվերով, բայց շնորհակալ եմ, որ այն միայն իրենց չմնաց։ Դադարեց այլեւս իրենցը լինել։ Գիտե՞ս, այս պահին խոսում եմ քեզ հետ ու էնքան կուզեի, որ բոլոր տաղանդավոր մարդիկ կենդանության օրոք վայելեին սերը, ոչ թե «գնա մեռի, արի սիրեմը»։ Այդ արտահայտությունը ո՜նց եմ ուզում հանել հասարակությունից»։
Կարոտ, որ չես փոխանցի բառերով
«Իր տեսակն եմ կարոտում, հետո նոր երաժշտությունը։ Հիմա վերքերը դեռ տաք են, դեռ չես հասկանում, թե քեզ հետ ինչ է կատարվում։ Դեռ չեմ հասել այն հատվածին, որ էլ երաժշտություն չի գրելու, ու ես այլեւս բառեր չեմ գրելու։ Բայց որ հասնեմ, հաստատ մղկտալու եմ։ Հիմա իր քաղաքային կերպարն ու քաղցր խոսքն եմ կարոտում»։
Ներս չթողեցին...
«Հայկոյի հետ շատ հեշտ էր աշխատել։ Իր դասական կերպարի մեջ՝ առօրեական ու ավանցի Հայկոն էր։ Որ ասեմ՝ մենք ժուժուներով էինք նստում ու փետուրներով մեզ շրջապատում, կամ ինչ-որ միջավայր ստեղծում՝ չէ՜։ Երեւանյան համով-հոտով զրույցներով էր երգը ծնվում. «Սիրում եմ», «Վերեւ», «Սիրո արեւ», «Ամենա»՝ վերջին սիրերգերի հեղինակը ես եմ։ Երաժշտությունն ուղարկում էր ու գրում՝ «Ապեր, մի հատ էն քո ձեւերով գտիր էլի, դու գիտես»։
Երբ պառկած էր, տնիցս սրբապատկերը վերցրի, Կարեն Սեւակին խնդրեցի՝ միասին գնանք հիվանդանոց։ Իհարկե, մեզ ներս չթողեցին... Բայց գիտես, պատկեր կա, որ չես ուզում տեսնել։ Ես Հայկոյին չէի ուզում այդ վիճակով տեսնել։ Ես ուզում էի իրեն այդ կերպ չհիշել»։
Եվ նոտաները որբացան
«Այո, նոտաները որբացան։ Գոյություն ունի նոտաների կյանք, իսկ Գրիգորիչի մատների հպումը ստեղները չեն ստանալու ու որբ են զգալու։
Գրիգորիչը գուրու էր։ Ինձ համար կյանքի փիլիսոփայության, միջանձնային փոխհարաբերությունների կորուստ է։ Ուզում եմ հասկանալ վերեւում ինչ-որ բա՞ն է կատարվում, շատ շտապ լավ կոմպոզիտորներ ու հրաշալի մարդի՞կ են պետք։ Ինչո՞ւ են իրար հերթ չտալով գնում։ Իմ եւ Գրիգորիչի փոխհարաբերությունները ուսուցիչ-աշակերտ հարաբերություններից ձգվում էին մինչեւ ընկերներ։
https://bravo.am/news/76315/?fbclid=IwAR28I1FQCPfJVAlwRqyrgzuQbLlT83MYkPb8kUWwQQ3w5KeDeDHSeWsuS7U_aem_Acqe0Sbl6JxkrcUSI9UEU0rrThFpf57XscE80hjVqd4QJaBxEnE4r1Db7MFMNSJEopo&mibextid=Zxz2cZ
1
25796 դիտում
2
3883 դիտում
3
2323 դիտում
4
2197 դիտում
5
2037 դիտում
1
42248 դիտում
3
8977 դիտում
4
8133 դիտում
5
5104 դիտում
3
18305 դիտում
4
10537 դիտում
5
9925 դիտում
