Արսեն Սաղաթելյան. «Խոնարհման բարդույթ ունեմ․ շատ արագ եմ հետ գնում, որ չմտածեն՝ ուզում եմ երկար ծափահարեն»

Գյումրու Վարդան Աճեմյանի անվան դրամատիկական թատրոնի դերասան Արսեն Սաղաթելյանի կյանքում վերջին մեկ տարվա ընթացքում հետաքրքիր ու տարբերվող դերեր են եղել, որոնք օգնել են նրա ստեղծագործական պոտենցիալը դրսեւորել նոր կողմից: BRAVO.am-ի հետ զրույցում դերասանը պատմել է իր մանկության, երկրաշարժի հետեւանքները հաղթահարող Գյումրիի, ծնողների ծանր կորստի, մենակ մնալու, ընկերների անհավանական օգնության ու, իհարկե, թատրոնի մասին:

- Արսեն, կարծում էի` իսկական գյումրեցի եք, բայց պարզել եմ, որ Երեւանում եք ծնվել:

- Ծնվել եմ 1989-ին՝ երկրաշարժի հաջորդ տարի: Ծնողներս 1 տարեկան քրոջս հետ ժամանակավոր տեղափոխվել էին Երեւան, որտեղ մնացին մինչեւ 1991 թվականը: Դա է եղել Երեւանում ծնվելուս պատճառը, ինձ բնիկ գյումրեցի եմ համարում, ծննդատունը բնավ էլ կարեւոր չէ: Մայրաքաղաքի հետ էլ շատ եմ կապված, հարազատ ու մոտ ընկերներ ունեմ, ամեն պատեհ առիթի դեպքում պատրաստ եմ գալ այստեղ:

- Ո՞վ էր Երեւանում Ձեզ հյուրընկալել ու ինչպե՞ս ստացվեց, որ նորից տեղափոխվեցիք Գյումրի:

- Ապրել ենք մորեղբորս տանը, հիմա էլ, երբ գալիս եմ Երեւան, ավանդույթը չեմ խախտում ու այնտեղ եմ մնում: Մեր բնակարանը կորցրել էինք, ու 1991թ. ծնողներս երկրաշարժից հետո կառուցված առաջին թաղամասերից մեկում՝ 58-ում տուն ստացան: Գյումրին հիշողությանս մեջ սկսել է տպավորվել նախադպրոցական տարիքում՝ 95-96 թթ. սկսած: Շինարարություն համարյա չէր ընթանում, կյանքը կանգնած էր, ով ինչպես հարմարվել, ապրում էր՝ անգամ վրաններում, նկուղներում կամ ավտոտնակներում: Հորեղբորս ընտանիքն էլ մի կարճ ժամանակ ավտոտնակում է մնացել, մինչեւ որ բնակարանային հարցերը կարգավորվել են: Գյումրին ինձ համար սկսեց գեղեցկանալ ու նմանվել քաղաքի վերջին 12 տարիների ընթացքում: Հասկացանք, որ մեր քաղաքով հետաքրքրված են, ու նորից սկսեց հույս արթնանալ:

- Իսկ ի՞նչն էր գյումրեցիներին այն ժամանակ օգնում չընկճվել ու շարունակել ապրել, թեեւ ամեն ինչ այդքան վատ էր:

- Որքան էլ զարմանալի թվա՝ գյումրեցու հումորը: Երկրաշարժից 1-2 տարի անց մեր հայտնի արտիստները, որոնց թվում եւ Սամվել Գրիգորյանը, «Ուրախ Գյումրի» նախագիծն արեցին ու այն բոլոր հնարավոր տեղերում խաղացին, որպեսզի ժողովրդին կտրեն ողբից, հոգսերից ու ավերածություններից: Սերն ու ջիգյարն են նաեւ բնակչությանը կապել քաղաքի հետ ու օգնել մինչեւ վերջ շարունակել ապրել այնտեղ:

- Ինչպե՞ս է թատրոնը հայտնվել Ձեր կյանքում եւ ո՞րն է նրա հետ ունեցած առաջին հիշողությունը:

- Առաջին անգամ թատրոն մուտք եմ գործել 1998 թ., Ալբերտ Մկրտչյանը պատրաստվում էր նկարահանել «Ուրախ ավտոբուս» ֆիլմը, եւ ծնողներս հեռուստացույցով հայտարարություն էին տեսել, որ Գագիկի դերակատարի համար երեխա են փնտրում: Ինձ որոշեցին տանել այդ քաստինգին, որը, բնականաբար, չեմ անցել (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Մկրտչյանը դրամատիկականի գեղարվեստական ղեկավարն էր ու քաստինգն անցկացվում էր թատրոնում:

- Եվ ինչպիսի՞ առաջադրանք տվեցին, որն անցնել չկարողացաք:

- Միջին տարիքի տղամարդ մոտեցավ մեզ ու միասին գնացինք 2-րդ հարկի սրահ: Պետք է ինձ փողոցում թափառող երեխայի դերում պատկերացնեի, որը փող է մուրում, պարզապես նայել եմ դեմքին ու ոչինչ չեմ կարողացել խոսել: Իսկ թատերական ինստիտուտում հորս հորդորով եմ հայտնվել, դեռ դպրոցական տարիներին ծնողական ժողովներին ուսուցիչներս նրանց խորհուրդ էին տվել ուշադրություն դարձնել այդ տաղանդիս վրա: Դաս  պատմելու համար ինձ միշտ 2 գնահատական էին դնում՝ առարկայի եւ թատերային կամ հումորով պատմելու համար: Պետք է ընդունվեի Գյումրու մանկավարժական ինստիտուտի պատմական ֆակուլտետ, երբ հորս նկարիչ ընկերներից մեկը խորհուրդ տվեց ինձ տանել թատերականի դեկան Սամվել Գրիգորյանի մոտ: Մայրիկի հետ գնացինք, ինձ կարդալ ու երգել տվեցին եւ 10-րդ դասարանին զուգահեռ ընդունեցին 0 կուրս: Հոսանքի հետ ակամայից սկսեցի գնալ ու մի քանի ամիս անց ինձ միամիտ բռնացրի այն մտքի վրա, որ այդ ամենը սկսել է դուրս գալ: Թատերականի 1 կուրսի կեսից էլ նոր գիտակցեցի, որ փորձում եմ դերասան դառնալ:  
 
- Այդ գիտակցումից հետո ինչպիսի՞ն էր մասնագիտության մեջ հաստատվելու ընթացքը:

-Մեր թատրոնի դերասանակազմի ավելի տարեց ներկայացուցիչները նաեւ ինստիտուտում են դասավանդում եւ արագ են ընկալում այն ուսանողներին, ովքեր անելիք կունենան ու պիտանի կլինեն։ 2-րդ կուրսում կուրսղեկ նշանակեցին բանակից նոր վերադարձած Լյուդվիգ Հարությունյանին։ Ավարտելուց 3 տարի անց նա վերջապես որոշեց, որ արդեն ապացուցել եմ թատրոնի հանդեպ անսահման նվիրվածությունս ու 2013 թվականի մարտի 1-ին ինձ ընդունեց աշխատանքի:

https://bravo.am/news/77538

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝