Բայդենը գրոհում է արցախյան ողջ ճակատով

ՀՀ-ում ԱՄՆ ար­տա­կարգ եւ լի­ա­զոր դես­պան Քրիս­տի­նա Քվի­նի վեր­ջին հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րը մեծ աղ­մուկ ա­ռա­ջաց­րին հա­յաս­տա­նյան (արցա­խյան) քա­ղա­քա­կան, փոր­ձա­գի­տա­կան եւ իշ­խա­նա­կան (նկա­տի ու­նենք Ար­ցա­խը) դաշ­տում: Չորս կող­մից հա­մա­տա­րած քննա­դա­տու­թյուն է, թե դու ով ե­ղար, որ ա­սես` Ար­ցա­խը պետք է լի­նի Ադր­բե­ջա­նի կազ­մում: Բայց թե բո­լոր քննա­դատ­ներն ինչ են ու­զում «խեղճ» Քրիս­տի­նա­յից, չենք հաս­կա­նում: Այ­սինքն, ի՞նչ նոր, սկան­դա­լա­յին բան ա­սաց դես­պա­նը, որ մինչ այդ չգի­տե­ինք: Ե­թե Նի­կոլն ինքն է հայ­տա­րա­րում` թե Ար­ցախն Ադր­բե­ջան է, եւ` վերջ, բա ու­րիշ ի՞նչ կա­րող է ա­սել ԱՄՆ դես­պա­նը:

«ԽԵՂՃ» ԴԵՍ­ՊԱ­ՆԻ «ԳՐՊԱՆԸ ԳՑԵՑԻՆ»

Չնա­յած, աս­վա­ծին ա­վե­լի ճիշտ է այլ կող­մից մո­տե­նալ: Իսկ Նի­կոլն ի՞ր խել­քով է պաշ­տո­նա­պես ա­սում` «Արցախն Ադր­բե­ջան է, եւ` վերջ»: Նա պաշ­տո­նա­պես ա­ռա­ջին ան­գամ այդ թե­զը ֆիք­սեց Պրա­հա­յում՝ ա­մե­րի­կա­ցի­նե­րի կազ­մա­կեր­պած հան­դիպ­ման շրջա­նակ­նե­րում: Այ­սինքն, որ նրա վրա մի լավ «գո­ռա­ցել» են` թե կգնաս ու դա կա­սես, հաս­կա­նա­լի էր դեռ այն ժա­մա­նակ: Ո՞վ է գո­ռա­ցել, բնա­կա­նա­բար, այդ հան­դիպ­ման կազ­մա­կեր­պիչ­նե­րը:

Բայց ան­գամ այս ի­րո­ղու­թյուն­նե­րը, որ Նի­կո­լը քայ­լեր է ա­նում ա­մե­րի­կա­ցի­նե­րի (Ալի­եւ, Էր­դո­ղան եւ այլն` ի­րենց հեր­թին) պար­տադր­մամբ, է­լի ա­նի­մաստ է ԱՄՆ դես­պա­նի վեր­ջին հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րը քննա­դա­տե­լը. մի՞թե դես­պա­նի այդ հայ­տա­րա­րու­թյուն­ներն է­ին պետք, որ մեր տե­ղա­կան ա­մե­նա­տար­բեր հար­թակ­նե­րում հան­կարծ հաս­կա­նա­յին, թե ի­րա­կա­նում ինչ է ու­զում Ա­մե­րի­կան: Այն դեպ­քում, երբ դա վերջ­նա­կա­նա­պես պարզ էր, երբ նրանց ձեռ­քով ստեղծ­վեց «Բրյու­սե­լյան ձե­ւա­չափ» աս­վա­ծը: Քա­նի՞ ան­գամ ենք վեր­ջին մոտ եր­կու տա­րի­նե­րին գրել, որ ԱՄՆ-ն հենց այդ խնդիրն է հե­տապն­դում` Ար­ցախն ան­վե­րա­պա­հո­րեն հանձ­նել Ադր­բե­ջա­նին: Ա­վե­լին, մի՞թե դա ակն­հայտ չէր 44-օրյա պա­տե­րազ­մի օ­րե­րին ու դրա­նից էլ ա­ռաջ: Այդ խաղն էլ ա­վե­լի ակն­հայտ չդար­ձա՞վ «խա­ղա­ղու­թյան պայ­մա­նա­գիր» աս­վածն օ­րա­կարգ բե­րե­լուն պես: Երբ ըն­թաց­քում նա­եւ հա­յաս­տա­նյան ո­րոշ իշ­խա­նա­վոր­ներ ստիպ­ված ե­ղան խոս­տո­վա­նել, որ «խա­ղա­ղու­թյան նա­խագ­ծի» ա­մե­րի­կյան տար­բե­րա­կը նա­խա­տե­սում է Ար­ցախն ան­վե­րա­պա­հո­րեն թող­նել Ադր­բե­ջա­նի կազ­մում, իսկ ռու­սա­կան նա­խա­գի­ծը` հե­տաձ­գել կար­գա­վո­րու­մը: Վեր­ջա­պես, Վա­շինգ­տոնն իր այդ սցե­նարն ա­մե­նա­ակն­հայտ ձե­ւով ի ցույց չդրե՞ց վեր­ջերս` Ար­ցա­խի ղե­կա­վա­րու­թյու­նից պա­հան­ջե­լով` գնալ Ա­լի­ե­ւից նե­րում խնդրե­լու, հա­կա­ռակ դեպ­քում սպառ­նա­լով հա­կա­ա­հա­բեկ­չա­կան օ­պե­րա­ցի­ա­յով: Վեր­ջա­պես, վա­շինգ­տո­նյան վեր­ջին բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րում պարզ չէ՞ր, թե ին­չի է ու­զում հաս­նել Վա­շինգ­տո­նը, ո­րի հա­մար գոր­ծին խառ­նե­ցին ընդ­հուպ` Բայ­դե­նի անվ­տան­գու­թյան գծով խորհր­դա­կան Սա­լի­վա­նին: Ու ի՞նչ է, այս­քա­նից հե­տո դես­պան Քրիս­տի­նայ­ի հայ­տա­րա­րու­թյո՞ւնն էր պետք, որ մեզ մոտ հաս­կա­նան, թե ի­րա­կա­նում ինչ խաղ են խա­ղում ա­մե­րի­կա­ցի­նե­րը, ընդ ո­րում, զու­գա­հե­ռա­բար բո­լոր ռե­սուրս­նե­րով ռուս­նե­րի դեմ հա­կա­քա­րոզ կազ­մա­կեր­պե­լով:

Լավ, գո­նե հի­մա բո­լո­րի հա­մար ի­րա­վի­ճա­կը լի­ո­վին պա՞րզ է: Ու­րեմն, պետք է մտա­ծել այլ բա­նի մա­սին. այս ծայ­րա­հեղ պարզ ի­րա­վի­ճա­կում ի՞նչ պետք է ա­նեն կամ դեռ ի՞նչ կա­րող են ա­նել Հա­յաս­տանն ու Ար­ցա­խը:

Ի՞ՆՉ ՈՒ­ՆԵՆՔ ԱՅՍ ՊԱ­ՀԻՆ

Բայց նախ ֆիք­սենք՝ ի՞նչ պատ­կեր ու­նենք այս պա­հին: Արտ­գործ­նա­խա­րար­նե­րի վա­շինգ­տո­նյան վեր­ջին հան­դի­պու­մից հե­տո ակն­հայտ էր եր­կու բան: Նախ, որ ա­մե­րի­կա­ցի­նե­րը ի­րենց գերխնդ­րի` տա­րա­ծաշր­ջա­նից եւ, ա­ռա­ջին հեր­թին` Ար­ցա­խից ռու­սա­կան զոր­քե­րին հե­ռաց­նե­լու հար­ցում շատ են շտա­պում (տե՛ս նա­եւ https://iravunk.com/?p=259552&l=am) եւ սկսե­լու են ակ­տիվ քայ­լե­րի դի­մել: Եվ երկ­րոր­դը, որ ու­նեն հաշ­ված թվով քայ­լե­րի հնա­րա­վո­րու­թյուն: Ա­վե­լի կոնկ­րետ, կա խնդրի լուծ­ման ե­րեք պարզ տար­բե­րակ: Ա­ռա­ջի­նը` ստի­պել ար­ցա­խա­հա­յու­թյա­նը՝ ճա­նա­չել Ադր­բե­ջա­նի գե­րիշ­խա­նու­թյու­նը: Երկ­րոր­դը՝ պար­տադ­րել ար­ցա­խա­հա­յու­թյա­նը՝ հե­ռա­նալ (այդ սցե­նա­րը սկսվեց Ար­ցա­խի շրջա­փա­կու­մով), ու երբ դրա­նից հե­տո տա­րած­քը փաս­տա­ցի կանց­նի Բաք­վի  վե­րահս­կո­ղու­թյան տակ, ա­պա ռուս­նե­րի ներ­կա­յու­թյու­նը կդառ­նա ա­նի­մաստ, հա­մե­նայն­դեպս՝ այդ թե­ման կտե­ղա­փոխ­վի մի­ան­գա­մայն այլ հար­թու­թյուն: Վեր­ջա­պես, Բա­քուն կա­րող է ար­ցա­խա­հա­յու­թյան հե­ռա­նա­լուն հաս­նել ռազ­մա­կան ճա­նա­պար­հով, ո­րի մա­սին, կրկնենք, Վա­շինգ­տո­նից պարզ ակ­նար­կեցին: Իսկ դես­պան Քրիս­տի­նան ըն­դա­մե­նը ա­մփոփեց այդ ե­րեք տար­բե­րակ­նե­րը` ո­րոշ տեխ­նի­կա­կան դե­տալ­ներ ման­րա­մաս­նե­լով:

Այս­պես, Ադր­բե­ջա­նի գե­րիշ­խա­նու­թյու­նը ճա­նա­չել պար­տադ­րե­լու տար­բե­րա­կի հա­մար, որ­պես շիր­մա, Վա­շինգ­տոնն ա­ռաջ է մղում ինչ-որ տե­ղա­կան ընտ­րու­թյուն­նե­րի գա­ղա­փար, բայց դրա­նից ա­ռաջ ար­ցա­խա­հա­յու­թյա­նը զի­նա­թափ­ե­լու պայ­մա­նով: Այդ նույն պա­հանջն էր դրված նա­եւ Ա­լի­ե­ւի վեր­ջին հրա­պա­րա­կա­յին հա­թա­թա­յի հիմ­քում: Կստաց­վի՞, թե` ոչ, դրա­նից հե­տո ար­դեն ա­ռաջ կգա երկ­րորդ տար­բե­րա­կը խո­րաց­նե­լու կամ եր­րորդ տար­բե­րակ­նե­րին` ար­ցախ­ցի­նե­րին հե­ռաց­նե­լու կամ «հա­կա­ա­հա­բեկ­չա­կան օ­պե­րա­ցի­ա­յի» անց­նել-չանց­նե­լու հար­ցը:

«ՆԱ­ՄԱԿ ՌՈՒ­ՍԱՑ ԹԱ­ԳԱ­ՎՈ­ՐԻՆ»

Ա­լի­ե­ւի դու­ռը գնա­լու խնդրին անդ­րա­դար­ձավ Ա­րա­յիկ Հա­րու­թյու­նյա­նը` Ար­ցա­խի խորհր­դա­րա­նում իր վեր­ջին հայտ­նի ե­լույ­թի ժա­մա­նակ. «Հի­մա կար­ծի­քը՝ ին­չո՞ւ չգնալ Բա­քու: Ո­րով­հե­տեւ Բա­քուն այ­սօր մեզ հետ մի­այն մի թե­մա է քննար­կում՝ ին­տեգ­րա­ցի­ա: Երկ­րորդ թե­ման չի քննար­կում… Ադր­բե­ջանն ա­սում է՝ սե­ղա­նին նստե­լու հա­մար ա­ռա­ջին կե­տը՝ ՊԲ-ն լու­ծա­րել: Դե գնա­ցեք լու­ծա­րեք, հե­տո գնա­ցեք հան­դիպ­ման: Հեր­թա­կա­նու­թյունն ա­սեմ. գնում ենք հայ­տա­րա­րում, որ բա­նա­կը լու­ծա­րում ենք, պե­տա­կան կա­ռա­վար­ման հա­մա­կար­գը լու­ծա­րում ենք, հա­զիվ ստեղ­ծում ենք հա­մայն­քա­յին ընտ­րու­թյուն­նե­րի մե­խա­նիզմ, ո­րից հե­տո գա­զը կտան, հո­սան­քը կտան եւ ճա­նա­պար­հով կթող­նեն կգնանք-կգանք: Ար­դեն պարզ է, ոնց են թող­նե­լու, ար­դեն որ­պես Ադր­բե­ջա­նի քա­ղա­քա­ցի­նե­րի են թող­նե­լու: Մենք եր­կու բան ու­նենք ա­նե­լու՝ ինք­նա­պաշտ­պա­նու­թյան եւ դի­մադ­րո­ղա­կա­նու­թյան բարձ­րա­ցում»:

Սրա­նով Ա­րա­յիկ Հա­րու­թյու­նյա­նը ֆիք­սեց, որ քաջ գի­տակ­ցում են, թե ինչ է սպաս­վում: Մի­ա­ժա­մա­նակ, որ Ար­ցա­խում Ա­լի­ե­ւի դու­ռը գնա­լու տար­բե­րակն ա­ռաջ տա­նել փոր­ձող շպի­ոն­ներ եւ մի­գու­ցե նա­եւ բնակ­չու­թյան ո­րո­շա­կի զանգ­ված կան: Ի­րա­կա­նում Ա­րա­յի­կը ո՞ր տե­սա­կե­տի կրողն է. ինչ­քան էլ ա­սել՝ ինքն Ա­լի­ե­ւի դու­ռը գնա­ցո­ղը չէ, բայց մեկ է, նրա գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րից տա­րա­կու­սանք­ներ ա­ռա­ջա­նում են: Նկա­տի ու­նենք հե­տե­ւյա­լը:

Ար­ցա­խի պա­տաս­խան քայ­լի մա­սին հի­շա­տա­կեց հա­կաճգ­նա­ժա­մա­յին խորհր­դի նա­խա­գահ եւ ա­մե­նե­ւին էլ ազ­գայ­նա­կան գործ­չի հա­մա­րում չվա­յե­լող Տիգ­րան Պետ­րո­սյա­նը` տե­ղե­կաց­նե­լով, թե Ա­րա­յիկ Հա­րու­թյու­նյա­նը նա­մա­կով դի­մել է Ռու­սաս­տա­նի նա­խա­գահ Վլա­դի­միր Պու­տի­նին: Այն ի­րա­վի­ճա­կում, ո­րում հի­մա Ար­ցախն է, այ­սինքն, երբ ստիպ­ված ես դեմ գնալ ոչ մի­այն Ադր­բե­ջա­նին եւ Թուր­քի­ա­յին, այլ նա­եւ, ինչ­պես դես­պան Քրիս­տի­նան վերջ­նա­կա­նա­պես «պե­չա­տեց», նա­եւ ԱՄՆ-ին, այն է` անգ­լո­սաք­սո­նիզ­մին, իսկ նի­կո­լյան Հա­յաս­տա­նը, իր բո­լոր ա­րեւմ­տյան շպի­ոն­նե­րով հան­դերձ, մի­այն թի­կուն­քից հար­վա­ծո­ղի դե­րում է, Ռու­սաս­տա­նին դի­մե­լը մի­ակ ռե­ալ քայլն է: Ամ­բողջ խնդիրն այն է, թե ի՞նչ ես Մոսկ­վա­յից խնդրում:

Բայց մինչ այդ, հաս­կա­նա­լի է, որ ռուս­նե­րին դի­մե­լու քայ­լը հա­կա­ար­ցա­խյան թվարկ­ված բո­լոր ու­ժե­րի հա­մար ա­մե­նա­ան­ցան­կա­լին է: Ու մի­գու­ցե պա­տա­հա­կան չէ, որ մի­ան­գա­մից ռուս­նե­րին դի­մե­լու թե­մա­յով ակ­տի­վա­ցան ան­գամ հա­յաս­տա­նյան «ամե­նա­քյար­թու» շպի­ոն­նե­րը: Վար­դան Օս­կա­նյա­նը նո­րից մեյ­դան է ե­կել ու քա­րո­զում է. «Արցա­խի իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը կա­րող են դի­մել Պու­տի­նին, Բայ­դե­նին, դա ոչ մի ար­դյունք չի տա­լու այն­քան ժա­մա­նակ, քա­նի դեռ ՀՀ իշ­խա­նու­թյուն­ներն ա­սում են, որ Ար­ցախն Ադր­բե­ջան է… Ա­րա­յիկ Հա­րու­թյու­նյա­նը մեկ տեղ ու­նի դի­մե­լու՝ ՀՀ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին»: Մի­գու­ցե Հա­յաս­տա­նին այս վի­ճա­կին հասց­նող­նե­րից մե­կը` ա­մե­րի­կա­նե­րից ե­կած Օս­կա­նյա­նը նա­եւ կբա­ցատ­րի՞, թե դի­մեն Նի­կո­լին, որ նա ի՞նչ ա­նի, այ­սինքն` այս «սատ­կած» վի­ճա­կում ի՞նչ կա­րող է Նի­կոլն ա­նել: Օս­կա­նյա­նը իր «հան­ճա­րեղ» մտա­հ­ղա­ցու­մը բա­ցատ­րում է. «Խորհր­դա­յին շրջա­նում ԼՂԻՄ-ը ե­ղել է ինք­նա­վար մարզ, այս փաս­տը պետք է լի­նի այ­սօր բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րի օ­րա­կար­գում… Մի­ջազ­գա­յին հան­րու­թյու­նը սա մի­ան­գա­մից վերց­նե­լու է եւ բե­րե­լու է բա­նակ­ցա­յին սե­ղան: Ադր­բե­ջա­նը հնա­րա­վոր է՝ դի­մադ­րի, բայց նրան կստի­պեն»: Այդ ո՞ր մի­ջազ­գա­յին հան­րու­թյու­նը, ԱՄՆ-ի՞ն նկա­տի ու­նի, որն այդ­քան հստակ կար­ծի­քը հայտ­նեց: Բայց ա­մե­նա­կա­րե­ւո­րը. ստաց­վում է, որ Օս­կա­նյանն ու նրա նման­նե­րը «երա­զանք­նե­րի գա­գաթ­նա­կետ» են հա­մա­րում մար­զի կար­գա­վի­ճա­կը: Բայց չէ՞ որ այդ­պի­սի մի տար­բե­րա­կի մա­սին խո­սում է նա­եւ Վա­շինգ­տո­նը, եւ ցան­կա­ցած նման կար­գա­վի­ճա­կի դեպ­քում մի 5 տա­րուց Ար­ցա­խում մեկ հայ ան­գամ չի մնա:

Ու­րեմն, ին­չո՞ւ մեջ ըն­կան օս­կա­նյա­նան­ման­նե­րը: Փոր­ձում են «հայ­րե­նա­սի­րա­կան» եւ «հա­կա­նի­կո­լա­կան» դիր­քե­րից Ա­րա­յի­կին «փրկու­թյան» մի­ակ ու­ղի՞ն ցույց տալ: Ընդ ո­րում, մի ու­ղի, ո­րը, կրկնում ենք, ի­րա­կա­նում դրված է ա­մե­րի­կյան սցե­նար­նե­րի տակ, եւ Նի­կոլն էլ ա­ռաջ է տա­նում: Ին­չի՞ հա­մար է այդ «քա­րոզ­չա­կան օգ­նու­թյու­նը», որ Ա­րա­յի­կը ռուս­նե­րին դի­մե­լու կեղծ այ­լընտ­րա՞նք ստա­նա եւ գնա դրա հե­տե­ւի՞ց:

Ու այս ա­մե­նից հե­տո այն հարցն է ա­ռաջ գա­լիս, թե Ա­րա­յիկն ի՞նչ է ակն­կա­լում Պու­տի­նից, այ­սինքն՝ ինչ նա­մակ է հղել:

Ի՞ՆՉ Է ԳՐԵԼ Ա­ՐԱ­ՅԻ­ԿԸ

Այն, որ նա­մա­կի մա­սին հի­շա­տակ­մա­նը հա­ջոր­դեց Ա­րա­յի­կի հայ­տա­րա­րու­թյու­նը, որ նա­եւ դի­մել է Նի­կո­լին՝ Պու­տի­նի հետ զրու­ցե­լու հար­ցով, ո­րո­շա­կի հե­տե­ւու­թյուն­նե­րի տե­ղիք տա­լիս է: Այ­սինքն, ի՞նչ հար­ցով է Նի­կո­լը զան­գա­հա­րել Պու­տի­նին: Կան ո­րոշ կցկտուր տվյալ­ներ, որ Նի­կո­լը փոր­ձել է «ահա­զան­գել», թե վերջ, Ար­ցախն ար­դեն չի դի­մա­նում, ո­րո­շա­կի ներ­քին ճնշում­ներ ար­դեն իսկ կան՝ Ա­լի­ե­ւի հետ բա­նակ­ցե­լու հար­ցով, եւ ե­թե ռուս­ներն ա­րա­գո­րեն ճա­նա­պար­հը չբա­ցեն, ա­պա Ա­րա­յի­կը կա­րող է եւ ան­ձամբ կամ միջ­նոր­դա­վոր­ված գնա Ա­լի­ե­ւի հետ խո­սե­լու:

Դա հա­վա­նա­կան է թվում, քա­նի որ մո­տա­վո­րա­պես նույն տպա­վո­րու­թյունն է ստաց­վում նա­եւ «նի­կո­լիզ­մի» մեջ կաս­կած­վող՝ ԱՀ Հա­կաճգ­նա­ժա­մա­յին խորհր­դի նա­խա­գահ Տիգ­րան Պետ­րո­սյա­նի մեկ­նա­բա­նու­թյու­նից, թե՝ «Մին­չեւ ըն­թա­ցիկ շա­բաթ­վա վերջ՝ մոտ 4-5 օր, պետք է սպա­սենք: Խա­ղա­ղա­պահ զո­րա­կազ­մի հրա­մա­նա­տա­րու­թյու­նը եւս գրա­վոր տե­ղե­կաց­ված է, որ Ար­ցա­խում սննդի պա­շար­նե­րի սղու­թյուն կա: Մեր պա­հանջն է՝ կարճ ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծում բա­ցել ճա­նա­պար­հը: Սպա­սում ենք, եւ ե­թե Ռու­սաս­տա­նը այդ ըն­թաց­քում գոր­ծուն քայ­լեր չձեռ­նար­կի, դա կլի­նի իր վե­րա­բեր­մուն­քը մեր նկատ­մամբ…»:

Ի՞նչ է ստաց­վում, փոր­ձում են շան­տա­ժի լեզ­վո՞վ խո­սել Մոսկ­վա­յի հետ: Այ­սինքն, Ա­րա­յի­կի նա­մա­կը եւս այդ ո­ճո՞վ է: Այդ դեպ­քում, ի՞նչ են պա­հան­ջում Մոսկ­վա­յից՝ Ադր­բե­ջա­նի հետ պա­տե­րազ­մի հե­ռան­կա­րով՝ ու­ժի մի­ջո­ցով ճա­նա­պար­հը բա­ցի, կամ չգի­տես ի՞նչ կա­նենք: Ու դեռ ժա­մա­նա՞կ են սահ­մա­նում:

Մինչ­դեռ Ար­ցա­խը բո­լո­րո­վին այլ քայ­լի հնա­րա­վո­րու­թյուն ու­նի՝ դի­մել Ռու­սաս­տա­նին՝ ցե­ղաս­պա­նու­թյան եւ հայ­րե­նազրկ­ման ռե­ալ սպառ­նա­լի­քից պաշտ­պա­նվե­լու եւ մին­չեւ կար­գա­վի­ճա­կի վերջ­նա­կան հստա­կե­ցումն Ար­ցա­խը Մոսկ­վա­յի պաշտ­պա­նու­թյան տակ վերց­նե­լու խնդրան­քով:

Ե­թե ա­ռա­ջին տար­բե­րա­կով են դի­մել, ա­պա դա մեկ բա­նի մա­սին կակ­նար­կի՝ փոր­ձում են Մոսկ­վա­յի հա­մար փա­կու­ղա­յին վի­ճակ ստեղ­ծել, ո­րը մի­ան­շա­նակ Վա­շինգ­տո­նի օգ­տին է, եւ հե­ռան­կա­րը ա­մե­րի­կյան դես­պա­նի ա­սածն է: Այն, ինչ նա­եւ Նի­կոլն է հոր­դո­րում Ար­ցա­խին: Կարճ ա­սած, որ Ար­ցա­խի ղե­կա­վա­րու­թյու­նը եւ ներ­քին շպի­ոն­նե­րը նույն դա­վա­ճա­նա­կան խաղն են խա­ղում:

Ե­թե երկ­րորդ տար­բե­րակն է, ա­պա դա ներ­կա ստա­տուս քվոն «սա­ռեց­նե­լու» մի­ակ ռե­ալ հնա­րա­վո­րու­թյունն է, եւ այս դեպ­քում գնդա­կը կմնա Ա­լի­ե­ւի դաշ­տում: Այն է՝ հար­ձակ­վե՞լ ՌԴ-ի պաշտ­պա­նու­թյան տակ գտնվող Ար­ցա­խի վրա, թե՝ ոչ: Այլ տար­բե­րակ պար­զա­պես ներ­կա ի­րա­վի­ճա­կում չկա:

ՔԵՐՈԲ ՍԱՐԳՍՅԱՆ