Մի բաժակ օղի լցրու ինձ

Բարմեն, մի բաժակ օղի լցրու ինձ,
Ու լավ հետևիր, միշտ լիքը լինի,
Կարծես, շրջան են գծել Երկրիս շուրջ
սատանայական ծայրով կարկինի։

Ես շատ ընկերներ ունեմ պատվարժան,
Հողմերով ծեծված, ծեփված մարտիկներ,
Նրանց աչքերում վիշտն է անսահաման,
Ու շարվեշարան՝ մարմար - շիրիմներ։

Մի տարի անցավ այս պատերազմից,
Մենք էլ ամոթի հատակին հասանք,
Ես ամաչում եմ նահատակներից,
Որ մատաղվեցին, անխաչ, անպատանք։

Ես խելքը թռցրած ծանոթներ ունեմ,
Իշխանահմա վտառների մեջ,
Երկրիս ապագան լոզունգով ծամած,
Խժռում են, լափում, անդուլ ու անվերջ։

Բարմեն, հարց չտաս, օղի լցրու ինձ,
Այսօր ուզում եմ հարբել, մի անգամ,
Ես, մի ամբողջ կյանք ուղիղ եմ քայլել,
Բայց արժեքներս չդարձան պատգամ։

Ծուռ է աշխարհը, վարքով՝ ներքինի,
Ծափահարումի որոտով խլված,
Եվ հարթակներում գիժ ամբոխների
Հողս Նաիրյան՝ աճուրդի հանված։

Արցախս տվին, Սյունիքն է շուտով,
Սակայն գեհենի շուրթից տիրական,
Հանուն որկրամոլ իրենց գոյության
Իմաստ են քաղում բոզ ու ոստիկան։

Հասել ենք անտակ անդունդի եզրին,
Բայց մոռացումի խրախճանքներում,
Իմ սուրբ տեսակի՝ սերունդ առ սերունդ
Կուտակած հունդն են որոճոում, մսխում։

Այս ի՞նչ կատարվեց Հայոց աշխարհում,
Որ սին խեղկատակն արքա անվանվեց,
Լրտեսը դարձավ, այո, նախարար,
թուրքն էլ՝ պատվելի գործընկեր մի մեծ։

Մարդկանց մտքերի բռնակալ դարձար
Մտավորակա՞ն կոչվող մեղկ վարիչ,
Մտավորական չես դու, աճպարար,
Երկիրս մահվան տանող գաղջ դահիճ։

Ես քո տեսակից զզվում եմ արդեն,
Կրավորական, ճորտամիտ, վախկոտ
Կանանց փեշերում միայն վագրացած,
Մեր Եռաբլուր ցավին անհաղորդ։

Ո՞ւր ես, փառապանծ անվանվող սփյուռք,
Ո՞ւր են այրերդ՝ խենթ, պատվախնդիր,
Թե՞ մակունցների հմայքով տարված,
Դուք էլ ծախվեցիք սրանց՝ սիրալիր։

Չէ, այսպես չեղավ, չլցնես, բարմեն,
Ինձ չեն հասկանա ընկեր ու զավակ,
Կեցցե ազգային զարթոնքը վսեմ,
Դեպի Արարատ, դեպի հաղթանակ։

Դավիթ Վանյան 03․10․2021

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝