Չեմ կարող լռել...հասկացող է պետք. Ալլա Հակոբյան
ՄշակութայինՉեմ կարող լռել,
Բայց չեմ ուզում խոսել.
Հասկացող է պետք՝
Ես հոգնել եմ...
Այս անիրական
Ծուռ հայելիների
Խեղկատակ կյանքից
Պարտասել եմ...
Աչքս ուր դարձնեմ`
Ամենուր նրանք`
Անտարբերությամբ դաջված
Անհոգի դեմքեր...
Ժպիտներ լպիրշ,
Հայացքներ անգո,
Ամեն ինչից գոհ ամբոխ
Ինձ հետապնդող...
Եւ ո՞ւր ենք քայլում`
Գոնե մեկն ասեր,
Թեկուզ եւ խաբեր,
Բայց հույսով տածեր...
Սակայն ո՛չ մի հույս,
Նույնիսկ փոքրիկ լույս`
Խավարով պատված
Գորշ հոգիներում...
Ճնշող դիմակներ,
Տաղտկալի զրույցներ...
Նորին մեծություն,
Ո՛վ տգիտություն,
Մարդկանց վրայով
Ուղի ես հարթում,
Կյանքեր խորտակում`
«Օֆ» էլ չես անում...
Բայց լավ իմացիր
Կծնվի զավակ`
Մաքուր բյուրեղյա,
Լսո՞ւմ ես, անառա՛կ,
Եւ կտապալի
Խավարը այս գորշ,
Քնից կարթնացնի
Մարդկությանը ողջ:
Վարդերի նման
Կբացվեն սրտեր,
Ու կմիանան իրար
Կամուրջ-ծիածաններ:
Եւ ճշմարտության
Մաքուր ցողերով
Ողողված դեմքիդ կասեմ`
«Եկար բարով»...
Եւ ճաճանչալից
Հեռու աստղերից
Լույսը ինձ հասած կասի.
«Ապրիր դարո՛վ»...
Եւ ճաճանչալից
Հեռու աստղերից
Լույսը ինձ հասած կասի.
«Ապրիր բարո՛վ»...
ԱԼԼԱ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Հ.Գ.- Տարեթիվը հատուկ չեմ գրում...
Հավանեցի՞ր հոդվածը, կիսվիր ընկերներիդ հետ՝