«Ապագա ունի՞ մի երկիր, որտեղ զոհվածի մորը խաչի են հանում». ՀՌԻՓՍԻՄԵ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ

«Իրա­վուն­քը» զրու­ցել է ՀԳՄ ան­դամ, բա­նաս­տեղ­ծու­հի ՀՌԻՓ­ՍԻ­ՄԵ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱ­ՆԻ հետ:

 — Ար­ցա­խյան պա­տե­րազ­մին նվիր­ված Ձեր «44 օր » ժո­ղո­վա­ծո­ւում տան­կիստ Ժո­րա Մար­տի­րո­սյա­նի մա­սին կա գրված, ում մայրն այ­սօր գտնվում է կա­լան­քի տակ՝ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի որ­դուն՝ Ա­շո­տին, իբ­րեւ ա­ռե­ւան­գե­լու գոր­ծով: Ան­ձամբ ճա­նա­չե՞լ եք Ժո­րա­յին:

 — Ի թիվս բո­լոր հե­րոս­նե­րի՝ Ժո­րան էլ կա իմ գրքում: Չէ՛, նրան եւ շատ շա­տե­րին չեմ ճա­նա­չել, բայց պա­տե­րազ­մի մա­սին գրե­լիս, բո­լո­րը ինձ հետ է­ին, ու թվում էր, մե­կիկ առ մե­կիկ գի­տեմ ի­րենց: Հո­գե­ւոր զրույ­ցը այդ­պի­սին է, կա հե­ռա­կա զգա­ցո­ղու­թյուն, զրույց աչ­քե­րի, լռու­թյան մի­ջով, երբ ու­զում ես պե­ղել  յու­րա­քան­չյու­րի նե­րաշ­խար­հը, ան­գամ սրճել նրանց հետ:

 — Ժո­րա Մար­տի­րո­սյա­նի մայ­րի­կի դեմ հա­րու­ցած քրե­ա­կան գոր­ծի մա­սին ի՞նչ կա­սեք:

 — Վատ սցե­նա­րով խա­ղեր են՝ մի քա­նի հար­ցա­կան­նե­րի տե­ղիք տվող: Նախ՝ Ա­շո­տի­կը ի՞նչ էր ա­նում դա­տա­րա­նի մեր­ձա­կայ­քում, երբ իր ծնող­նե­րին էր ուղղ­վում մե­ղադ­րան­քի սլա­քը: Ո՞ւր է­ին թիկ­նա­պահ­նե­րը: Երկ­րի ղե­կա­վար­նե­րի ըն­տա­նիք­նե­րի հա­մար նրանք պար­տա­դիր ներ­կա­յու­թյուն­ներ են: Ա­շո­տի­կը հնա­զան­դո­րեն ին­չո՞ւ նստեց ան­ծա­նոթ կնոջ մե­քե­նան, չգի­տե՞ր ար­դյոք զրույ­ցի բո­վան­դա­կու­թյու­նը եւ, վեր­ջա­պես, չէ՞ր կռա­հում, որ զոհ­վա­ծի մայր է իր դի­մաց, ում վեր­քը դեռ մխում է եւ չի էլ սպի­ա­նա­լու:

 — Ա­շոտ Փա­շի­նյա­նը, փաս­տա­ցի, ցուց­մունք տվեց զոհ­ված զին­վո­րի մոր դեմ: Այս քայ­լի վե­րա­բե­րյալ ինչ­պի­սի՞ն է Ձեր վե­րա­բեր­մուն­քը:

 — Գե­րան­մարդ­կա­յին, առ­հա­սա­րակ, տղա­յա­կան չէ: Մե­քե­նա­յի ղե­կին նստած կի­նը ինչ­պե՞ս կա­րող էր այդ­չափ սար­սա­փազ­դու լի­նել իր տղա­յի հա­սա­կա­կից մի ջա­հե­լի հան­դեպ: Մի պահ ինձ հա­ճե­լի թվաց, որ Ա­շո­տի­կը ցան­կա­ցել է լսել որ­դե­կո­րույս մո­րը, բարձ­րա­ցավ իմ աչ­քին, բայց հե­տո զար­գա­ցում­նե­րը տա­րան ու­րիշ ճա­նա­պար­հով: Լի­նե­լով ա­զատ ո­ճի ե­րի­տա­սարդ, ով ան­գամ ծնող­նե­րի հետ չի ապ­րում, պատ­կե­րա­ցու­մից դուրս էր, որ գրե­լու է դի­մում-բո­ղոք՝ դա­տա­պար­տո­ղի բո­վան­դա­կու­թյամբ:

 — Ըստ Ձեզ, այս օ­րե­րին զոհ­ված­նե­րի ծնող­նե­րի հան­դեպ կա՞ ճիշտ մո­տե­ցում պե­տա­կան այ­րե­րի կող­մից:

 — Դժվա­րա­նում եմ պա­տաս­խա­նել: Գի­տեմ ա­նար­դյունք հան­դի­պում­նե­րի մա­սին, հատ­կա­պես խնդրա­հա­րույց են գե­րի­նե­րի հա­րա­զատ­նե­րը, ո­րոնք ա­նո­րո­շու­թյան մեջ են ու ան­կան­խա­տե­սե­լի վի­ճակ­նե­րում: Ե­ռաբ­լու­րը քա­րե­րի սիմ­ֆո­նի­ա է, շա­տե­րը մխի­թար­վում են այն­տեղ, ուր խուն­կը միշտ բու­րում է եւ խո­սում երկն­քի հետ:

 — Ըստ Ձեզ, սե­փա­կան «ես»-ից այն կող­մը չտես­նե­լով՝ մի՞թե կկա­րո­ղա­նանք դուրս գալ այն ի­րա­վի­ճա­կից, ո­րի մեջ ենք այ­սօր:

 — Ե­թե այս­պես էլ մնանք, է­լի լավ է: Մի երկ­րում, որ­տեղ պա­տե­րազ­մը դեռ չի ա­վարտ­վել, զոհ ու կրա­կոց­ներ կան, ինչ­պե՞ս կա­րող ենք կռա­հել վաղ­վա ան­կան­խա­տե­սե­լի ա­նակն­կալ­նե­րից: Այս խմո­րը հաց չի դառ­նում, դեռ շատ ջուր պի­տի վերց­նի: Բո­լոր դեպ­քե­րում ժա­մա­նա­կը մեզ հա­մար շա­հե­կան չէ: Ար­ցա­խի հար­ցը մնում է օ­դում, թշնա­մա­կան ընդվ­զում­ներ կան:

 — Թուր­քին նե­րել, հետ­նե­րը խա­ղաղ ապ­րել, իսկ զոհ­վա­ծի ծնո­ղին դա­տա­պար­տել. սա՞ է մեր ա­պա­գա­յի ե­րաշ­խի­քը:

-Սկսենք վեր­ջին հար­ցից, ա­պա­գա ու­նի՞ մի եր­կիր, որ­տեղ զոհ­վա­ծի ծնո­ղին, մո­րը խա­չի են հա­նում եւ ան­գամ չեն եր­կյու­ղում նրա լու­սան­կա­րից, որ­տեղ հան­դի­մա­նանք, վի­րա­վո­րանք ու ցավ կա: Սկզբունք­նե­րի դա­վա­ճա­նու­թյու­նն էլ ինչ­պե՞ս է լի­նում: Ինչ վե­րա­բեր­ում է դրա­ցի­ա­կան հա­րա­բե­րու­թյուն ու­նե­նալ թշնա­մու հետ, աբ­սուր­դի ժան­րից է: Մեր զո­հե­րը կրա­կե կար­կուտ կա­ռա­քեն եր­կիր:

 — Հե­րո­սա­ծին մոր հան­դեպ մի՞թե կա­րե­լի էր այդ­պես վար­վել:

 — Ան­նա Հա­կո­բյա­նը սրտա­կե­ղեք խո­սում է որ­դե­կո­րույս ծնող­նե­րի մա­սին, ար­հես­տա­կա­նո­րեն կա­րեկ­ցան­քի դրսե­ւո­րում­ներ ու­նե­նում, հի­մա, այս վճռո­րոշ պա­հին, ին­չո՞ւ չի բռնում իր որ­դու ձեռ­քը եւ ա­սում` պատ­ռիր դի­մումդ: Մենք խա­ղը լավ ենք տար­բե­րում ի­րա­կան պատ­կե­րից:

ՆՈՒ­ՆԵ ԶԱ­ՔԱ­ՐՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝