Շարքային Նարե Սիմոնյանի մարտակոչը

Քանի որ պատերազմ ա՝ պիտի պատերազմի լուզվավ խոսիմ, հինչքան վեր կարիմ:

Փիս նորություն օնիմ. հայկական պետականության վերջին չնվաճված բարձունքը, չգրավված խրամատը էլի տուք ըք մնացալ: Ստըղ՝ Երևանի կենտրոնում շատ կարևոր, ռազմավարական նշանակության դիրք ընք կուրցրալ՝ տարիներ առաջ, միհենգ փորձում ընք ետ յոր օնինք, հալա ստացվում չի:

Երբեք, երբեք, երբեք մտածիք վեչ, վեր 3 միլիոն հայ ծեզ դավաճանալ ա, մենակ ա թողալ, տի պեն չկա, Եռաբլուրն էլ վկա: Թշնամու հատուկջոկատայիննեն կառավարության շենքն ըն երկալալ, 3 միլիոն մարդ էլ ստըղ ա շրջափակման մեջ: Զորքերին մեջ խուճապ ա, գյուդում չն հինչ անին, հրամանատարնեն էլ կարող ա պարզվե՝ թողալ ըն, փախալ:

Էն վեր ղաթումը տարբեր լրատվականներավ սկանում ըք, հայերեն ասում են «Կարաբախ ազըրբաջանդիր»՝բորբոքվիք վեչ, դառնանաք վեչ, էտ էլ ըն մեր գերինեն, պիտի ազատինք, էս դեպքում՝ վեչ թա ֆիզիկապես ուրանց, այլ սըրտըրնեն ու ուղեղնեն:

Բայց ամեն հինչ կորած չի, մխելա մինչև վերջ քեցող զինվոր կա, վեր հանձնվում չի: Ժամանակ ա պետք, վեր վերակազմավորվին, վերախմբավորվին ու վերջին, վճռական գրոհին անց կենան, ազատագրին էս ամենակարևոր դիրքը ու օգնությսն կյան:

Ստըղ շատ ըն վախում, վեր կարող ա հսցնին վեչ, վեր կարող ա տեմ չկենաք: Բայց դե ես գյուդումում, առաջին անգամ չի, տեմ ըք կնան, էտ կուղքահաստ ինիլը լհանդի չի տրվալ:

Գյուդում, տիժեր ա, ու շատում խնդրում, էս մին անգամն էլ տեմ կացիք: Ու սասըս տաք տղա չի կյամ, շատ ցորտ, մթեն տղայա կյամ՝ գրավված խրամատեն կուխկերքան:

Ես էլում օզում էտ խրամատը ազատագրիմ, բայց շարքային զինվորում, ուժըս հալա պատում չի: Ամենահարազատ մարդիկ էլ տըղ՝ վերջին խրամատումն ըն կռեվ տամ: