Կարինե Խոդիկյանը ե՞ւս համարում է, որ զոհվեցին «հանուն ոչնչի»

Օ­րերս ար­ձա­կա­գիր, դրա­մա­տուրգ, հրա­պա­րա­կա­խոս Կա­րի­նե Խո­դի­կյա­նը իր հար­ցազ­րույց­նե­րից մե­կում անդ­րա­դառ­նա­լով Ար­ցա­խի խնդրին՝ մաս­նա­վո­րա­պես ա­սել է, մեջ­բե­րում ենք. «Մի ան­գամ իմ ար­ցախ­ցի գրող ըն­կե­րը զան­գել է­ր հոդ­վա­ծի հա­մար, Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի նիստ էր գնում, ու ինքն այն­տե­ղից (Ես ի­րեն հաս­կա­նում եմ) վրդով­ված ա­սաց (դեռ մի ա­միս չկար, որ փակ­վել էր մի­ջանց­քը)՝ ի՞նչ եք ա­նում, այն­տեղ, ինչ-որ չգի­տեմ, հար­կի, տուր­քի մա­սին օ­րենք եք ըն­դու­նում, բայց մենք այս­տեղ շրջա­փակ­ված ենք: Ա­սում եմ` հաս­կա­ցեք, նախ մենք պե­տու­թյուն ենք, ինչ էլ որ լի­նի, պե­տու­թյու­նը պետք է շա­րու­նա­կի ապ­րել: Իսկ հի­մա, ե­թե դուք ինձ ա­սեք, որ վեր կաց կա­նանց հա­վա­քի, ա­րի կամր­ջի մոտ, եւ ե­թե դու այս­տեղ ինչ-որ մի բան ա­նես, մեզ կփրկե­ս, ես կա­րող եմ ա­նել: Բայց ես գի­տեմ, որ դա ըն­դա­մե­նը ինչ-որ ու­ժե­րի ե­րա­զանքն է, ըն­դա­մե­նը բա­խում դարձ­նել Հա­յաս­տա­նը, դարձ­նել մաս­նա­կից եւ մեկ այլ պա­տե­րազ­մի տա­նել մեր ե­րե­խա­նե­րին: Ին­քը լռեց, հե­տո ա­սաց` հաս­կա­նում եմ: Ա­սա­ցի` ես էլ եմ հաս­կա­նում: Ամ­բողջ ի­րա­կա­նու­թյունն այն է, որ մենք հայտն­վել ենք պար­տադր­ված այս վի­ճա­կի մեջ: Եվ ե­թե մենք այս­տեղ լռում ենք, մենք չենք լռում: Մենք ան­զոր ենք: Ո­րով­հե­տեւ ե­րե­սուն տա­րի այս ամ­բողջ մեր ան­կա­խու­թյան ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նում քիչ-քիչ բա­ցա­հայտ­վում է հի­մա, որ ի սկզբա­նե ե­ղել են մար­դիկ, ո­րոնք հաս­կա­ցել են, որ հնա­րա­վոր չի Ար­ցա­խի ան­կա­խու­թյու­նը: Դուք հաս­կա­նո՞ւմ եք: Այ­սինքն` ի՞նչ է ստաց­վում, մեր այս ամ­բողջ ապ­րածն ի­զո՞ւր է ե­ղել: Ա­յո, այդ­պես է ստաց­վում, ո­րով­հե­տեւ ի սկզբա­նե փաս­տաթղ­թա­յին կամ հա­մաշ­խար­հա­յին այդ մտա­ծո­ղու­թյու­նը, պե­տու­թյուն­նե­րի ամ­բող­ջա­կա­նու­թյու­նը, թե չգի­տեմ ին­չը, այդ բո­լո­րը, որ հա­վաք­վում, փա­թեթ է դառ­նում եւ մեր դեմ դառ­նում է այս­պես մի հատ պատ­նեշ, ու մենք այդ պատ­նե­շի դի­մաց մտա­ծում ենք, բայց մենք ախր իս­կա­պես հա­վա­տա­ցել ենք, դի­մա­ցել ենք: Այդ հույսն ու հա­վատն ենք ու­նե­ցել: Մենք հի­մա մի­այն չենք լռում, մենք բո­լորս նա­եւ հա­վա­տա­կո­տոր ենք: Սա շատ դժվար պատ­մու­թյուն է»:

Տի­կին Խո­դի­կյա­նի խոս­քե­րից ստաց­վում է այն­պես, որ ե­թե Ար­ցա­խում մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րը գտնվում են շրջա­փակ­ման մեջ, ՀՀ-ն չպե՞տք է խառն­վի Ար­ցա­խի գոր­ծե­րին:

Ստաց­վում է, որ ի­զո՞ւր է­ին մեր զին­վոր­նե­րի թա­փած ա­րյու­նը: Փաստորեն, տիկին Խոդիկյա՞նն էլ է հա­մամիտ, որ Մոն­թեն եւ մյուս հե­րոս­նե­րը պայ­քա­րե­ցին ու զոհ­վե­ցին «հա­նուն ոչն­չի»:

ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝