Ինչ են պատմում իրար մասին «Առավոտ լուսո»-ի հաղորդավարները

Արման. Զարթուցիչս հնչում է ժամը 07։00-ին. նախաճաշ, թեթեւ սպորտ եւ եթեր, որը պահանջում է ակտիվություն։ Բայց եթերից հետո քնում եմ, քանի որ էներգիաս սպառվում է։

Մանե Մխոյան. Առավոտյան նախ պետք է հոգ տանեմ իմ երկու շների մասին. զբոսանքից գալիս ենք տուն, սրճում եմ, եթերից առաջ եւս մեկ բաժակ սուրճ խմում, լավ արթնանում ու թարմ մտնում եթեր։

Համլետ. Շատ վաղ եմ արթնանում եւ սրճելիս կարդում, թե ինչ է կատարվել աշխարհում մինչ ես քնած էի: Հասնում եմ հեռուստաընկերություն, սկսվում են բուռն քննարկումները եւ զրույցները նախորդ օրվա ու այդ օրվա մասին, իսկ ընթացքում արվում է եթերի գրիմն, ու մենք արդեն եթերում ենք:

Անի. Առավոտս սկսվում է հապճեպ։ Առաջին մի քանի ամիսը նախաճաշում էի, իսկ հիմա՝ ոչ, արդեն կարիքը չեմ զգում։

- Իսկ ինչպիսի՞ն է ձեր սիրելի առավոտը:

Մանե Գրիգորյան. Վաղուց ուշ չեմ արթնացել եւ կարոտել եմ առավոտյան քնելուն: Շաբաթ եւ կիրակի օրերին էլ հիմա մենք ունենք եթեր, որն ավելի թեթեւ թեմաներով է՝ դրական ու լավ մարդկանց հետ:

Արման. Ոչ աշխատանքային առավոտները նախաճաշում եմ եւ գնում լողի: Դրանք դարձել են իմ սիրելի առավոտները։ Լողը շատ լավ է ազդում թե՛ մարմնիս, թե՛ հոգեվիճակիս, թե՛ տրամադրությանս վրա։

Համլետ. Երբ աշխատանքի չեմ, գիրք եմ կարդում: Մասնագիտությամբ գրականագետ եմ եւ ժամանակակից գրականություն եմ կարդում հիմնականում:

Մանե Մխոյան. Երբ արթնանում եմ, գիտեմ, որ գործընկերներս են եթերում, փորձում եմ գոնե ունկնդրել նրանց։ Սիրելին հնարավորինս ուշ արթնացած ու սուրճով առավոտն է։

Անի. Այնքան վաղուց չեմ ունեցել այդ սիրելի առավոտները։ Սիրում եմ արթնանալ առանց զարթուցիչի, երբ քնից հագեցած եմ։ Այդ դեպքում մարմինս էլ է հանգստացած, իսկ միտքս թարմ է, դրական էներգիա կա։

- Վերջին շրջանում ամենատպավորած եթերը:

Արման. Ամեն օր ինձ տպավորում են մեր երաժիշտները։ Նրանց գալով՝ ավելի դինամիկ է դարձել մեր եթերը, ես էլ դե երաժշտություն շատ եմ սիրում եւ բավականություն եմ ստանում։

Մանե Գրիգորյան. Ամենատարբերվողն այն եթերներն էին, երբ ես եւ Ռուբենը պարում էինք։ Որոշեցինք մարզիչին պարել սովորեցնել, եւ շատ զվարճալի էր: Բալետ, տանգո, լատինո՝ ինքնատիպ եթերներ էին, եւ այդ ամենը մինչեւ քովիդն ու պատերազմն էր, երբ բոլորիս տրամադրությունն այլ էր:

Համլետ. Մենք ընկերներ ենք, ուղղակի ամեն մեկի հետ այլ տրամադրությամբ ես: Օրինակ՝ Գրիգորյան Մանեի հետ ավելի սարկազմով է, Անիի հետ՝ զվարճալի, թեթեւ, իսկ Մխոյան Մանեի հետ՝ փիլիսոփայական:

Ռուբեն. Գրիգորյան Մանեի հետ երկար ենք աշխատել եւ իրար լավ զգում ենք եթերում, բայց բոլորի հետ էլ հետաքրքիր է։

Մանե Գրիգորյան. Ռուբենի հետ իրոք շատ երկար ենք աշխատել. նա հենց «Առավոտ լուսո»-ով եկավ հեռուստատեսություն, Արմանը մանկության ընկերս է եւ նրա հետ ամենաճիշտ ու կանոնակարգված եթերներն են. գրեթե երբեք վրիպումներ չենք ունենում։ Համլետի հետ երկար աշխատել ենք թատրոնում, հիմա նրան եթերում նորովի եմ բացահայտում։

Արման. Այնպես է ստացվել, որ նորեկների առաջին եթերը միշտ ինձ են վստահում: Սկզբում մի քիչ դժվար է լինում, քանի որ ամբողջ պատասխանատվությունը քեզ վրա է, իսկ հետո արդեն հավասարաչափ հեշտ է եւ հետաքրքիր:

Մանե Մխոյան. Ինձ բոլորի հետ էլ հեշտ է։ Առաջին եթերում գործընկերս Արմանն էր։ Նրա հետ ապահով է։ Ռուբենի հետ հարմար է, քանի որ երկուսս էլ թատրոնից ենք: Սկսում ենք մեր սիրելի թեմաներից խոսել ու տաք զրույց ենք ստանում։ Իսկ Համլետի հետ շատ հարմարավետ է, քանի որ մինչ այս արդեն ընկերներ էինք։ Ես նրան դիմում էի՝ «իմ սրտի պոետ», իսկ նա ինձ՝ «իմ սրտի դերասանուհի»։

Անի. Շատ եմ սիրում Համլետի հետ եթերները, քանի որ «‎նույն դասարանից» ենք. չենք կաշկանդվում հումորից, կարող ենք անգամ ծաղրել իրար։ Մի անգամ եթերում կապիկ-կապիկ էինք խաղում, քանի որ գիտնականները պարզել էին, որ նրանք հավատարիմ կենդանիներ են։

- Ամենադժվար պահը, որ հաղթահարել եք եթերում:

Համլետ. Պատերազմական իրադրության, ապրիլի 24-ի եւ նման թեմաներով եթերներն են բարդ։ Բանակի օրը ես ու Անին էինք եթերում, մեզ հյուր էին եկել հերոս տղաներ: Եթերից առաջ ու ամբողջ ընթացքում շատ լարված էինք, բայց տղաներն այնքան լուսավոր ու պայծառ տրամադրությամբ էին եկել, որը մեզ համար էլ վերականգնող ազդեցություն ունեցավ:

Մանե Գրիգորյան. Ամենադժվար եթերները եղել են պատերազմի ընթացքում եւ հետո: Կորոնավիրուսի ժամանակ, երբ ստիպված էինք դիմակներով վարել, թվում էր՝ դրանից բարդ բան չի լինի, բայց եղավ, երբ մեր տղաները սահմանին էին, պայքարում էին հայրենիքի ու կյանքերի համար:

Արման. Ամենադժվար եթերները Քառօրյա պատերազմի ժամանակ էին, երբ Ստեփանակերտից էինք աշխատում, իսկ հետո արդեն՝ 44-օրյա պատերազմը։ Նաեւ մի շատ դժվար եթեր էր, երբ առավոտյան իմացանք՝ Հայկոն այլեւս մեզ հետ չէ։ Բարդ էր նաեւ Արթուր Գրիգորիչի մահվան օրը. շատ էինք հուզվել։

Անի. Բարդ էր, երբ մի քանի րոպե մենակ էի մնացել եթերում: Ծանր է, երբ զինվորականներ են հյուրերդ, քանի որ մի աշխարհ հույզեր ունես եւ չգիտես՝ ինչպես եթերում ցույց տալ ճիշտ չափաբաժնով:

Ռուբեն. Բնականաբար, պատերազմը. լինելով երկրի մասնիկ՝ այդ օրերին լինել եթերում, ապահովել լրատվություն։ Հայկոյի դեպքը եւս կառանձնացնեմ։

Մանե Գրիգորյան. Չեմ սիրում, երբ ներքին ցավը կամ անձնական էմոցիան ի ցույց են դնում եթերում: Հայրս է սովորեցրել՝ դիտողը մեղավոր չէ, որ դու այդ օրը խնդիր ունես: Թուլության պահեր լինում են. առաջին անգամ պատերազմից հետո եմ հուզվել, երկրորդը հորս կորստից հետո էր, երբ հասկացա, որ իրեն որպես հանդիսատես էլ չունեմ: Նա դիտում էր մեր եթերները, դա իմանալով՝ ավելի պատասխանատու էի վերաբերվում թե՛ իմ խոսքին, թե՛ հարցազրույցին, թե՛ տրամադրությանը:

Մանե Մխոյան. Եղել է, բայց մասնագիտությունս օգնում է, որ փորձեմ թաքցնել։ Դու ժպտում ես, իսկ արցունքներդ հոսում են, ինչպես Հայկոյի հեռանալու լուրի ժամանակ, իսկ դիտողը հասկանում է՝ հաղորդավարը ռոբոտ չէ, ունի հույզեր։

- Եթե ժամանակի եւ տարածության մեջ տեղափոխվելու հնարավորություն ունենայիք, որտե՞ղ ու ո՞վ կլինեիք:

Ռուբեն. Եթե հնարավորություն տրվեր հետ գնալ, նորից կուզեի Արտավազդի եւ Մարինեի չորրորդ երեխան լինել ու սարի պես եղբայրներ ունենալ գլխիս։ Հայ լինեի նորից։ Ընտրելու էի արվեստի կատարյալ բնագավառը՝ բալետ։ Նաեւ կուզեի 2050 թվական տեղափոխվել՝ տեսնելու, թե ինչ է կատարվել։

Անի. Միշտ այստեղ, հիմա ու ես։ Լավից լավ տարբերակ միշտ կա, բայց ինչո՞ւ փնտրել այլ տեղ մի բան, եթե քեզ տրվել է հնարավորություն այստեղ լինել։ Իմ առօրյայում զուտ մի քիչ կանոնակարգված գրաֆիկ կավելացնեի։

Համլետ. Կուզեի հիմա ԱՄՆ-ի հայտնի համալսարաններից մեկում գրականության դասախոս լինել, բայց կյանքս լրիվ այլ ուղղությամբ է արդեն գնացել: Հիմա այն ամենն, ինչով զբաղվում եմ, սիրում եմ այնքան, որքան գրականությունը:

Արման. Շատ կուզեի 60-ականների Լիվերպուլում լինել, որտեղ հիմնադրվում էր ռոքը, կամ 70-ականների Հոլիվուդում, որտեղ շատ հետաքրքիր կյանքով էին ապրում։ Երեւի էլի իմ մասնագիտությանը մոտ ինչ-որ բանով կզբաղվեի՝ դերասանություն կամ երաժշտություն։

Մանե Մխոյան. Մասնագիտական ճամփորդության հնարավորությունն ունեցել եմ, երբ Գյումրու թատրոնից եկա Երեւան՝ Ազգային ժողովում աշխատելու. դեսպանների հետ հանդիպումներից մինչեւ քաղաքացիների հետ շփում։ Հետո զանգ եմ ստանում Առաջին ալիքից, ինձ հրավիրում են որպես հաղորդավար աշխատելու։ Իսկ այս փուլում չեմ շտապի կտրուկ փոփոխություններ անել։

Համլետ. Ֆիզիկական անկումից. պարապլան երբեք չեմ նստի, քանի որ իջնելը եւ անկումն ինձ համար բարդ հաղթահարելի են: Հարցը լսելուն պես ֆիզիկական վախից խոսեցի, քանի որ հոգեւոր վախերը հաղթահարելու բանաձեւեր ունեմ, ինչին հասել եմ շատ կարդալով:

Մանե Գրիգորյան. Կորուստներից:

Արման. Մի անգամ գնացել էի արյուն հանձնելու, բուժքույրը հարցրեց՝ չեմ վախենում, ասացի՝ 90-ականներին եմ մեծացել ու ոչնչից չեմ վախենում։ Հիմա նույն կերպ կպատասխանեմ։

Ռուբեն. Տգետ մարդկանցից, քանի որ նրանցից ամեն բան սպասելի է, նրանք անկանխատեսելի են։

Անի. Այն ամենից, ինչը չեմ կարողանա կառավարել։ Վախենալու է, երբ դու չես կարողանում բան փոխել։ Վախենում եմ անկախության կորստից թե՛ անձի տեսանկյունից, թե՛ համամարդկային։

Մանե Մխոյան. Շատ տարօրինակ վախեր ունեմ՝ ջրից, կառուսելներից։ Ամեն բան անում եմ, որ հաղթահարեմ։ Իսկ վերջին շրջանում բոլորս վախենում ենք, որ չսկսվի նորից այն, ինչը չի ավարտվել։

Ռուբեն. Առավոտյան շատ վատ մարդ եմ(ծիծաղում է,-հեղ.)։ Ամեն փոքր մանրուք ինձ վրա ազդում է։

Մանե Գրիգորյան. Երեկոներն ավելի հաճելի են, հատկապես ստեղծագործական աշխատանք կատարելու առումով, բայց արդեն հինգ տարի է՝ «Առավոտ լուսո»-ն ստիպել է սիրել նաեւ առավոտները:

https://bravo.am/news/77313