«ԻՆՉՈ՞Ւ Է ԱՅՍ Օ­ՐԵ­ՐԻՆ ԹՇՆԱ­ՄՈՒ ԴՐՈ­ՇԸ ԾԱ­ԾԱՆ­ՎՈՒՄ ՄԵՐ ՀԱՅ­ՐԵ­ՆԻ­ՔՈՒՄ»

«Իրա­վուն­քը» զրու­ցել է ՀՀ վաս­տա­կա­վոր ար­տիստ ՏԻԳ­ՐԱՆ ՆԵՐ­ՍԻ­ՍՅԱ­ՆԻ հետ:

— Պա­րոն Ներ­սի­սյան, ըստ Ձեզ, ճի՞շտ քայլ էր Ա­րամ Նի­կո­լյա­նի կող­մից բե­մում ադր­բե­ջա­նա­կան դրոշն այ­րե­լը:

— Նախեւա­ռաջ՝ պետք է մտա­ծել, թե ին­չո՞ւ է այս օ­րե­րին թշնա­մու դրո­շը ծա­ծան­վում մեր հայ­րե­նի­քում: Ա­րամ Նի­կո­լյա­նը` որ­պես հայ մարդ, ար­տա­հայ­տել է իր քա­ղա­քա­ցի­ա­կան դիր­քո­րո­շու­մը:

— Ըստ Ձեզ՝ զար­մա­նա­լի չէ՞, որ ե­ղան մար­դիկ, ով­քեր քննա­դա­տե­ցին նրա այդ ա­րար­քը:

— Ես չգի­տեմ, թե Ա­րամ Նի­կո­լյա­նին քննա­դա­տող­ներն ով­քեր են, մի­այն կա­րող եմ ա­սել, որ այ­սօր մեր երկ­րում այն, ինչ կա­տար­վում է, ինձ չի զար­մաց­նում: Այ­սօր հայ մար­դը, ան­կախ նրա­նից քա­ղա­քա­կան որ դաշ­տում էլ գտնվի, մի ակն­թար­թում փո­խում է իր կար­ծիքն ու դիր­քո­րո­շու­մը: Մե­զա­նում հա­սա­րա­կու­թյունն այն­քան է պա­ռակտ­ված, որ ի­րար նկատ­մամբ թշնա­մանքն ակն­հայտ է: Սա նո­րու­թյո՞ւն է: Պետք է թշնա­մու դրոշն այր­վեր Ա­րա­մի կող­մից, որ ե­րեւա՞ր մի­մյանց նկատ­մամբ ա­տե­լու­թյու­նը: Իսկ ո՞ր հար­ցի շուրջ չի ակ­տի­վա­նում այդ ֆեյք դաշ­տը: Դրա­նով մար­դիկ կոնկ­րետ ի­րենց շա­հե­րի հար­ցերն են լու­ծում: Իսկ հա­սա­րա­կու­թյու­նը, մո­ռա­ցած իր գլխա­վոր թշնա­մուն, մի­մյանց նկատ­մամբ թշնա­ման­քի մեջ է: Այս ա­մեն ին­չը ի­րար հետ փոխ­կա­պակց­ված են: Այ­սօր Թուր­քի­ա­յի եւ Ադր­բե­ջա­նի շա­հերն են պաշտ­պա­նում: Եվ այդ­պի­սի քա­ղա­քա­կա­նու­թյուն է ա­ռաջ տար­վում` մո­ռա­նալ Ցե­ղաս­պա­նու­թյու­նը, մեր թշնա­մու հետ խա­ղաղ ապ­րել... Ի՞նչ խա­ղա­ղու­թյան մա­սին է խոս­քը, երբ ու­նենք զո­հեր, գե­րի­ներ, ու տա­րածք­ներ են հանձն­վում, իսկ թշնա­մին մեր հայ­րե­նի­քում է, մեր հո­ղի վրա: Դրա հա­մար էլ դրո­շի այր­ման ակ­տը պետք է այս­պի­սի աղ­մուկ բարձ­րաց­ներ:

— Մա­մու­լում նա­եւ շրջա­նառ­վում է այն լու­րը, որ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի աշ­խա­տա­կազ­մից Հան­րա­յին հե­ռուս­տա­ըն­կե­րու­թյա­նը հրա­հանգ­վել է աշ­խա­տան­քից ա­զա­տել Հան­րա­յին հե­ռուս­տա­ըն­կե­րու­թյան ո­ճա­բա­նա­կան ստու­դի­ա­յի ղե­կա­վար Ա­րամ Նի­կո­լյա­նին՝ Ադր­բե­ջա­նի դրո­շը այ­րե­լու հա­մար:

— Ես չգի­տեմ, թե այդ լու­րե­րը որ­քա­նով են ի­րա­կա­նու­թյա­նը հա­մա­պա­տաս­խա­նում, բայց դա էլ ինձ չի զար­մաց­նում: Բո­լոր տե­ղե­րում էլ դա կա: Ինչ է, նո՞ր են Հան­րա­յին հե­ռուս­տա­տե­սու­թյու­նում մարդ աշ­խա­տան­քից ա­զա­տում: Ես իմ դիր­քո­րո­շումն ար­տա­հայ­տել եմ դե­ռեւս 2020թվա­կա­նի դեկ­տեմ­բե­րին` ան­մի­ջա­պես պա­տե­րազ­մի ա­վար­տից հե­տո: Եվ Հան­րա­յին հե­ռուս­տա­տե­սու­թյան ղե­կա­վա­րու­թյան ար­ձա­գան­քը շատ չու­շա­ցավ, բնա­կա­նա­բար՝ վե­րեւ­ից հրա­հանգ­ված... Ո՞նց կա­րե­լի էր Տիգ­րան Ներ­սի­սյա­նի դեմ­քը ա­մեն շա­բաթ Հան­րա­յին հե­ռուս­տա­տե­սու­թյամբ ե­րեւ­ար, երբ ին­քը վար­չա­պե­տի հրա­ժա­րա­կանն է պա­հան­ջում: Ա­րամ Նի­կո­լյա­նի՝ աշ­խա­տան­քից ա­զա­տե­լու լու­րը կհաս­տատ­վի, թե չի հաս­տատ­վի, չգի­տեմ, բայց ա­մեն ինչ հնա­րա­վոր է: Նրա ա­րար­քը նույ­նիսկ չի կա­րող գնալ խու­լի­գա­նու­թյան հոդ­վա­ծի տակ, բայց կա­րող է տա­նեն նստեց­նեն: Ե­կեք հի­շենք, թե ինչ­պես վար­վե­ցին եր­ջան­կա­հի­շա­տակ մեր Ար­մեն Գրի­գո­րյա­նի հետ: Նա ի՞նչ էր ա­րել, որ տա­րան նստեց­րին, եւ ու­ղիղ ե­թե­րում՝ հեր­թա­կան դա­տա­կան նիս­տի ժա­մա­նակ մա­հա­ցավ: Դա սպա­նել չի՞... Ո՞ւմ էր հե­տաքր­քրում, թե ինչ վի­ճա­կում էր նա գտնվում: Ին­չի՞ մա­սին ենք մենք այ­սօր խո­սում: Մար­դուն աշ­խա­տան­քից ա­զա­տե­լը ի՞նչ պրոբ­լեմ է: Հե­տո չե՞ք նկատ­ում, որ ա­մեն շա­բաթ- կի­րա­կի նոր հարց կա քննար­կե­լու: Եվ դա քննարկ­վում է ազ­գո­վի, հա­մա­ցան­ցով: Ծի­ծա­ղե­լի է այս ա­մեն ին­չը եւ ա­վե­լին` ող­բա­լի:

— Ազ­գա­յին ժո­ղո­վում ո­րոշ պատ­գա­մա­վոր­նե­րի՝ մի­մյանց նկատ­մամբ ան­հար­գա­լից վե­րա­բեր­մուն­քի մա­սին ի՞նչ կար­ծիք ու­նեք, երբ ի­րար են ծե­ծում, հայ­հո­յում ու­ղիղ ե­թե­րում:

— Դա նո­րու­թյուն չի: Միշտ ի­րար քաշք­շել, ծե­ծել, հայ­հո­յել են: Մի դեպ­քում ի­րա­կան է ե­ղել, մյուս դեպ­քում՝ սար­քած: Ես շատ կու­զե­նա­յի շատ ա­րագ բաց­վեր մեր կրկե­սը: Գո­նե գնան կրկե­սում տե­ղա­վոր­վեն ի­րենց տե­ղե­րում: Ա­մեն ին­չով զբաղ­վում են՝ բա­ցի երկ­րի ծանր վի­ճա­կից դուրս գա­լու ել­քեր գտնե­լուց: Այն­պի­սի տպա­վո­րու­թյուն է, որ բո­լո­րը ու­զում են, որ այս ա­մեն ին­չը շա­րու­նակ­վի` չնչին բա­ցա­ռու­թյուն­նե­րով: Մեր լի­նել -չլի­նե­լու հար­ցին անդ­րա­դառ­նա­լու փո­խա­րեն՝ քննար­կում են, թե ով ում գլխին շշով խփեց...

— Չէ՞ որ քննարկ­վում է նա­եւ խա­ղա­ղու­թյան պայ­մա­նագ­րի հար­ցը:

- Ասում են գնում ենք խա­ղա­ղու­թյան: Իսկ դու խա­ղաղ կապ­րե՞ս մի մար­դու հետ, ով գա­լիս է ձեր տուն, որ­պես­զի սպա­նի քո հա­րա­զատ­նե­րին: Երբ դու ձեռք ես մեկ­նում, իսկ քո խա­ղա­ղու­թյան մեկ­նած ձեռ­քը ա­սում է` մի րո­պե սպա­սիր, կբռնեմ, եւ այդ ըն­թաց­քում սպա­նում է քո հա­րա­զատ­նե­րին:

— Բայց չէ՞ որ այդ­պես մտա­ծե­լով՝ հողն էլ մի օր ի­րենց ոտ­քե­րի տա­կից կփախ­չի:

— Չէ՛, չի փախ­չի, եւ գի­տե՞ք ին­չու, ո­րով­հե­տեւ ե­թե այս­պես շա­րու­նա­կենք ապ­րել, այդ հողն էլ չի լի­նե­լու: Հի­մա է փա­խած հո­ղը մեր ոտ­քե­րի տակից: Հե­տոն չի լի­նի... Հայ մար­դու ու­ղե­ղի մի­ջից հո­ղի, ջրի, հայ­րե­նի­քի գի­տակ­ցու­թյու­նը վա­ղուց կո­րել է:

— Ես զգում եմ Ձեր խոս­քե­րում հի­աս­թա­փու­թյուն:

— Իսկ հի­մա որ իս­կա­կան հա­յը, կար­գին հա­յը հի­աս­թափ­ված չէ:

Ես հի­աս­թափ­ված եմ, բայց նա­եւ ի­րա­տես եմ: Հա­մոզ­ված եմ, որ դեռ ա­մեն ինչ կո­րած չէ: Ե­թե ան­հույս կեր­պով հի­աս­թափ­ված լի­նե­ի, ճամպ­րուկ­ներս կվերց­նե­ի ու կգնա­յի: Ու ի­մի­ջի­այ­լոց՝ ոչ թե ԱՄՆ, այլ լեռ­նե­րում, սա­րե­րում, ձո­րե­րում մի տեղ վրան կխփե­ի, այն­տեղ կապ­րե­ի ու վեր­ջում այն­տեղ էլ կմա­հա­նա­յի: Ինչ­պես Սա­րո­յանն է ա­սել` իմ սիր­տը լեռ­նե­րում է... Ես ռե­ալ հո­ղին կպած մարդ եմ: Եվ օ­դե­րում չեմ սա­վառ­նում: Չեմ սի­րում ի­րա­կա­նու­թյու­նը խե­ղա­թյու­րել, կամ ի­րա­կա­նու­թյու­նը հար­մա­րաց­նել իմ պատ­կե­րա­ցում­նե­րին: Ո՛չ, ես ա­սում եմ այն, ինչ-որ կա: Սա է վի­ճա­կը... եւ այս ա­մե­նը կա­տար­վում է տա­սը մի­լի­ոն հա­յե­րի լռե­լյայն ունկնդ­րու­թյամբ եւ գի­տակ­ցու­թյամբ...

ՆՈՒ­ՆԵ ԶԱ­ՔԱ­ՐՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝