Ապրել կյանքը սիրելով

Մեզ թվում է, որ պատերազմը միայն ուրիշների հետ կարող է լինել։ Կյանքը բաժանվել է երկու մասի` պատերազմից առաջ եւ հետո։ Պատերազմից վիրավորում ստացած զինվորները այսօր դարձել են պայքարի օրինակ, որ եթե կա համառ ձգտում, կամքի ուժ, ապա պետք է պայքարելով ապրել, սիրել եւ երջանիկ լինել: Պայքարող հերոսներից մեկը 44-օրյա պատերազմի մասնակից Հայկ Հայրապետյանն է: Հայկը ժպիտով է խոսում պատերազմի մասին, մարտի դաշտում եղել է պատերազմի ամբողջ ընթացքում, վիրավորվել է հրադադարի հաստատումից մի քանի ժամ հետո։

«Զգացողություններս անբացատրելի են պատերազմի հետ կապված, նույնիսկ՝ անսպասելի։ Վախ կար, սակայն այդ վախը նման չէր առօրյա կյանքի վախերին։ Միակ վախը, որ մնացել է պատերազմից հետո՝ ինքնաթիռների ցածր թռչելն է»,- զրույցի ժամանակ հավելեց Հայկ Հայրապետյանը։

Պատերազմի արհավիրքներից հետո՝ Հայկի համար այսօր կյանքի նոր շրջափուլ է: Ուժեղ կամքը Հայկին վերադարձրեց կյանք եւ երազանքերը կյանք ստացան: Այս ամենից զատ հուսահատություն ունեցել է՝ հուսահատություն չքայլելու, վատ քայլելու եւ դիմացինի կարծիքի վերաբերյալ: Մինչ պատերազմի սկսելը երազանքներից մեկը դերասան դառնալն է եղել, սակայն պատերազմը կիսատ թողեց Հայկի երազանքը. «Դերասան դառնալու ցանկություն չունեմ, ամեն ինչ փոխվել է։ Բազմաթիվ երազանքներ ունեմ, որոնց մասին չեմ բարձրաձայնում, դարձնում եմ նպատակ, դրանք իրականացնում եմ գործով, որի մասին մի օր անպայման լսելու եք»։

Հայկը պայքարում է իր երազանքների համար: Իր տարեկից վիրավոր ընկերներին շուտափույթ ապաքինում է ցանկանում, ամեն ինչ անցողիկ է այս կյանքում, ուղղակի պետք է հավատանք որ գալու է այն օրը, որ ամեն ինչ կրկին կլինի առաջվա նման։ Հայկի այսօրվա ամենամեծ երազանքը իր երկրին, պետությանը արժանի լինելն է. «Թող մենք լինենք վերջին սերունդը, որ տեսել ենք պատերազմ։ Պետք է ամեն պահը գնահատենք եւ շնորհակալ լինենք։ Պետք է շնորհակալ լինենք Աստծուն՝ այն ամենի համար, ինչ ունենք հիմա, քանի որ եթե Աստված պահել է բոլոր վիրավորներին, ուրեմն՝ պարտավոր ենք ապրենք, մեր գործով օգտակար լինենք մեր ազգին»։

Ռոզա Սարգսյան