«Ոչ միայն Արցախը՝ այլ նաեւ Հայաստանն է այսօր գտնվում շրջափակման մեջ».ՆԻԿՈԼԱՅ ԵՂԻԱԶԱՐՅԱՆ

 «Իրավունքը» զրուցել է հեռուստասերիալների եւ գեղարվեստական ֆիլմերի դերասան ՆԻԿՈԼԱՅ ԵՂԻԱԶԱՐՅԱՆԻ հետ:

— Ի՞նչ  նոր  նախագծերում եք ներգրավված այս փուլում:

— Ներկա պահին զբաղված եմ Գոռ Վարդանյանի 12 մասանոց մի շատ հետաքրքիր  ֆիլմի նկարահանման մեջ, որտեղ խաղում եմ էլի բացասական կերպար: Բայց շատ տարբերվող ու շատ հետաքրքիր: Մոտ ժամանակներս ֆիլմն արդեն կլինի եթերում:

— Չնայած դերասաններն ասում են, որ յուրաքանչյուր դեր պետք է խաղալ, բայց Դուք գրեթե միշտ բացասական դերեր եք խաղում: Մտավախություն չունե՞ք, որ Ձեզ հասարակությունն այդպիսին կընկալի:

— Առաջին կերպարը, որ խաղացի, շատ մեծ աղմուկ բարձրացրեց հասարակության մեջ, եւ նմանատիպ արձագանքները շատ եղան: Դա ինձ համար էլ էր անսովոր: Բայց թե՛ ժամանակը, թե՛ ընթացքը, թե՛ ստեղծագործական շարունակությունը, հատկապես, երբ մեկը մյուսին հաջորդեցին բացասական կերպարներ, հեռուստադիտողի աչքին արդեն դարձավ սովորական:

— Շատ էմոցիոնալ եք խաղում Ձեր բացասական կերպարները, իսկ կյանքում այդպիսի՞ն եք:

— Առհասարակ, ներվը գեղեցիկ է, հատկապես երբ ճիշտ տեղում ես օգտագործում: Երբ բացակայում է ներվը, դու սառն ես լինում ե՛ւ կյանքում, ե՛ւ կերպարների մեջ: Իսկ ես էմոցիոնալ եմ ե՛ւ իրական կյանքում, ե՛ւ կերպարներում: Ամեն ինչին կարող եմ էմոցիոնալ արձագանքել:

— Օրինակ, իրական կյանքում հանդիպող ո՞ր երեւույթներին կարող եք էմոցիոնալ արձագանքել:

— Եթե մի այլ ժամանակ այս հարցը տրվեր, շատ երկար-բարակ կխոսեի: Բայց վերջին ժամանակաշրջանում մեր իրականության մեջ կան շատ երեւույթներ, որոնք կարող են ինձ ցավ պատճառել, զայրացնել, նյարդայնացնել, հուզել:

— Մեր ցավալի կողմերից մեկն էլ այն է, որ Արցախն այսօր գտնվում է շրջափակման մեջ: Ստեղծված իրավիճակի մասին Ձեր տեսակետն ինչպիսի՞ն է:

— Իմ տեսակետն այնպիսին է, ինչպիսին կլինի յուրաքանչյուր սրտացավ, գիտակցող հայ մարդու մոտ: Կարծում եմ՝ ոչ միայն Արցախը, այլ նաեւ Հայաստանն է այսօր գտնվում շրջափակման մեջ:

— Այդ ամենի մեղավորը ժողովո՞ւրդն է, որ հավատաց նոր «փրկչի» գաղափարին:

— Ժողովուրդն է, որ դիմանում է, համբերում է այս արհավիրքին, ցավին ու թոհուբոհին: Մենք բոլորս ուղղակի փորձեցինք հավատալ… Ժողովուրդն ինչո՞վ կարող է մեղավոր լինել… Եթե ինձ հարցնեն՝ ինչո՞վ կբնորոշեմ հայ մարդուն, ես կասեմ, որ բոլոր ազգերի մեջ ամենահամբերատարն ենք: Համբերատար ասելով՝  նկատի ունեմ, որ չենք մեռնում ու դիմանում ենք այն ամենին, որ կատարվում է մեր երկրում:

— Հայտնի խոսք կա՝ ամեն ժողովուրդ արժանի է իր թագավորին: Դո՞ւք ինչ կարծիքի եք:

— Ես այս դեպքում չեմ կարծում, որ մեր շուրջը կատարվող իրադարձությունները, այն թասիբով ու գաղափարի տղերքը արժանի էին նրան, ինչ-որ եղավ: Յուրաքանչյուր ժողովուրդ ուզում է լավ ապրել, ու երբ սկզբից գեղեցիկ ձեւով մի բան է առաջարկվում,  ժողովուրդը դրան հավատում, գնում է դեպի դա: Բայց ժամանակի ընթացքում տեսնում է լրիվ ուրիշ պատկեր: Ու դրանում ժողովուրդը ոչ թե մեղավոր, այլ խափված է լինում:

— Ունեցանք զոհեր ու կորուստներ, բայց այսօր օգնության են գնում նրանց, ովքե՞ր այդ սուգը բերեցին մեր գլխին: Ինչպե՞ս եք վերաբերվում, որ երկրաշարժից հետո Հայաստանը շտապեց Թուրքիա օգնություն եւ փրկարարներ ուղարկել:

— Գիտեք, այն արհավիրքը, որ կատարվեց մեր երկրում, աշխարհն ուղղակի լուռ էր: Պատերազմը նույն արհավիրքն է, կործանարար երեւույթն է, որի ականատեսը մենք եղանք: Իսկ այն ժամանակ մեզ օգնող չկար: Եվ թող հիմա աշխարհը նայի ու տեսնի …

— Ունե՞ն խիղճ, որ ամաչեն …

— Պետք է ունենան…

— Այսօր շատ ենք մասնատված՝ ընդդիմություն, իշխանություն, ատելության խոսքերը, անեծքները մի՞թե մեզ չեն տանի դեպի անդունդ:

— Ոչ միայն ընդդիմություն, իշխանություն, այլ նաեւ վերջին տարիներին մասնատվեց շատ բան: Մասնատվեց վերաբերմունքը, միասնականությունը, սրտացավությունը մեկը մյուսի նկատմամբ: Ուղղակի, մնացել ենք մարդ, որ կարողանում ենք գոնե մի քիչ պահենք ու պահպանենք: Ու ես հուսով եմ, որ գիտակից, համարձակ ու սրտացավ  հայը դեռ կա, ապրում է: Ու այդ վիճակից մենք դուրս կգանք:

— Իսկ մշակո՞ւյթը…

— Ի՞նչ մշակույթ, եթե կա այսքան ատելություն, վիրավորանք՝ մեկը մյուսին, մի թեմայի շուրջ այսքան հայհոյանք: Ես գիտեմ, մենք իրապես այդպիսին չենք եղել: Շատ բան խաթարվեց մեր կյանքում: Պետք է պահպանվի ե՛ւ մշակույթը, ե՛ւ ուժը, ե՛ւ թասիբը, ե՛ւ մեկս մյուսի նկատմամբ սրտացավությունը: Վերջին ժամանակաշրջանում մի տեսակ շատ է փոխվել ամեն բան: Ե՛վ կատարվող իրադարձությունները, ե՛ւ այսքան ցավն ու ողբերգությունը մեկը մյուսին շարունակելով՝  նպաստեցին նրան, որից էլ մարդիկ կարող են չարանալ, չդիմանալ այս ամենին: Բայց, միեւնույն ժամանակ, մենք պետք է հասկանանք մի բան, որ մեկս մյուսով ենք: Մեկս մյուսին թեւ թիկունք լինելով, միմյանց գնահատելով՝ պետք է դիմանանք ու հաղթահարենք:

— Առնվազն այդպես պետք է լինի, որ թշնամուն գոնե հիմա չուրախացնենք…

— Միանշանակ, դա նույնն է, որ քո տան մեջ, քո պատերի ներսում չլինի ուրախ օր, ու անընդհատ լինեն խոսակցություններ, կռիվ, դավաճանություն, անարդարություն: Հայրենիքը մի մեծ տուն է, որտեղ ապրում ենք մեկս մյուսով, մեկս մյուսի համար: Երբ գնում ենք ուրիշ երկիր, փորձում ենք չէ՞ ներկայանանք՝ մենք, մենք... Բա այդ  «մենքը» եկեք փորձենք առաջին հերթին մեր մեջ պահել: Մենք մեր մեջ իրար այդպես գնահատենք ու կարողանանք ստեղծված վիճակից դուրս գալ: Այսօր ով իր կարծիքն է ասում, այսինչականներն ու այնինչականներն այդ մարդուն սկսում են ամենավերջին ձեւով վիրավորական խոսքեր ասել: Հայհոյանքն ու անեծքները շատացել են: Ամեն ինչ խառնվել է իրար: Այն, ինչ-որ կատարվում է մեր իրականության մեջ, չեմ ուզում, որ այդպես լինի: Շատ-շատ ենք իրար վիրավորում: Բա դա ճի՞շտ է: Նույնը սոցիալական հարթակներում է՝ տարբեր ձեւի ու ոճի: Այսօր բոլորն ունեն խոսալու ու ձայն բարձրացնելու հնարավորություն: Եվ ցավալին այն է, որ խոսում են նրանք, ովքեր չպետք է խոսեն, լռում են նրանք, ովքեր չպետք է լռեն: Խառնվել է ամեն ինչ իրար, ու ամեն մեկը տվյալ մարդուն՝ ընդամենն իր կարծիքն ասելու համար կարող է հանրայնացնել, ու սկսվում է տվյալ մարդու վրա վիրավորանքների տեղատարափը: Բայց ախր ինչի՞ համար… Շատ մարդիկ տեսնելով այդ ամենը՝ կարող են նամուսից ելնելով, լռել, չխոսել, որպեսզի ինքն ու իր ընտանիքն այդ վիրավորանքների ականատեսը չլինեն: Շատ մարդիկ կան, որ կուզենան իրենց խոսքն ասեն, բայց չեն ասում լոկ նրա համար, որ անձնական վիրավորանքներ չլսեն իրենց հասցեին: Մի՞թե կարելի է հայը հայի կնոջը, մորն ու ընտանիքի անդամներին վիրավորի՝ առանց մտածելու, թե տվյալ մարդն ինչ վաստակ ու կենսագրություն ունի իր իսկ երկրում:

ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝