«Դերասանն իրավունք չունի հիասթափվելու».ՍԱՄՎԵԼ ՄԿՐՏՉՅԱՆ

«Իրավունքը» զրուցել է Ստեփանակերտի Վահրամ Փափազյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոնի դերասան ՍԱՄՎԵԼ ՄԿՐՏՉՅԱՆԻ հետ:

— Արդեն 61 օր է, ինչ Արցախը շարունակում է շրջափակված մնալ: Ներկա պահին ի՞նչ իրավիճակ է Ստեփանակերտում:

— Վատ չի… Եթե տնտեսագիտական տեսանկյունից մոտենանք, ապրանքը քիչ է, մարդիկ հերթեր են կանգնում: Որոշ մարդկանց հասնում է, որոշներին՝ ոչ: Եթե համեմատենք 15-20 օր առաջվա հետ, հիմա խանութներում ազատ վաճառքի որոշ պարագաներ կան, որ կարող ես սնվել:

— Թանկություն կա՞:

— Եթե ապրանքը քիչ է, պահանջարկը շատ է, բնականաբար, թանկություն կլինի…

— Իսկ թատրոնում  ներկա պահին ո՞ր ներկայացմանն եք պատրաստվում:

— Ներկայումս՝ այս դժվարին պայմաններում աշխատում ենք թատրոնում: Պատրաստվում ենք վրացական պիեսի հիման վրա «Բակում կատաղած շուն կա» ներկայացմանը, որտեղ ես հանդես եմ գալիս Ռուբենի դերում, որը մի համեստ կերպար է: Կարողանում եմ կերպարի մեջ մտնել: Այնպես որ, ո՛չ իմ կերպարից եմ դժգոհ, ո՛չ էլ իմ կոլեգաներից: Ուղղակի, երբեմն լույսերն անջատում են, բեմի վրա չենք կարողանում աշխատել: Աշխատում ենք սեղանի շուրջ:

— «Բակում կատաղած շուն կա» ներկայացման ռեժիսորն ո՞վ է:

— Ռեժիսորը՝ Արցախի ժողովրդական արտիստ Քաջիկ Հարությունյանն է: Քանի որ մեր ռեժիսորը Երեւանում է, չի կարողանում գալ, նախընտրեցինք պարապուրդի չմատնվելու համար մենք մեզնով աշխատանք տանել: Հետագայում արդեն ուրիշ ներկայացումներ էլ ունենք  բեմականացնելու: Դա արդեն կապված է որոշ փոքր հարցերի հետ:

— Այս ծանր ժամանակներում դժվար չէ՞ Ձեզ համար բեմ բարձրանալը եւ մտնելը դերի մեջ:

— Գիտեք, եթե դերասանը հիասթափվի, ժողովուրդն էլ կհիասթափվի: Մենք ոգեւորում ենք: Նոր տարուն ճանապարհը փակ էր, բայց մեր թատրոնում ներկայացում կար: Երեխաներին Ձմեռ պապին նվերներ հանձնեց: Այսինքն՝ մենք այն վիճակն ենք ուզում ստեղծել, որ երեխաներն ու ծնողները ոգեւորվեն: Եթե մենք էլ հիասթափվենք, ժողովուրդն ինքնըստինքյան կհիասթափվի: Սովորական կյանքում, երբ մարդկանց հետ խոսում ենք, թեեւ դրությունը շատ դժվար է, բայց ոգեւորում ենք մարդկանց: Ասում ենք՝ ոչինչ, լավ կլինի: Որպես արվեստագետ՝ մենք իրավունք չունենք  մարդկանց հիասթափեցնելու: Ընդհանրապես արվեստը պետք է ոգեշնչի մարդուն: Եթե հիասթափեցրեց, արդեն իմաստ չունի: Դա կլինի թատրոն, ստեղծագործություն, թե՝ գրական երկ: Ինչ վերաբերվում է ինձ՝ ես չեմ հիասթափվում: Դեռ հույս ունեմ, թունելի վերջում ճրագ եմ տեսնում: Եթե հիասթափվեցինք, ուրեմն՝ ամեն ինչ կորած է:  Ոչինչ, կդիմանանք: Մարդ կարող է 40 օր էլ սոված մնա: Այստեղ 40 օր սոված մնալու բան չկա: Ճիշտ է, հերթեր են, բայց գտնում են սնվելու հնարավորություն: Մենք դժվարություններ տեսել ենք, էլի կդիմանանք:

— Այսինքն՝ հավատո՞ւմ եք, որ այս մղձավանջը լուսավոր ավարտ է ունենալու:

— Այո, անձամբ ես հավատում եմ, որ լավ կլինի: Մենք կյանքում էլ խաղաղ, սովորական պայմաններում ունենում ենք դժվարություններ ընտանիքում, միջավայում, բայց հետո ընթացքը փոխվում է: Այս օրերի իրավիճակն էլ եմ ես դրա հետ համեմատում: Ոչինչ, կդիմանանք, սա էլ կանցնի: Ուղղակի, մի քիչ խելքս լավ չի կտրում, քաղաքական առումով հասուն չեմ, որ գուշակեմ, թե հետոն ինչ կլինի: Այդ հետոյի համար եմ անհանգստանում:

ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝