«Դերասանն իրավունք չունի հիասթափվելու».ՍԱՄՎԵԼ ՄԿՐՏՉՅԱՆ
Մշակութային«Իրավունքը» զրուցել է Ստեփանակերտի Վահրամ Փափազյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոնի դերասան ՍԱՄՎԵԼ ՄԿՐՏՉՅԱՆԻ հետ:
— Արդեն 61 օր է, ինչ Արցախը շարունակում է շրջափակված մնալ: Ներկա պահին ի՞նչ իրավիճակ է Ստեփանակերտում:
— Վատ չի… Եթե տնտեսագիտական տեսանկյունից մոտենանք, ապրանքը քիչ է, մարդիկ հերթեր են կանգնում: Որոշ մարդկանց հասնում է, որոշներին՝ ոչ: Եթե համեմատենք 15-20 օր առաջվա հետ, հիմա խանութներում ազատ վաճառքի որոշ պարագաներ կան, որ կարող ես սնվել:
— Թանկություն կա՞:
— Եթե ապրանքը քիչ է, պահանջարկը շատ է, բնականաբար, թանկություն կլինի…
— Իսկ թատրոնում ներկա պահին ո՞ր ներկայացմանն եք պատրաստվում:
— Ներկայումս՝ այս դժվարին պայմաններում աշխատում ենք թատրոնում: Պատրաստվում ենք վրացական պիեսի հիման վրա «Բակում կատաղած շուն կա» ներկայացմանը, որտեղ ես հանդես եմ գալիս Ռուբենի դերում, որը մի համեստ կերպար է: Կարողանում եմ կերպարի մեջ մտնել: Այնպես որ, ո՛չ իմ կերպարից եմ դժգոհ, ո՛չ էլ իմ կոլեգաներից: Ուղղակի, երբեմն լույսերն անջատում են, բեմի վրա չենք կարողանում աշխատել: Աշխատում ենք սեղանի շուրջ:
— «Բակում կատաղած շուն կա» ներկայացման ռեժիսորն ո՞վ է:
— Ռեժիսորը՝ Արցախի ժողովրդական արտիստ Քաջիկ Հարությունյանն է: Քանի որ մեր ռեժիսորը Երեւանում է, չի կարողանում գալ, նախընտրեցինք պարապուրդի չմատնվելու համար մենք մեզնով աշխատանք տանել: Հետագայում արդեն ուրիշ ներկայացումներ էլ ունենք բեմականացնելու: Դա արդեն կապված է որոշ փոքր հարցերի հետ:
— Այս ծանր ժամանակներում դժվար չէ՞ Ձեզ համար բեմ բարձրանալը եւ մտնելը դերի մեջ:
— Գիտեք, եթե դերասանը հիասթափվի, ժողովուրդն էլ կհիասթափվի: Մենք ոգեւորում ենք: Նոր տարուն ճանապարհը փակ էր, բայց մեր թատրոնում ներկայացում կար: Երեխաներին Ձմեռ պապին նվերներ հանձնեց: Այսինքն՝ մենք այն վիճակն ենք ուզում ստեղծել, որ երեխաներն ու ծնողները ոգեւորվեն: Եթե մենք էլ հիասթափվենք, ժողովուրդն ինքնըստինքյան կհիասթափվի: Սովորական կյանքում, երբ մարդկանց հետ խոսում ենք, թեեւ դրությունը շատ դժվար է, բայց ոգեւորում ենք մարդկանց: Ասում ենք՝ ոչինչ, լավ կլինի: Որպես արվեստագետ՝ մենք իրավունք չունենք մարդկանց հիասթափեցնելու: Ընդհանրապես արվեստը պետք է ոգեշնչի մարդուն: Եթե հիասթափեցրեց, արդեն իմաստ չունի: Դա կլինի թատրոն, ստեղծագործություն, թե՝ գրական երկ: Ինչ վերաբերվում է ինձ՝ ես չեմ հիասթափվում: Դեռ հույս ունեմ, թունելի վերջում ճրագ եմ տեսնում: Եթե հիասթափվեցինք, ուրեմն՝ ամեն ինչ կորած է: Ոչինչ, կդիմանանք: Մարդ կարող է 40 օր էլ սոված մնա: Այստեղ 40 օր սոված մնալու բան չկա: Ճիշտ է, հերթեր են, բայց գտնում են սնվելու հնարավորություն: Մենք դժվարություններ տեսել ենք, էլի կդիմանանք:
— Այսինքն՝ հավատո՞ւմ եք, որ այս մղձավանջը լուսավոր ավարտ է ունենալու:
— Այո, անձամբ ես հավատում եմ, որ լավ կլինի: Մենք կյանքում էլ խաղաղ, սովորական պայմաններում ունենում ենք դժվարություններ ընտանիքում, միջավայում, բայց հետո ընթացքը փոխվում է: Այս օրերի իրավիճակն էլ եմ ես դրա հետ համեմատում: Ոչինչ, կդիմանանք, սա էլ կանցնի: Ուղղակի, մի քիչ խելքս լավ չի կտրում, քաղաքական առումով հասուն չեմ, որ գուշակեմ, թե հետոն ինչ կլինի: Այդ հետոյի համար եմ անհանգստանում:
ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ