«Չեմ հավատում ոչ մեկին՝ սպասում եմ հրաշքի».ՋՈՒԼԻԵՏԱ ՍՏԵՓԱՆՅԱՆ

«Իրավունքը» զրուցել է ՀՀ վաստակավոր արտիստ, դերասանուհի ՋՈՒԼԻԵՏԱ ՍՏԵՓԱՆՅԱՆԻ հետ:

— Դուք 1975-1992 թվականներին աշխատել եք Ստեփանակերտի Մաքսիմ Գորկու անվան հայկական պետական դրամատիկական թատրոնում՝ ներկայիս Ստեփանակերտի Վահրամ Փափազյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոնում: Այսօր, երբ տեսնում եք շրջափակման մեջ գտնվող Արցախը, երբ աշխարհի աչքի առջեւ 120 հազար մարդ, որոնց թվում`  նաեւ 30 հազար երեխաներ զրկված են անգամ տարրական պայմաններից, ի՞նչ եք զգում:

— Իհարկե, ես դա շատ ծանր եմ տանում: Մարդ երկու օր մնա սահմանում, ահավոր վիճակի մեջ կընկնի, ուր մնաց ամիսներով անընդհատ գտնվի այդ ծանր հոգեվիճակի մեջ. մարդու հոգեկան աշխարհը կխանգարվի այդ ցրտից ու սովից: Ես սարսափ եմ ապրում: Եվ ինչքա՞ն պետք է ձգվի: Ասում են` բացվել է, բայց երեւի սո՞ւտ է: Դա էլ չգիտեմ: Հիմա ոչ մի բան հաստատ չեմ կարող իմանալ, որովհետեւ բոլորը ստում են:

— Տիկին Ջուլիետա, Արցախում  նույնիսկ էլեկտրաէներգիայի եւ գազի անջատումներ կան…

— Խայտառակություն… Չեմ հասկանում` սա աշխարհակրթության վե՞րջն է, թե՞ մեր Հայաստանի եւ Արցախի վերջն է: Ես քաղաքականության հետ կապ չունեմ, բայց որ լսում եմ, սարսափում եմ: Սպասում եմ հրաշքի, բայց դեռ չկա: Քանի գնում, վատանում է վիճակը: Ես չեմ հասկանում, թե ուր է տանում այս ամենը: Եվ մարդ չկա, որին հավատաս: Չեմ հավատում ոչ մեկին: Այս հարցազրույցներն էլ են արդեն դարձել սուտ: Ասում ես մի բան, գրում են ուրիշ բան: Բոլոր տեղերում տիրում է օդի մեջ սուտը: Չեմ կարողանում հասկանալ: Մի՞թե չկա մեկը, որից բան հարցնես, ինքը քեզ պատասխան տա՝ կա՛մ ասի` չգիտեմ, կամ էլ` պատասխանելիս ճիշտ պատասխան տա: Հորինում են, մեկը մյուսի խոսքը լսելով` չափազանցնում են: Ես չգիտեմ… սա ուղղակի ցեղասպանության պես մի բան է:

—  Նկատի ունեք, օգտագործելով փաստը, սկսում են դրա շուրջ պատմություննե՞ր հորինել:

— Իսկ փաստ գոյություն ունի՞: Երբեք ոչ մի բան ճիշտ չի ասվում: Փաստը կա, բայց ծռում են: Փաստը գաղտնիք են պահում եւ կողքից ուրիշ բան են խոսում: Մարդկանց ուղեղը հիվանդացնում են: Չգիտեմ, թե ի՞նչ է կատարվում: Նոր ներկայացման փորձի կամ ֆիլմի նկարահանման գնում եմ անհավես ու չեմ հավատում, թե այս վիճակի մեջ դա ո՞ւմ է հետաքրքիր :

— Այսինքն՝ կա հիասթափությո՞ւն:

— Հիասթափություն կա՝ խափանված է մեր մտածելակերպը, խախտված է մեր ուղեղը: Անկախ քեզնից մտածում ես` հիմա ինչ կլինի...Ժողովրդի մոտ վատ զգացում կա: Եվ այդ մեկը չեն թաքցնում, որ Ալիեւն ասել է` պատերազմի է պատրաստվում: Այդքանը հերիք է, որ ժողովուրդը չիմանա` ինչ անի: Ալիեւն ասում է՝ դուք էլ ասեք: Ինչո՞ւ եք Ալիեւի ասածը կրկնում:

— Այս տարվա հետ կապված ի՞նչ ծրագրեր ունեք:

— Իմ ստեղծագործական աշխատանքը շատ լավ վիճակում է, բայց քանի՞ կոպեկ արժե իմ ստեղծագործական հաջողությունները, եթե ժողովուրդն ահավոր վիճակի մեջ է: Ճիշտ է, հաճախում են մեր ներկայացումներին, բայց հոգեբանությունը խախտված է, վախ կա մեջները: Նույնիսկ մի հանդիսատես ասում է՝ տիկին Ջուլիա, չեք պատկերացնում ինչ հաճույք եմ ստացել ներկայացումից, բայց գալուց ու գնալուց մտածում եմ` կարո՞ղ է ճանապարհին պայթյուն լինի: Այսպիսի հոգեվիճակի մեջ են մարդիկ: Չգիտեմ, թե ինչ պայթյունի են սպասում, բայց վայրկյանը մեկ ինչ-որ բան կատարվում է: Խեղճ 15 երեխեքին մնացել էր մի քանի օր, որ տուն գային՝ այրվեցին: Բա սա բա՞ն էր, որ արվեց: Ճիշտը ո՞րն էր: Կարո՞ղ եք ասել փաստը ո՞րն է:

— Մի քանի տարի առաջ տեսախցիկները ֆիքսում էին, որ բանակում ելակ են տալիս զինվորներին…

— Այո՛, բանան ու ելակ էին տալիս, իսկ այսօր տանում են կոտորում մատաղ սերնդին:

— Եկեք վերադառնանք Ձեր այս տարվա գործունեությանը:

— Ինչ վերաբերում եմ իմ գործունեությանը: Շատ զբաղված եմ: Աշխատում եմ Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոնում: Վերջերս շատ փայլուն կերպով հանդիսատեսի դատին հանձնեցինք «Մոխրոտիկ» ներկայացումը, որի ռեժիսորը տաղանդավոր Լիլի Էլբակյանն է: Ես հաճույքով եմ գնացել փորձերին: Շատ լավ ներկայացում էր: Հիմա պատրաստվում եմ Նարեկ Դուրյանի մոտ երկրորդ ներկայացմանը: «Մանյունյա» սերիալի երկու եթերաշրջանները դարձնում են գեղարվեստական ֆիլմ: Մարտի 1-ից մինչեւ ապրիլի վերջ ավարտում ենք այդ ֆիլմը: Հիմա այսպիսի ստեղծագործական վիճակների մեջ եմ, բայց շատ տխուր եմ: Ես տխրություն չեմ սիրում, տանել չեմ կարողանում մռայլ մարդկանց, բայց հիմա այդպիսին եմ: Գնում եմ անտրամադիր: Չնայած գործի մեջ մի պահ մոռանում եմ, բայց անընդհատ այդ կուտակված ամպը սրտիս մեջ է: Ես սպասում եմ մեր Տիրոջից հեքիաթի, մի մեծ հաջողության: Զգում եմ, որ լավ է լինելու: Ի վերջո, մենք Աստծո պահած ժողովուրդն ենք:Աստված հային ապրելու տաղանդ է տվել: Հայը պե՛տք է ապրի:

ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝