Ինչի՞ց է վա­խե­նում Ար­տակ Բեգ­լա­րյա­նը, որ ի­րա­կան պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րի ա­նուն­նե­րը չի ա­սում. Քոչարյան

Արդեն 12-րդ օրն է, ինչ Արցախը շրջափակման մեջ է: Հայաստանին կապող արցախյան միակ կյանքի ճանապարհը ադրբեջանական կեղծ «բնապահպանները» շարունակում են փակ պահել: Այս մասին «Իրավունքը» զրուցել է մեդիափորձագետ ՏԻԳՐԱՆ ՔՈՉԱՐՅԱՆԻ հետ:

— Ակնհայտ է, որ ստեղծված իրավիճակին համահունչ չեն այն քայլերը, որոնք տեսնում ենք այս օրերին: Ի՞նչ կարող է անել Հայաստանը, որ չի անում:

— Նախ` Հայաստանի Հանրապետությունը պետք է զբաղվի իր քաղաքացիներով: 120 հազար հոգի, որոնք հիմա գտնվում են Արցախում, ունեն ՀՀ անձնագիր եւ դե յուրե ՀՀ քաղաքացի են: Հայաստանի Հանրապետությունը, որպես պետություն, պարտավոր է ապահովել իր քաղաքացիների անվտանգությունը: Ավելին` պետք է ստեղծի ե՛ւ Հայաստանում, ե՛ւ Արցախում, ե՛ւ ամբողջ աշխարհում այնպիսի պայմաններ, որպեսզի Ադրբեջանը երկար մտածի ապագայում եւս մեկ անգամ այսպիսի շրջափակում կազմակերպելու համար: Մինչդեռ Հայաստանի Հանրապետությունն անվտանգային առումով որեւէ քայլ չի անում, մատը մատին չի տալիս եւ ամեն ինչ փորձում է բարդել ռուս խաղաղապահների վրա, որը, իմ կարծիքով, սխալ է: Ռուս խաղաղապահներն իրենց ֆունկցիան կատարում են, եւ այն ավելի հաջող կլինի, եթե Հայաստանի Հանրապետությունն իր կողմից նաեւ խառնվի այս գործընթացներին:

— 10 եւ ավել օր ՄԱԿ-ի երեւանյան գրասենյակի դիմաց նստացույց իրականացրեց Արցախի նախկին պետնախարար, այժմ` պետնախարարի խորհրդական Արտակ Բեգլարյանը: Արդյոք սա ամենաարդյունավետ քայլն էր` հանուն Արցախի ապաշրջափակման, որ հնարավոր էր անել:

— Արտակ Բեգլարյանի` ՄԱԿ-ի դիմաց նստելն ինձ համար բավականին անհասկանալի էր: Այսօր արդեն հարցեր են առաջանում` Արցախում դեղամիջոցների, հացահատիկի պակասորդի հետ կապված: Որպես պետնախարար ինչո՞վ էր զբաղվել Արտակ Բեգլարյանը՝ մեկուկես տարվա ընթացքում, եթե ընդամենը 10-11 օր է անցել շրջափակումից, եւ արդեն որոշակի խնդիրներ կան Արցախում պարենային ապրանքների հարցում: Եվ ի՞նչ է հիմա անում այս ուղղությամբ Արտակ Բեգլարյանը` լինելով պետնախարարի խորհրդական: Իհարկե, գովելի է նրա ՄԱԿ-ի դիմաց նստելը, բայց իմ կարծիով՝ ՄԱԿ-ի դիմաց մի քիչ ուրիշ մարդիկ պետք է նստեին, ոչ թե` գործող պաշտոնյաներ: Բացի այդ, անհասկանալի էր, որ այս ամենի համար Արտակ Բեգլարյանը համար մեկ պատասխանատու նշանակեց ռուս խաղաղապահներին: Հարց է առաջանում՝ ինչի՞ց է վախենում Արտակ Բեգլարյանը, որ իրական պատասխանատուների անունները չի ասում, ովքեր հասցրել են Արցախն այս իրավիճակին: Խոսքը Նիկոլ Փաշինյանի եւ իր նախկին անմիջական ղեկավար Արայիկ Հարությունյանի մասին է: Շատ հեշտ է ռուսներին մեղադրել այն բանի մեջ, որի հիմնական մեղավորները նույն 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարությունը ստորագրած Նիկոլ Փաշինյանն է եւ դրա դեմ չդիմադրած Արայիկ Հարությունյանը: Դրա համար էլ վերջին օրերին հորդորում էի Արտակ Բեգլարյանին վերադառնալ ավելի ռացիոնալ դաշտ եւ այնտեղ, որտեղ ինքն ավելի պիտանի կլինի: Ի վերջո, ՄԱԿ-ը որեւէ հարց չի լուծում:

— Ազգային ժողովում ՔՊ-ական պատգամավորների հիմնական թեզը հետեւյալն է, թե Հայաստանը ինչպես կարող է անել Բերձորի միջանցքի բացման ուղղությամբ մի բան, որը չի կարողանում անել անգամ ավելի հզոր Ռուսաստանը: Ի՞նչ կասեք այս մասին:

— Ադրբեջանական կողմը եւ հայկական կողմի որոշ ներկայացուցիչներ դրդում են Ռուսաստանին անցնել ավելի կտրուկ քայլերի, որը կօրինականացնի Թուրքիայի մուտքը այս տարածաշրջան: Իմ կարծիքով՝ այն մարդիկ, ովքեր սադրում են Ռուսաստանին, նույն հստակ նպատակն ունեն դրված եւ գործում են այն խորհուրդներով, որոնք իրենց տվել են մի պետության կողմից, որը համարվում է ամենախոշոր ներդրողն Ադրբեջանում, եւ որի հետախուզության ղեկավարը մեկ շաբաթվա ընթացքում հանդիպել է Հայաստանի անվտանգության խորհրդի քարտուղարի եւ Հայաստանի վարչապետի հետ: Այստեղ ավելի գլոբալ պրոցես է գնում ՌԴ-ի դեմ, եւ օջախներ են ստեղծվում, որի հիմնական նպատակն այն է, որպեսզի կարողանան Ռուսաստանին ավելի թուլացնել ուկրաինական ճակատում: Այսպես ասեմ` հիմնական, բախումը տեղի է ունենում Ուկրաինայում, եւ Ռուսաստանին թուլացնելու կամ ուշադրությունը շեղելու համար օջախներ են ստեղծվում եւ, ցավոք, մեր տարածաշրջանն է դառնում այդպիսի օջախ: Վրաստանը շատ ավելի խոհեմ է իրեն պահում այս ամենում, բայց ոչ Հայաստանը եւ Ադրբեջանը: Իհարկե, հեշտ է մեղադրել ռուս խաղաղապահներին, միգուցե իրենք էլ ինչ-որ մեղքի բաժին ունեն, բայց էլի եմ ասում՝ թիվ մեկ պատասխանատու նշանակել այս ամենի համար Ռուսաստանին, առնվազն ազնիվ չէ:

— Իսկ տեղեկատվական դաշտում կարողացա՞նք միջազգային հանրությանը հասցնել, որ Արցախում, իրոք, իրավիճակն օրհասական է, եւ արցախահայությանը ոչ թե հումանիտար աղետ է սպառնում, այլ նրանք արդեն իսկ հումանիտար աղետի մեջ են:

— Որոշակի արձագանքներ կան` զուտ հայկական լոբբինգի առումով, բայց մենք տեսնում ենք, որ նույն միջազգային հանրությունը բացարձակապես չի խոսում պաշտոնական մակարդակով Ադրբեջանի դեմ պատժամիջոցների մասով, չեն աղաղակում եւ չեն պարտադրում Ալիեւին ապաշրջափակել ճանապարհը: Մինչդեռ այդ միջազգային հանրությունը, որոնց սիրում է մեջբերել Նիկոլ Փաշինյանը, Հայաստանին պարտադրում է Արցախը հանձնել Ադրբեջանին: Այնպես որ, միջազգային հանրությունը չի խառնվի այնքան ժամանակ, մինչեւ, ենթադրենք, իր նպատակին չհասնի: Միակ խանգարող հանգամանքը տարածաշրջանում, որ Արցախը չլինի Ադրբեջանի կազմում, Ռուսաստանի Դաշնության եւ Իրանի Իսլամական Հանրապետության դիրքորոշումն է: Բայց, ցավոք, Հայաստանի Հանրապետության ղեկավարությունն անտեսում է այդ դիրքորոշումը եւ շարժվում Պրահայում ձեռք բերված ստորացուցիչ պայմանավորվածություներով:

ՀՐԱՆՏ ՍԱՐԱՖՅԱՆ