Ինչ է հաջորդելու ընդդիմության մանդատները վայր դնելու գործընթացին․Սահմանադրագետը ուշագրավ մանրամասներ է ներկայացնում

Ե­թե խորհր­դա­րա­նա­կան ա­մե­նա­ա­մեծ ընդ­դի­մա­դիր խմբակ­ցու­թյու­նը  ման­դատ­նե­րը վայր դնի, ի՞նչ գոր­ծըն­թաց  է դրան հե­տև­ե­լու: Այդ կա­պակ­ցու­թյամբ Սահ­մա­նադ­րու­թյու­նում հստակ բան աս­ված չէ: Բայց դրա­նով հան­դերձ, ի՞նչ են մտա­ծում մաս­նա­գետ­նե­րը: Հար­ցի պա­տաս­խա­նը փոր­ձել ենք ստա­նալ փաստաբան, սահ­մա­նադ­րա­գետ ԱՐԱՄ ՕՐԲԵԼՅԱՆԻՑ, ով մանրամասն ներկայացրեց հետեւյալը, հարցը բաժանելով երկու ՝ իրավական եւ քաղաքական մասին․

-Երկու մասի բաժանեմ Ձեր հարցը՝ քաղաքական եւ իրավական։ Իրավական դաշտում որեւէ սահմանադրություն չի կարգավորում ոչ ստանդարտ, մի քիչ անհավանական դեպքերը։ Բայց նման դեպքեր կարող են ունենալ, դեպքերից մեկն այն է, որ խմբակցություններից մեկը կամ հենց երկուսը ամբողջությամբ հրաժարվում են մանդատներից, բայց դա չի ենթադրում Սահմանադրությամբ, որ խորհդարանը ինքնստիքյան ցրվում է։ իսկ ի՞նչ անել այդ դեպքում՝ այդ հարցին եւս Սահմանադրությունը պատասխան չի տվել։ Առհասարակ որեւէ երկրի սահմանադրություն այդ հարցի պատասխանը չի տալիս, որովհետեւ զուտ իրավական տեսակետից նոնսենս կլիներ, որ եթե ընդդիմությունը մանդատները վայր դնելով իրավունք ստանար լուծարել պառլամենտը։ Բայց միեւնույն ժամանակ կա հարցի քաղաքական կոմպոնենտը, ընդդիմության մանդատների հրաժականից հետո առաջանում է լեգիտիմության խորը ճգնաժամ, այսինքն, եթե ընտրությունների հաջորդ օրը ինչ-որ քաղաքական խմբակցություն մանդատները չվերցնի մի ամիս հետո խնդրահարույց կլինի՞ քաղաքական ճգնաժամ անվանելը։ Կստացվի ճգնաժամ, բայց արհեստական, բայց եթե դա արվում է ներկա իրավիճակում, երբ կա խորը հակասությունները հասարակության մեջ, կան լրջագույն խնդիրներ,  տեղի է ունենում լեգիտիմության ճգնաժամ։

Հիմա երկու տարբերակ կա, կա՛մ իշխող ուժը համարում է, որ ինքը խնդիր չունի եւ շարունակում է միայնակ մնալ պառլամենտում, (իսկ տեսականորեն նման արգելք պարզապես չկա), կամ ընկալելով, որ առաջ է գալիս լեգիտիմության խնդիր, եւ ըստ կարգի մեծամասնության արգումենտներով խորհրդարանը ցրվում է, գնում են նոր ընտրության։

Այսինքն, եթե ամփոփոեմ խոսքս հետեւյալն է․ իրավական տեսակետից այս դեպքը կարգավորված չի, բայց պրակտիկ դաշտում առաջացնում քաղաքական ճգնաժամ, որը պետք է ինչ-որ ձեւով լուծվի։ Իսկ լուծման տարբերակը որոշում է քաղաքական մեծամասնությունը։

-Այսինքն գնդակը կրկին իշխանության տիրույթում է մնում։

-Նայեք, 2018թ․ գարնանը, համապատասխանաբար, Սահմանադրությունը կրկին չուներ նախատեսված կետ, որ մեծամասնությունը, որպես վարչապետ պետք է ընտրի քաղաքական փոքրամասնության ներկայացուցչին։ Հիմա քաղաքական գործընթացների արդյունքում, (մի կողմ դնենք, թե որքանով էին դրանք իրավաչափ կամ ոչ իրավաչափ, դա էական չի այս պահին), քաղաքական ճգնաժամը լուծվեց այդ եղանակով, երբ քաղաքական մեծամասնությունը ընտրեց վարչապետ քաղաքական փոքրամասնությունից։ Հիմա, ըստ էության, եթե պառլամենտը մնում է մեկ խմբակցությունով՝ առանց ընդդիմության, համապատասխանաբար առաջանում է քաղաքական խնդիր, որովհետեւ որոշումները ընդունվում են մի ուժի կողմից, իսկ, թե դա որքանով կխանգարի քաղաքական մեծամասնությանը, դա որոշում է, այո, հենց մեծամասնությունը։

ԻԼՈՆԱ ԱԶԱՐՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝