Մինչեւ թիրախային կրակոցներ արձակելը թշնամին նախ մի քանի անգամ օդ է կրակում․ Ապրող ու մաքառող արցախցուն թշնամու կրակոցները չեն վախեցնում

Թշնամու պարբերական հոգեբանական ճնշումների ներքո, անիրական թվացող պայմաններում սարուշենցիները շարունակում են ապրել մասնատված, պատերազմի անթիվ զրկանքները կրած հարազատ գյուղում, ավելին՝ եղած սուղ պայմաններում արարել, փխրուն խաղաղության պայմաններում էլ երեխաներ մեծացնել։ Փշալարից այս կողմ տարածքը հսկում են Արցախի ՊԲ զինվորները, հակառակորդի դիրքերը հստակ նկատվում են գյուղը շրջապատող արոտավայրերի ու դաշտերի տարածքում, որոնք գրեթե ամբողջությամբ ադրբեջանական կողմի վերահսկողության տակ են: Գյուղը թշնամու դիրքերից օդայինով մոտ մեկ կիլոմետր է, ցամաքայինով՝ մոտ երկու։ Սարուշենի համայնքապետ Կարեն Գասպարյանը վստահեցնում է, որ գյուղացիներին թշնամու կրակոցները, որոնք հիմնականում հոգեբանորեն ճնշելու, հայաթափելու միտում ունեն, չեն վախեցնում, պարզապես մարդիկ փաստի առաջ են կանգնում՝ զրկվում են ամենօրյա ապրուստի միջոցից, գյուղացիները հիմնականում հողագործությամբ են իրենց օրվա հացը ու ձմռան պաշարը կուտակում։ 

Ադրբեջանցիները, պարզվում է, մինչ թիրախային կրակոցներ արձակել, նախ զգուշացնող կրակոց են արձակում․

-Մինչեւ արոտավայրերի վրա թիրախային կրակոցներ արձակելը թշնամին նախ մի քանի անգամ օդ է կրակում, հետո սկսում կրակահերթ արձակել։ Թիրախավորում են հիմնականում Ամարասի տեղամասը, որտեղ տրակտորների աշխատելու ժամանակ կրակ են բացել, վերջին անգամ կրակ բացելուց հետո հստակ պահանջել են, որ էդ տարածքներ չմտնել, ոչ մի հողագորշական աշխատանք չանել։ Ադրբեջանիցիները պահանջը մեզ փոխանցել են ռուս խաղաղապահները։ Հարյուրից ավել հեկտարներ ունենք վառելահողերին, փաստորեն մոտենալ էլ չենք կարող։ Մենք աշնանացան էինք անում՝ գարի, ցորեն էինք ցանում, հիմա ես չգիտեմ ինչ է լինելու մեր վաղվա օրը․․․

Գյուղապետը վստահեցնում է․

-Վերջին իրադարձություններն էլ գյուղացիների մոտ խուճապ չեն առաջացրել, պարզապես հարցն այն է, որ եթե գյուղացին հողագործությամբ, անասնապահությամբ չզբաղվի, էլ գյուղում մնալու է՝ ինչ անի, էսա մեզ տանջող հարցը։ Գյուղից պատերազմից հետո որեւէ մեկը չի հեռացել, ունեցել ենք 350 հոգի, էսօր էլ՝ այդքան են։ Բոլորն էլ ուզում են ապրեն իրենց հողում, իրենց հողերը մշակեն, բայց գնալով մեր շուրջ օղակը սեղմվում է,մեր վաղվա օրն է արդեն անորոշ, սա է ամենավատը, թե չէ կրակոց, էս էն, դրան արդեն սովորել ենք, դրանով մեզ չեն հանի մեր գյուղից։

ԻԼՈՆԱ ԱԶԱՐՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝