«Կատուներս, երբ տեսնում են Նիկոլին հեռուստացույցով` վեցն էլ շարքով սենյակից դուրս են գնում». ՀՈՒ­ՍԻԿ Ա­ՐԱ­

  «Իրա­վուն­քը» զրու­ցել է բա­նաս­տեղծ ՀՈՒ­ՍԻԿ Ա­ՐԱ­ՅԻ հետ:

— Ար­ցա­խի հան­րա­հա­վա­քից ի՞նչ տպա­վո­րու­թյուն­ներ ու­նեք:

— Սպա­սե­լի էր Ար­ցա­խի հուժ­կու հան­րա­հա­վա­քը: Եվ ար­ցա­խա­հա­յու­թյունն իր վճռա­կան խոսքն ա­սաց այդ հան­րա­հա­վա­քով, որ չի կա­րող Ար­ցա­խը լի­նել Ադր­բե­ջա­նի կազ­մում: Ար­ցա­խը պետք է ինք­նո­րոշ­վի, ինչ­պես ինք­նո­րոշ­վել է ՄԱԿ-ի հա­մա­պա­տաս­խան բա­նա­ձե­ւի հի­ման վրա, եւ աշ­խար­հը պետք է հար­գի ու ըն­դու­նի Ար­ցա­խի ժո­ղովր­դի կամ­քը եւ ինք­նո­րո­շու­մը: Եվ նա­եւ ա­սա­ցին, որ Հա­յաս­տա­նի իշ­խա­նու­թյուն­ներն ի­րա­վունք չու­նեն ի­րենց ա­նու­նից բա­նակ­ցել: Այ­սինքն` այն­պի­սի ի­րա­վի­ճակ ստեղ­ծել, որ Ար­ցա­խը հայտն­վի Ադր­բե­ջա­նի կազ­մում: Դրա ի­րա­վուն­քը ար­ցա­խա­հա­յու­թյու­նը չի տվել Հա­յաս­տա­նի ո­րե­ւէ իշ­խա­նա­վո­րի: Դրան գու­մա­րած` պետք էր այդ նույն օրն էլ Ե­րե­ւա­նում լի­ներ նման հա­մա­պա­տաս­խան զու­գա­հեռ հան­րա­հա­վաք: Ի­հար­կե, նո­յեմ­բե­րի 5-ին է, բայց այդ օ­րը պետք է լի­ներ, որ­պես­զի այս­տե­ղից էլ մենք` ՀՀ բնա­կիչ­ներս, մեր կամ­քը, վճռա­կա­նու­թյունն ար­տա­հայ­տենք եւ նույնն ա­սենք՝ ե՛ւ մեր իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին, ե՛ւ ամ­բողջ աշ­խար­հին, որ Ար­ցա­խը չի կա­րող լի­նել Ադր­բե­ջա­նի կազ­մում: Ար­ցա­խը պետք է ինք­նո­րոշ­վի, ան­կա­խու­թյունը, ի վեր­ջո, ճա­նաչ­վի եւ, ինչ­պես միշտ՝ ե­րեք հա­զար եւ ա­վե­լի տա­րի­ներ ե­ղել է հայ­կա­կան տա­րածք` մնա հայ­կա­կան տա­րածք:

— Ներ­կա­յիս իշ­խա­նու­թյան ղե­կա­վար­ման ըն­թաց­քում հա­վա­տո՞ւմ եք, որ Ար­ցա­խի հար­ցի վե­րա­բե­րյալ կլի­նեն հա­յան­պաստ լու­ծում­ներ:

— Ոչ, մենք Սո­չի­ում տե­սանք, որ Ա­լի­եւն այն կե­տե­րը, ո­րոնց հետ հա­մա­ձայն չի ե­ղել, հա­նել է տվել փաս­տաթղ­թից, ընդ­հուպ՝ «Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բաղ» ար­տա­հայ­տու­թյու­նը, ո­րը ա­սում է` ես 44-օրյա պա­տե­րազ­մով լու­ծել եմ: Ո­չինչ չա­սող փաս­տաթղ­թի տակ են ստո­րագ­րել Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը եւ Ա­լի­ե­ւը: Դա ո­չինչ է: Ինչ­պես ա­սում են վեր­լու­ծա­բան­նե­րը` դրա­նով մի­այն կա­րե­լի է ժա­մա­նակ շա­հել: Այս իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը չեն կա­րող բա­նակ­ցել: Նա ծեծ է կե­րել Ա­լի­ե­ւից, չի կա­րող նրա առ­ջեւ նստել, ինչ-որ բան պա­հան­ջել, ար­դյուն­քի հաս­նել: Սրանք քա­նի կան Հա­յաս­տա­նում, չի կա­րող լի­նել խա­ղա­ղու­թյուն: Վտանգ­ված է Ար­ցա­խի եւ Հա­յաս­տա­նի գո­յու­թյու­նը, ար­ցա­խա­հա­յու­թյան եւ Հա­յաս­տա­նի հա­յու­թյան լի­նե­լիու­թյու­նը: Մեկ օր ա­ռաջ սրանց հե­ռա­ցու­մը ի­րա­վի­ճակ կփո­խի: Պետք է այն­պի­սի մե­կը բա­նակ­ցի, ո­րը ծեծ չի կե­րել, չի պարտ­վել, պա­տե­րազմ չի բե­րել... Եվ շատ լավ կլի­նի այն­պի­սի մե­կը բա­նակ­ցի, ո­րը շան ծեծ է տվել ե՛ւ Հեյ­դար Ա­լի­ե­ւին, ե՛ւ Իլ­համ Ա­լի­ե­ւին: Այդ դեպ­քում մենք մի­այն կա­րող ենք ո­րե­ւէ ար­դյունք ու­նե­նալ: Վլա­դի­միր Պու­տինն էլ ա­սում է` Հա­յաս­տանն ինչ­պես ո­րո­շի, Ադր­բե­ջանն ինչ­պես ո­րո­շի, ես դրա կողմն եմ: Նա նա­եւ թաքն­վել է Պու­տի­նի հե­տե­ւը եւ ա­սում է՝ Իլ­հա­միկ, ես չեմ, Պու­տինն է: Մեր ժո­ղո­վուր­դը ե՞րբ պետք է վեր­ջա­պես հաս­կա­նա, որ սրըն­թաց գնում ենք դե­պի կոր­ծա­նում: Ար­ցախ, Ար­ցա­խից հե­տո Հա­յաս­տան, եւ վեր­ջա­նում ենք: Սա է ամ­բողջ ի­րա­վի­ճա­կը: Սա իմ կա­տու­ներն էլ են հաս­կա­նում, բայց մեր ժո­ղովր­դի ո­րոշ զանգ­ված կա, որ իմ կա­տու­նե­րից ան­հաս­կա­ցող են: Վեց կա­տու ու­նեմ, եւ կա­տու­ներս, երբ տես­նում են Նի­կո­լին հե­ռուս­տա­ցույ­ցով, վեցն էլ շար­քով սե­նյա­կից դուրս են գնում՝ ի­րենց ար­հա­մար­հանքն ար­տա­հայ­տե­լով:

ՆՈՒ­ՆԵ ԶԱ­ՔԱ­ՐՅԱՆ