Ի՞նչ կապ ունեն ծառը, դդումը, կապիկի մաշկն ու ժամանակակից թմբուկը

«Փաստ» օրաթերթը գրում է

Թմբուկը հարվածային երաժշտական գործիք է: Թմբուկի առաջին նախատիպերը եղել են մարդկանց արձակած ձայները: Հին մարդիկ ստիպված են եղել պաշտպանվել գիշատիչ գազաններից՝ աղմկելով, մասնավորաբար՝ կուրծք ծեծելով ու աղաղակելով: Սկզբունքորեն կարելի է ասել, որ ներկայում թմբկահարները նույն կերպ են վարվում՝ ծեծում են իրենց կրծքին դրված գործիքը, հաճախ՝ նաև ճչում: Զարմանալի զուգադիպություն: Տարիներ են անցել, մարդկությունը զարգացել է, մարդիկ սովորել են հնչյուններ ստանալ իմպրովիզացված միջոցներից: Հայտնվել են առարկաներ, որոնք ժամանակակից թմբուկ են հիշեցրել: Որպես հիմք վերցվել է սնամեջ մարմին, և դրա վրա երկու կողմերից թաղանթ է քաշվել: Թաղանթները պատրաստվել են կենդանիների կաշվից և ձգվել նույն կենդանիների ջլերով:

Ավելի ուշ դրա համար սկսել են օգտագործել պարաններ, իսկ մեր ժամանակներում օգտագործվում են մետաղական ամրացումներ: Միջագետքում հնագետները գտել են հարվածային գործիք, որը թվագրվում է մոտ մ.թ.ա. 6-րդ հազարամյակով, այն պատրաստված է փոքր ցիլինդրների տեսքով: Հարավային Ամերիկայի քարանձավներում հայտնաբերվել են հնագույն գծապատկերներ, որտեղ մարդիկ ձեռքերով խփում են հարվածային գործիքներին շատ նման մի բանի: Թմբուկ պատրաստելու համար մարդիկ օգտագործել են բազմազան նյութեր: Օրինակ՝ հնդկական ցեղերն օգտագործել են ծառն ու դդումը, մայաները կապիկի մաշկն են որպես թաղանթ օգտագործել, որը քաշվել է խոռոչ ունեցող ծառի հատվածի վրա, իսկ ինկերը օգտագործել են լամայի կաշի: Հնում թմբուկը օգտագործվել է որպես ազդանշանային գործիք՝ ծիսական արարողությունների, զինվորական երթերի և տոնական արարողությունների ժամանակ:

Թմբուկային զարկերը ցեղին նախազգուշացնում էին վտանգի մասին, զինվորներին փոխանցում անհրաժեշտ գործողություն կատարելու հրահանգ, ինչպես նաև ռիթմի ձևերի օգնությամբ հաղորդում կարևոր տեղեկություններ: Հետագայում փոքր թմբուկը մեծ կարևորություն է ստացել՝ որպես մարտական գործիք: Հնագույն ժամանակներից հինդուսների և աֆրիկացիների շրջանում թմբկահարության ավանդույթներ են եղել: Շատ ավելի ուշ թմբուկը տարածվել է ամբողջ Եվրոպայում: Թմբուկի փայտիկները անմիջապես չեն ծնվել: Սկզբում ձայներ արձակել են ձեռքերով: Ավելի ուշ սկսել են օգտագործել ծայրապանակներով փայտիկներ: Այն թմբուկային փայտիկները, որոնք մենք բոլորս սովոր ենք տեսնել, հայտնվել են 1963 թվականին:

Այդ ժամանակից ի վեր դրանք սկսել են պատրաստել հավասար քաշի, չափի և երկարության: Թմբուկի զարգացման երկար պատմության ընթացքում ի հայտ են եկել դրա տարբեր տարատեսակներ և ձևեր: Կան բրոնզե, փայտե, ծակոտկեն, փոքր, նաև հսկայական թմբուկներ, որոնց տրամագիծը հասնում է մինչև 2 մետրի, ինչպես նաև եղել են տարբեր ձևերի թմբուկներ (օրինակ՝ բատա թմբուկը ավազի ժամացույցի տեսքով է): Հայտնի փոքր թմբուկները կամ տամ-տամերը Եվրոպա են մտել Աֆրիկայից: Բաս թմբուկը նման է մեծ «տակառի»: Այն բաս-հարվածային գործիք է: Ունի մեծ չափեր և ցածր ձայն: Ժամանակին այն շատ է օգտագործվել նվագախմբերում և երթերում: Ժամանակի ընթացքում բաս-թմբուկը սկսել են օգտագործել որպես երաժշտական նվագակցում:

Եթե խոսենք փոքր թմբուկի մասին, ապա նրա նախատիպը պատերազմի թմբուկն է: Այն փոխառվել է արաբներից, որոնք ապրել են Պաղեստինում և Իսպանիայում: Ռազմական երթերում այն դարձել է անփոխարինելի օգնական: Այսօր մեծ և փոքր թմբուկները դարձել են սիմֆոնիկ և փողային նվագախմբերի մասը: Հաճախ թմբուկը լինում է անգամ նվագախմբի մենակատար: Փոքր թմբուկը հնչում է չոր, հստակ և հիանալիորեն ընդգծում է երաժշտության ռիթմը: Մեծ թմբուկի հզոր հնչյունները հիշեցնում են զենքերի կամ կայծակի որոտը: Նվագախմբերի համար ելակետ է հանդիսանում ամենամեծ, ցածր ձայնով բաս-հարվածային թմբուկի ձայնը: Ներկայում թմբուկը բոլոր նվագախմբերի ամենակարևոր գործիքներից մեկն է, այն գրեթե անփոխարինելի է ցանկացած երաժշտության կատարման համար:

Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթում

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝