«Պոստ թողել չկա ախպերս, կամ էս կողմ` կամ էն կողմ, նահանջ չկա». Սեպտեմբերի 13-ին զոհված լեյտենանտին մինչ օրս սպասում են 3 անչափահաս փոքրիկները

Սեպտեմբերի 13-ին Ադրբեջանի սանձազերծած ագրեսիայի հետեւանքով Կուտականի հրետանային դիրքում զոհվածների թվում է նաեւ երեք անչափահաս երեխաների հայր, լեյտենանտ, հրետանավոր Լյովա Սահակյանը: Lյովան զոհվել է անձնվիրաբար, հայրենասեր սպային վայել` չենթարկվելով ո՛չ ծառայակից եղբոր, ո՛չ էլ անմիջական ղեկավարի հորդորներին. «Չհամոզեք, կռվելու եմ մինչեւ վերջին շունչս, ես ոնց իջնեմ դիրքից, հետո էրեխքիս աչքերին ոնց եմ նայելու», -արնաքամ վիճակում ասել է լեյտենանտը ու կռվել մինչեւ վերջին փամփուշտը:

Լեւոնի հետ վերջին զրույցի, մինչեւ սեպտեմբերի 13-ը նկատվող թշնամու ակտիվ տեղաշարժի մասին զրուցել ենք կյանքը հանուն հայրենիքի նվիրաբերած լեյտենանտի եղբոր` կրկին կոչումով լեյտենանտ Գեւորգ Սահակյանի հետ.

-Հուլիսի վերջերից արդեն գիտեինք, որ իրանց մոտ շարժը շատանում է, զորք են բարձրացնում, համալրում են անում, արդեն սովորական էր դարձել թշնամու շարժը: Սեպտեմբերի 12-ին այդ շարժը ավելի ակտիվացավ: Ինքս էլ եմ սպա, ես էլ եմ դասակի հրամանատր, ես ու եղբայրս նույն դիրքում էինք: Ես 11-ին իջել եմ, որ Վազգեն Սարգսյանում անցնեմ վերապատրաստման, 12-ին գնացել եմ Վազգեն Սարգսյան, բայց ամբողջ օրը կապի մեջ էի եղբորս հետ: Երբ հասկացա, որ իրավիճակը լարվում է, թողել եմ ամեն ինչ ու հետ վերադարձել դիրքեր, այդ ընթացքում ամբողջ ճանապարհին կապի մեջ եմ եղել Լեւոնի հետ: Սկզբից թշնամին գործի դրեց հրետանին, ինչպես միշտ, եղբայրս անձնակազմին մտցրել էր թաքստոցները, ինքն էլ մենակ 180 արկ կրակել է, որ խեղճացնի թշնամուն: Բայց ժամը 2-3-ի կողմերը արկերը վերջացել էին, ասեց արկերը վերջացել են ախպեր, թշնամին մոտենում է: Ընթացքում ասեց, որ տղերքից մեկը վիրավորվել է, ասեց. «Ախպեր պատրոններս էլա վերջանում, կալցոյի մեջ եմ, ասեց ամեն ինչ պիտի անեմ կալցոյից դուրս գալու համար»: Մի կլիոմետրս էր մնացել, որ հասնենք ախպորս, բայց ընկանք զասադի տակ, սկսեցին կրակել մեզ վրա, ես, մարտկոցիս հրամանատարը եւ մյուս դասակի հրամանատարը վիրավորվեցինք: Այդ վիճակում ինչքան կարեցանք հետները բոյի մեջ մտանք: Փորձեցի ախպորս հետ կապի դուրս գալ, բայց... Ես ուզում եմ, որ սաղ իմանան, որ եղբայրս իսկապես գնաց դեպի գիտակցված մահ, նա չլսեց ո՛չ գնդի հրամանատարի, ո՛չ գումարտակի հրամանատարի, ո՛չ էլ իմ` վիրավոր վիճակում գտնվող եղբոր խնդրանքները, որ նահանջի, որ հետ իջնեն, որ փրկվեն: Ռացիաներով գոռում էր, ասում էր. «Պոստ թողել չկա ախպերս, դու էլ թեկուզ վիրավոր վիճակում հել բոյ տուր, կամ էս կողմ` կամ էն կողմ, նահանջ չկա»:

ԻԼՈՆԱ ԱԶԱՐՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝