Հայ ազգի ոտքի կանգնելու առաջին գրավականներից մեկը դեմքով դեպի Աստված դառնալն է. Գերաշնորհ Տ. Առաքել արքեպիսկոպոս Քարամյան

Ասում են, երբ մարդը հեռանում է Աստծուց բոլոր անհաջողությունները գալիս են ու միանգամից թափվում մարդու գլխին։ Արդյո՞ք հայ ազգը այդ չափ հեռացել է Աստծուց, որ ապրում ենք այս դաժան օրերը ազգովի այս եւ այլ հարցերի շուրջ «Իրավունքը» զրուցել է Կոտայքի թեմի առաջնորդ Գերաշնորհ Տ. Առաքել արքեպիսկոպոս Քարամյանի հետ, ով անդրադառնալով վերը նշվածին փաստեց.

-Այո, միանշանակ: Երբ ազգը, ժողովուրդը հոգեւոր իմաստով Աստծուց հեռանում է, միշտ էլ ակնկալելի է, որ դժվար, օրհասական իրավիճակում այդ ազգը դատապարտված է պարտության: Եկեք հետադարձ հայացք նետենք դարերի խորք. 451 թ. պատերազմին, երբ թվով շատ քիչ էինք, բայց հզոր ու անկորտում էինք հոգեւոր արժեքներով, ազգովին նույն  համոզմանն ու նույն հավատքին էինք, ի վերջո դեմքով դեպի Աստված էինք, մենք հաղթեցինք: Որովհետեւ մենք ազգով էինք  հավատում մեր հաղթանակին, որովհետեւ վստահ էինք, որ Աստված ոչ մի աղոթք անպատասխան չի թողնում: Այսօր էլ ես վստահ եմ, որ հայ ազգի ոտքի կանգնելու առաջին գրավականներից մեկը դեմքով դեպի Աստված դառնալն է: Որպեսզի մերկապարանոց չհնչի խոսքս` ուզում են մեջբերել Աստվածաշնչի  Բ Մնացորդաց 7.14-րդ գլխում տեղ գտած խոսքը, այն է. «Եթե Իմ ժողովուրդը, որի վրա Իմ անունն է դրված, զղջա, աղոթի և Իմ երեսը փնտրի ու հետ դառնա իր չար ճանապարհներից, Ես էլ երկնքից կլսեմ, կներեմ նրանց և կբուժեմ նրանց երկիրը»:

Այսօր մեր երկիրը վիրավոր է, մենք պարտավոր ենք ազգովի զղջանք, ապաշխարհենք եւ դեմքով դառնանք դեպի Աստված: Վստահ եմ` միայն այդ պարագայում հայ ազգը կվերագտնի հոգեւոր եւ երկրային խաղաղությունը ու հաղթանակները:

-Սրբազան, ո՞ր պահից հայ ազգը շեղվեց ճշմարիտ ուղղուց` նախապատվությունը տալով օտարամալությանը, բայց ոչ եկեղեցուն եւ հոգեւոր արժեքներին:

-Կոնկրետ շրջանը չեմ կարող ասել, բայց պատմությունը ցույց է տվել, որ երբ մենք Աստծուց հեռացել ենք, պառակտվել ու մասնատվել ենք` պարտությունը անխուսափելի է եղել: 

-Սրբազան, հասարակությանը մշտապես հուզում է մի հարց, ինչո՞ւ նույն հոգեւորականները չեն գնում տնետուն ու քարոզում Աստծո խոսքը, ինչպես որ դա անում են աղանդավորները, որոնց քարոզի արդյունքում բազմաթիվ քրիստոնյաններ դառնում են մոլորյալներ:

-Իհարկե, ցանկացած հոգեւորական պետք է իր առաքելությանը հավատարիմ մնա, իսկ հոգեւորականի առաքելությունն է այցելել իր հոտի ցանկացած ընտանիք, որտեղ հիվանդ կա, որտեղ կարիքավոր կա, որտեղ Աստծո խոսքի կարիք կա: Բայց, չգիտես ինչու մեր հոգեւորականության մեջ տարածված է, որ մարդու ազատությունը թույլ չի տալիս թակել ամեն մեկի դուռը: Ինչին սկզբունքորեն դեմ եմ ինքս, եւ այո, շատ ճիշտ նկատառում արեցիք, անհրաժեշտ է ինչպես աղանդավորները, դրանից ավելի շատ հոգեւորականությունը Աստծո խոսքը հասցնի ընտանիք առ ընտանիք: Ու պետք է սկսենք հենց աղանդավորներից, ովքեր շեղվել են ճշմարիտ Աստծուց:

-Սրբազան, եվ վերջում անդրադառնանք նաեւ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի նախաձեռնած  Հայաստանի և Արցախի նախագահների հանդիպմանը, որը, համենայնդեպես այս պահի դրությամբ հայտնի է, որ կրելու է շարունակական բնույթ: Ինչպե՞ս եք վերաբերում նման հարթակի նախաձեռնմանը, հաշվի առնելով, որ այդ հանդիպմանը շատերը քաղաքական ենթատեքստ հաղորդեցին:

-Այո, ցավոք, հանրության մի ստվար զանգված համարում է, որ հանդիպումը քաղաքականացված էր, բայց թույլ տվեք ես չհամաձայնվեմ այդ մտքի հետ: Որովհետեւ դարերի ընթացքում, երբ մեր ժողովուրդը դժվար, ծանր իրադարձություններով օրեր է ապրել` ժամանակի հոգեւոր առաջնորդները, փորձել են այդ իրավիճակներում հատուկ նախաձեռնություններով հանդես գալ, որպեսզի վատ վիճակից երկիրը, ժողովրդին դուրս բերեն: Եվ ես կարծում եմ, որ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի նախաձեռնությունը ավելի շատ միտված էր միասնականությանը` նպատակ ունենալով միասնական լուծումներով դուրս բերել երկիրը այս ծանր կացությունից: Իհարկե, ես կարծում եմ, որ ավելի արդյունավետ կլիներ, որ այդ հանդիպմանը ներկա լիներ նաեւ գործող վարչապետը, ով առկա  իրավիճակի մանրամասնությունների է տիրապետում, եւ գուցե ընդհանուր սեղանի շուրջ հնարավոր լիներ փոխադարձ համաձայնությամբ միասնական լուծման բանալին գտնել:  Իսկ ընդհանուր առմամբ, ինչ խոսք, ողջունելի Վեհափառի նման նախաձեռնությունը:

Զրույցը` ԻԼՈՆԱ ԱԶԱՐՅԱՆԻ

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝