Պար­տա­վոր ենք երկ­րորդ ա­լի­քով հե­ռաց­նել սրանց, էլ ժա­մա­նակ չու­նենք. Գեւորգ Գեւորգյան

Սոց­ցան­ցե­րում եւ ա­մե­նուր բո­լո­րը բո­լո­րին կոչ են ա­նում հա­մախմ­բել, ոտ­քի կանգ­նել եւ վեր­ջա­պես հե­ռաց­նել օր­վա իշ­խա­նու­թյա­նը` Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի գլխա­վո­րու­թյամբ: Սա­կայն, շա­տե­րի մոտ այդ­պես էլ ան­հաս­կա­նա­լի դար­ձավ, թե ին­չու սեպ­տեմ­բե­րի 15-ին, երբ հոծ բազ­մու­թյուն էր հա­վաք­վել Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի շեն­քի դի­մաց, այդ­պես էլ չհա­ջող­վեց ի­րա­գոր­ծել այն, ին­չի հա­մար դուրս է­ին ե­կել փո­ղոց: Այս մա­սին «Իրա­վունք TV»-ի տա­ղա­վա­րում զրու­ցել ենք ռազ­մա­կան, քա­ղա­քա­կան գոր­ծիչ, ա­զա­տա­մար­տիկ ԳԵ­ՎՈՐԳ ԳԵ­ՎՈՐ­ԳՅԱ­ՆԻ հետ, ով այդ օ­րը հար­թա­կում կանգ­նած­նե­րի շար­քում էր:

«ՍԱՀ­ՄԱ­ՆԱԴ­ՐԱ­ԿԱՆ ՃԱ­ՆԱ­ՊԱՐ­ՀՈՎ ՓԱ­ՇԻ­ՆՅԱ­ՆԻՆ ՀԵ­ՌԱՑ­ՆԵ­ԼՈՒՆ ՉԵՄ ՀԱ­ՎԱ­ՏՈՒՄ»

— Պա­րոն Գե­ւոր­գյան, ին­չո՞ւ մարդ­կանց ինք­նա­բուխ բո­ղո­քի ա­լի­քը վե­րած­վեց 18 ՔՊ-ական պատ­գա­մա­վո­րի փնտրտու­քի, թե պետք է գտնել նրանց, որ ստո­րագ­րեն ու անվս­տա­հու­թյուն հայտ­նեն Փա­շի­նյան Նի­կո­լին: Ձեր գնա­հատ­մամբ` սա՞ է այն ճա­նա­պար­հը, ո­րով հնա­րա­վոր է հե­ռաց­նել նրան:

— Օ­րի­նա­կան, սահ­մա­նադ­րա­կան ճա­նա­պար­հով Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նին հե­ռաց­նե­լուն ի­րա­կա­նում չեմ հա­վա­տում եւ չեմ ըն­դու­նում: Նա հենց Սահ­մա­նադ­րու­թյու­նը տա­պա­լե­լով է ե­կել իշ­խա­նու­թյան եւ 2017 թվա­կա­նին ընտր­ված պատ­գա­մա­վոր­նե­րին տե­ռո­րի են­թար­կե­լով է վերց­րել Ազ­գա­յին ժո­ղո­վը: Վստահ եմ` նա հրա­ժա­րա­կան հեշ­տու­թյամբ եւ իր կամ­քով չի տա­լու: Այն լի­նե­լու է շատ մեծ ճնշում­նե­րով, ու դեռ հարց է` կտա՞ հրա­ժա­րա­կան, թե` ոչ: Ինչ վե­րա­բե­րում է սեպ­տեմ­բե­րի 15-ին, այդ օ­րը Նի­կո­լը պատ­րաստ­վում էր ա­րյու­նա­հե­ղու­թյուն ի­րա­կա­նաց­նել Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի դի­մաց, բայց իր մոտ չստաց­վեց: Մար­դիկ քա­ղա­քա­կան գի­տե­լիք­ներ չու­նե­նա­լով` պնդում է­ին, որ հար­կա­վոր է Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի դար­պաս­նե­րը կոտ­րել եւ ներս մտնել: Բայց մենք այդ օ­րի­նակ­նե­րը տե­սել ենք ե՛ւ 1996 թվա­կա­նին, ե՛ւ 1999 թվա­կա­նին, երբ մտել է­ին Ազ­գա­յին ժո­ղով: ԱԺ-ում ոչ մի պատ­գա­մա­վոր չկար, ա­ռա­վել եւս` ՔՊ-ական: Նրանք փա­խել է­ին ի­րենց բա­րե­կամ­նե­րի ու հա­րա­զատ­նե­րի տնե­րը:

— Հե­տե­ւա­պես նույն­քան ա­նի­րա­տե­սա­կան էր ժա­մա­նակ տալ ու սպա­սել, թե 18 ՔՊ-ական պատ­գա­մա­վոր կգան այդ­տեղ ու ի­րենց ստո­րագ­րու­թյամբ` կմո­տեց­նեն Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի հրա­ժա­րա­կա­նի պա­հը:  Այդ դեպ­քում ո՞րն էր ի­մաս­տը, որ հար­թա­կում կանգ­նած­ներն ու ընդ­դի­մա­դիր գոր­ծիչ­նե­րը ստանձ­նել է­ին ոս­տի­կա­նու­թյան դերն ու ԱԺ դար­պաս­նե­րի հա­մար է­ին մտա­հոգ­վում:

— Մտնել Ազ­գա­յին ժո­ղով, երբ այն­տեղ ոչ մեկը գո­յու­թյուն չու­ներ, վե­րած­վե­լու էր ա­րյու­նա­հե­ղու­թյան` լի­ներ այն ոս­տի­կա­նու­թյան, թե հա­տուկ ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րի կող­մից: Մի մո­ռա­ցեք, որ նո­յեմ­բե­րի 9-ի լույս 10-ի ա­ռա­վո­տյան, երբ այս իշ­խա­նա­զավ­թը ստո­րագ­րել էր բո­լո­րիս հայտ­նի կա­պի­տու­լի­ա­ցի­ոն չա­րա­բաս­տիկ փաս­տա­թուղ­թը, մար­դիկ մտան կա­ռա­վա­րու­թյան շենք եւ ի՞նչ ա­րե­ցին, ին­չի՞ հա­սան, ո­չին­չի:

«Ո՛Չ Օ­ՐԵՐ, ՈՒ­ՆԵՆՔ, Ո՛Չ ԺԱ­ՄԵՐ, Ա­ՄԵՆ ՎԱՅՐ­ԿՅԱՆՆ ԱՇ­ԽԱ­ՏՈՒՄ Է ՄԵՐ ԴԵՄ»

— Իսկ ընդ­հան­րա­պես ո՞ւր էր սեպ­տեմ­բե­րի 15-ի հան­րա­հա­վա­քի օ­րը ոս­տի­կա­նու­թյու­նը: Ու­րիշ ժա­մա­նակ մի քա­նի շար­քով պատ են կազ­մում Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի դի­մաց, ին­չո՞ւ այս ան­գամ գեթ մե­կը չկար` դար­պաս­նե­րը պաշտ­պա­նող:

— Այդ ա­մե­նը նա­եւ ազ­դակ էր, որ կոնկ­րետ պետք էր հաս­կա­նալ: Ե­թե Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի դար­պաս­ներն այլ դեպ­քե­րում միշտ ա­մուր փակ­ված է­ին լի­նում, այդ օ­րը թղթի նման թույլ է­ին: Այ­սինքն` մի 5-10 ան­գամ ճո­ճե­լու է­իր, պոկ­վե­լու էր ընկ­ներ: Իսկ ոս­տի­կա­նու­թյու­նը հե­ռու էր, «զա­սադ» նստած վի­ճա­կում, ին­չի՞ հա­մար էր այդ­պես ար­ված: Մի՞թե Նի­կո­լը շատ մեծ ցան­կու­թյուն ու­ներ, որ են­թադ­րենք` մտնեմ Ազ­գա­յին ժո­ղով ու կոնկ­րետ ինձ կամ իմ ըն­կեր­նե­րին մեծ սի­րով տար իշ­խա­նու­թյու­նը` ի­մա­նա­լով, որ ան­կա­շառ ենք, եւ մեզ հետ պայ­մա­նա­վոր­վելն իր հա­մար ֆան­տաս­տի­կա­յի ժան­րից է: Ինձ իմ եր­կիրն է պետք, ինձ չի կա­րող կա­շա­ռել ո­րե­ւի­ցե մե­կը: Ու այս ա­մենն ի­մա­նա­լով հան­դերձ` Նի­կո­լը հան­գիստ թող­նե­լու էր, որ մտնե­ինք ու վերց­նե­ինք Ազ­գա­յին ժո­ղո՞վը, բնա­կա­նա­բար` ոչ: Դեռ մենք մի կողմ, այն­տեղ հա­սա­րակ ժո­ղովր­դի ա­րյուն էր թափ­վե­լու:

— Բայց այն­պես չէ, որ հի­մա ա­րյուն չի թափ­վում: Սահ­մա­նում հա­րյու­րա­վոր տղեր­քի ա­րյուն թափ­վեց ու թափ­վում է…

— Մեր ըն­կեր­ներն ու հա­րա­զատ­ներն են զոհ­վում, բայց ե­թե Բաղ­րա­մյան պո­ղո­տա­յում էլ լի­ներ ա­րյու­նա­հե­ղու­թյուն, դրա­նով խնդիր չէր լուծ­վե­լու: Ընդ­հա­կա­ռա­կը` ի շահ Նի­կո­լի էր լի­նե­լու, ո­րից հե­տո սկսվե­լու է­ին ձեր­բա­կա­լու­թյուն­ներ, եւ այն ակ­տիվ ու­ժը, ո­րը կա­րող է խնդիր լու­ծել, ո­րին ժո­ղո­վուր­դը հա­վա­տում է եւ կա­րող է ա­ռաջ­նոր­դել պայ­քա­րի, կո­պիտ ա­սած, նրանց, պար­զա­պես, կհա­նե­ին գծե­րից: Դրա­նով Նի­կոլն ա­վե­լի ու ա­վե­լի էր ամ­րապնդ­վե­լու: Ա­սե­լու էր` ժո­ղո­վո՛ւրդ, տես­նո՞ւմ եք, որ խու­լի­գա­նու­թյուն է տե­ղի ու­նե­նում: Հե­տո գա­լու է­ին նրանք, ով­քեր դե­մա­գոգ­ներ են ու շա­րու­նա­կե­լու է­ին ա­սել, որ ա­մեն ինչ պետք է լի­նի մի­այն ու մի­այն սահ­մա­նադ­րա­կան ճա­նա­պար­հով, համ­բե­րեք մին­չեւ հաս­նենք դրան եւ այլն: Ու­ղիղ ա­սեմ` այ­սօր ո՛չ օ­րեր, ու­նենք, ո՛չ ժա­մեր, ա­մեն վայր­կյանն աշ­խա­տում է մեր դեմ: Մենք պար­տա­վոր ենք շտկել այն թե­րու­թյուն­ներն ու խնդիր­նե­րը, ո­րոնք ու­նե­ցանք ամ­սի 15-ին, շտկել եւ երկ­րորդ ա­լի­քով հե­ռաց­նել սրանց, էլ ժա­մա­նակ չու­նենք:

«ՍԱ ՊԱՇ­ՏՈ­ՆԻ ԿՌԻՎ ՉԷ, ԱՅԼ ՊԱՅ­ՔԱՐ Է` ԵՐԿ­ՐԻ Ա­ԶԱ­ՏԱԳՐ­ՄԱՆ»

— Ո՞ւմ դեմ­քով ու ինչ­պե՞ս, ո­րով­հե­տեւ նույն սեպ­տեմ­բե­րի 15-ը դար­ձավ «լակ­մու­սի թուղթ», եւ ե­րե­ւաց, թե ո­րոնց առ­հա­սա­րակ մար­դիկ այ­լեւս չեն ցան­կա­նում լսել եւ ի­ջեց­րին հար­թա­կից:

— Ե­թե ժո­ղո­վուր­դը լսում է մեզ ու վստա­հում, ու­րեմն` այդ պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը ստանձ­նե­լով` պետք է ար­դա­րաց­նենք նրանց կամքն ու ցան­կու­թյու­նը, ու մենք պատ­րաստ ենք ար­դա­րաց­նել, եւ եր­կի­րը փրկել այս ան­դուն­դից: Սա պաշ­տո­նի կռիվ չէ, այլ պայ­քար է` երկ­րի ա­զա­տագր­ման, ո­րը մենք կա­րող ենք ա­ռաջ­նոր­դել, պատ­րաստ ենք: Ե­թե կլի­նեն ա­վե­լի լավ ու ու­ժեղ մար­դիկ` ա­ռա­վել հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րով, մենք ու­րախ կլի­նենք նրանց ա­ջակ­ցել, ի­րենց հետ մի­ա­սին պայ­քա­րել, ո­րով­հե­տեւ մի­աս­նա­կան պայ­քա­րի պա­րա­գա­յում կա­րող ենք սրանց հե­ռաց­նենք, ին­չը ցույց տվեց հենց ժո­ղո­վուր­դը: Այն մար­դիկ, ով­քեր ի­րա­կա­նում ազն­վո­րեն դուրս է­ին ե­կել պայ­քա­րի, հի­մա էլ կան ու մի­աս­նա­կան ու­ժե­րով, ժո­ղովր­դի օգ­նու­թյամբ ու Աստ­ծո օրհ­նու­թյամբ երկ­րորդ ա­լի­քով վստահ ե­ղեք, որ սրանց կհե­ռաց­նեն: Հնա­րա­վոր չէ այ­լեւս սրանց դա­վա­դիր քա­ղա­քա­կա­նու­թյա­նը դի­մա­նալ, ո­րը բե­րում է մեր երկ­րի վերջ­նա­կան կոր­ծան­մա­նը: Հա­վա­տա­ցեք, սա ըն­դա­մե­նը մի քա­նի օ­րե­րի խնդիր է:

— Մի կող­մից էլ գե­նե­րաց­վում են մեկ­նա­բա­նու­թյուն­ներ, թե այդ­պես պայ­քա­րող եք, ի՞նչ եք ա­նում Ե­րե­ւա­նում, գնա­ցեք սահ­մա­նում թշնա­մու դեմ պայ­քա­րեք: Ի՞նչ կա­սեք այս մա­սին:

— Ե­ղել է, որ զին­վոր­նե­րի կող­քին եմ ե­ղել, ե­ղել է, որ ա­ռաջ­նոր­դել եմ: Ընդ ո­րում` ե­բեք չեմ ե­ղել այն զին­վո­րա­կան­նե­րից ու հրա­մա­նա­տար­նե­րից, ով­քեր ա­սել են` ա­ռա՛ջ: Միշտ ա­սել եմ` ի՛մ հե­տե­ւից… Հի­մա ես նման կո­չեր չեմ ա­րել հան­րա­յին եւ ոչ հան­րա­յին, ո­րով­հե­տեւ ինքս չեմ գտնվում այն­տեղ ու չեմ էլ ա­սում` ա­ռա՛ջ: Ա­սողն ին­քը պետք է լի­նի այն­տեղ: Դեռ 2020 թվա­կա­նի 44-օ­րյա պա­տե­ազ­մից ա­ռաջ, սեպ­տեմ­բե­րի 26-ին հրա­պա­րա­կում է­ի ա­րել եւ ա­սել է­ի, որ պա­տե­րազմն օ­րե­րի ըն­թաց­քում լի­նե­լու է: Զգու­շաց­րել է­ի, որ սրանք ու­նակ են մի­այն դա­վա­ճա­նու­թյան, ո­րով­հե­տեւ 2018 թվա­կա­նից սկսած սրանց ձե­ռա­գի­րը ցույց էր տա­լիս, թե ինչ կլի­նի: Հի­մա նո­րից եմ նույնն ա­սում: Այն ժա­մա­նակ մար­դիկ չէ­ին պատ­կե­րաց­նում, որ դա­վա­ճա­նու­թյունն այս աս­տի­ճան է լի­նե­լու եւ այս­քան ցա­վոտ: Ան­կեղծ ա­սած, ինքս էլ, որ­պես ռազ­մա­կան մարդ, հաս­կա­նում է­ի  ուր է տա­նում այս ա­մե­նը, բայց իմ մեջ հույ­սեր է­ի փա­փա­գում, որ չենք թույլ տա, չի հաս­նի, չի լի­նի: Բայց, ցա­վոք, գոր­ծող մե­խա­նիզ­մը շատ ա­վե­լի օ­պե­րա­տիվ ու լավ էր աշ­խա­տում, քան թե մեր ցան­կու­թյուն­նե­րը: Հի­մա կար­ծում եմ` չկա ոչ մի բա­նա­կա­նու­թյուն ու­նե­ցող նոր­մալ մարդ, ով չի հաս­կա­նում, որ մեր ա­ռա­ջին խնդի­րը հենց այս­տեղ է, ո­րով­հե­տեւ այս­տե­ղից են պե­տու­թյանդ դար­պաս­նե­րը բաց­վում կամ փակ­վում:

ՀՐԱՆՏ ՍԱ­ՐԱ­ՖՅԱՆ

Հ.Գ.- Հար­ցազ­րույցն ամ­բող­ջու­թյամբ դի­տե՛ք տեսանյութում.