«Բորենին երբեք չի հանգստանա՝ եթե ինչ որ տեղ որս կա». ԼՈՒՍԻՆԵ ԿԻՐԱԿՈՍՅԱՆ

 «Իրա­վուն­քը» զրու­ցել է ՀՀ վաս­տա­կա­վոր ար­տիստ, թատ­րո­նի եւ կի­նո­յի դե­րա­սա­նու­հի ԼՈՒ­ՍԻ­ՆԵ ԿԻ­ՐԱ­ԿՈ­ՍՅԱ­ՆԻ հետ:

— Տի­կին Կի­րա­կո­սյան, որ­քա­նո՞վ էր սպա­սե­լի, որ 44-օրյա պա­տե­րազ­մի երկ­րորդ տա­րե­լի­ցին ըն­դա­ռաջ ադր­բե­ջա­նա­կան նոր հար­ձա­կում կլի­նի:

— Գի­տեք ինչ, հա­րյուր տո­կո­սով չէ, բայց ա­նընդ­հատ իմ մեջ կար այդ վա­խը: Ամ­բողջ գի­շեր չեմ քնել, հի­մա էլ ինձ շատ վատ եմ զգում: Ես զգում է­ի, որ կլի­նի այդ կռի­վը, ո­րով­հե­տեւ բո­րե­նին եր­բեք չի հանգս­տա­նա՝ ե­թե ինչ-որ տեղ որս կա: Մա­նա­վանդ ի­րենք ագ­րե­սոր­ներ են, չեն կա­րող հան­գիստ մնալ: Ես միշտ հի­շում եմ այդ ա­նա­սուն Ա­լի­ե­ւը մո­տա­վո­րա­պես տաս տա­րի ա­ռաջ ա­սաց. «Քսան տա­րի հե­տո մեր զոր­քե­րը պետք է Ե­րե­ւա­նի հրա­պա­րա­կում եր­թի դուրս գան»: Դրա­նից հե­տո, որ ա­սում էր. «Սե­ւանն էլ է մե­րը, Ե­րե­ւանն էլ »: Ճիշտ է, այդ ա­մեն ին­չը ծի­ծա­ղե­լի էր, բայց մի­այն ծի­ծա­ղե­լով բան դուրս չի գա: Հան­րա­հա­վաք­ներ ա­նե­լու փո­խա­րեն, բղա­վե­լով՝ Ար­ցա­խը մերն է, պետք է հա­մախմբ­վե­ին եւ մի­աս­նա­կան լի­նե­ին: Ես միշտ էլ ա­սել եմ, որ մի­աս­նա­կան պետք է լի­նենք: Եվ դա ոչ մի­այն իմ ա­սե­լիքն է, այլ տրա­մա­բա­նու­թյուն է, որ մի­աս­նա­կա­նու­թյու­նը միշտ փրկում է, միշտ հաղ­թում է: Հնուց ե­կած ա­սաց­վածք կա, որ հայրն ու­զում է դաս­տի­ա­րա­կել տղա­յին, տա­լիս է մի գյուղ, ա­սում է՝ ջար­դի: Տղան վերց­նում ջար­դում է: Տա­լիս է երկ­րորդ,երրորդ, չոր­րորդ գյու­ղե­րը, է­լի ա­սում է ջար­դի՝ ջար­դում է: Հե­տո այդ գյու­ղե­րը մի­աց­նում է... Հայ­րը ցա­խա­վե­լի ճյու­ղե­րը կա­պում է ի­րար, ա­սում է՝ վերց­րու այս մի­աս­նա­կան ճյու­ղե­րը ջար­դի: Տղան վերց­նում է, չի կա­րո­ղա­նում ջար­դել: Այդ ժա­մա­նակ հայրն ա­սում է.«Տե՛ս, տղա ջան, երբ ա­ռան­ձին-առան­ձին ես, կոտ­րե­լը, հաղ­թե­լը հեշտ է, բայց երբ մի­աս­նա­կան լի­նես, քեզ չեն կա­րող հաղ­թել: Եվ հաղ­թա­նա­կը քո­նը կլի­նի»:

— Ան­գամ այդ պա­րա­գա­յում էլ, երբ ի­րենք են հար­ձակ­վել, է­լի Ադր­բե­ջա­նը ստում է...

— Ի­րենք ա­նընդ­հատ սուտ հե­րյու­րանք­ներ են տա­րա­ծում, որ մենք ենք հար­ձակ­վում: Ի­րենք կրա­կում է­ին, մեր վրա է­ին գցում, որ աշ­խար­հը ի­մա­նա, որ մենք ենք սկսել պա­տե­րազմն ա­մեն ան­գամ: Հի­մա էլ իբր մենք ենք սկսել, ի­րենք պաշտ­պան­վում են: Ի­րենք դրա­նով հող նա­խա­պատ­րաս­տե­ցին ի­րենց ար­դա­րաց­նե­լու հա­մար:

— Այ­սօր հայ մայ­րե­րը սրտի թրթի­ռով սպա­սում են ի­րենց որ­դի­նե­րի մա­սին սահ­մա­նից ե­կող լու­րե­րին: Ի՞նչ կա­սեք նրանց:

— Ինչ­քան մայ­րեր կորց­րին ի­րենց զա­վակ­նե­րին: Է­լի կան զո­հեր: Ցա­վակ­ցում եմ զո­հե­րի մայ­րե­րին, ըն­կեր­նե­րին եւ հա­րա­զատ­նե­րին: Դա ա­հա­վոր ցա­վա­լի կո­րուստ է բո­լո­րիս հա­մար էլ, եւ  մխի­թա­րա­կան խոս­քեր չես կա­րող ա­սել: Գնա­ցին հա­նուն հայ­րե­նի­քի ի­րենց կյան­քը տվե­ցին, իսկ տե­սե՞լ եք զոհ­ված­նե­րի մեջ մի հա­րուս­տի կամ պաշ­տո­նյա­յի տղա­յի: Աստ­ված մեծ է, բա­րու­թյու­նը եւ ար­դա­րու­թյու­նը կհաղ­թի: Չա­րը միշտ էլ իր չա­րու­թյամբ կոր­ծան­վում է:

ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝