Զինվորը նվիրյալ է, իսկ Արցախը՝ ցավ․Երջանկության արցունքների, ցավի, ֆուտբոլում հաջողության գրավականի, ափսոսանքի ու իր կյանիք մեծ սիո մասին․ Բացառիկ զրույց լեգենդար Սերգեյ Բանդարենկոյի հետ

«Արարատ 73»-ի հաղթանակը կերտողների մեջ կան նաեւ ոչ հայկական ազգանուններ, որոնք եւս ոսկետառերով են գրվել մեր ֆուտբոլի պատմության մեջ: Նրանցից մեկն «ամենահայ» ուկրաինացին է` Սերգեյ Բոնդարենկոն: Հայաստանում մեծացած եւ ապրած ֆուտբոլիստն այսօր էլ երախտագիտությամբ բարձրաձայնում է, որ  շնորհակալ է Աստծուն, որ ապրել է հայերի հետ եւ այսօր էլ իր հայրենիքը Հայաստանն է համարում։

Հայրենիքի, սիրո, ընտանիքի, հարատեւ սիրո բանաձեւի, հաճախ արտասվելու, երջանկության արցունքների, երազանքի Հայաստանի մասին եւ ոչ միայն մեզ առիթ է ընձեռնվել անձամբ զրուցել մերօրյա լեգենդի՝ ՍԵՐԳԵՅ ԲԱՆԴԱՐԵՆԿՈՅԻ հետ, ում հետ զրույցը սկսվեց Հայաստանով․

 

-Հայաստանը իմ ամենասիրած վայրն է, իմ ամենա բանն է, կյանքս կտամ հայրենիքիս համար: Խոսքս Հայաստանի մասին է: Ես Ուկրաինայում եմ ծնվել, բայց այստեղ եմ մեծացել։ Իմ կյանքում կատարված ամեն հիշարժան բան կապված է այս հրաշք հայ ժողովրդի հետ։

-Արցախը ցավ է ինձ համար։

-Զինվորն իմ համար ամենանվիրյալն է: Այս երկրի, ժողովրդի համար ամենամեծ պաշտպանն է: Առանց զինվոր պետությունը զրո է:

-Ընտանիքը Ձեր համար:

-Երջանիկ մարդ եմ, որ ես հայ կին ունեմ, հոյակապ լավ երեխաներ ունեմ, թոռնիկներ ունեմ: Ես վերին աստիճանի ընտանիք սիրող մարդ եմ: Ընտանիքն իմ համար առաջին տեղում է: 

-Մարդը, որ բարի է, կամեցող է, ինքը երջանիկ է: Երջանիկ եմ, որ ունեմ տինկոջս նման հրաշք կին, ով ինձ համար օդ ու ջուր է, առանց որի շնչելը անհնար է։ Երջանկությունը մի կտորի մեջ չի, այն պետք է ամբողջության մեջ դիտարկել։ Ես Աստծուց շնորհակալ եմ, որ ապրել եմ երջանկության այնպիսի պահեր, որոնք հավերժ հետք են թողել ի ողջ կյանքի վրա, երջանկությունից լացել ու ուրախացել եմ:

-Դավաճանությունը մեկ էլ նախանձը,դա անտանելի վատ բան է ինձ համար: Ես համակառակն եմ լրիվ: Ես ծնվել եմ մարդկանց օգնելու, հասնելու ընկերներիս, հարազատներիս: Չեմ սպասել դրա տեղը ինչ որ բան անեն, դրա համար գտնում եմ, որ իմ ապրած կյանքն իզուր չեմ ապրել։

-Ամենաճիշտ բանը դա նպատակաուղղվածությունն է ու նվիրյալ լինելը, պետք է շատ սիրես այն ինչով զբաղվում ես։ Ճիշտ է իմ դեպքում, ես կնոջս եմ սիրում ավելի շատ, իսկ Ֆուտբոլը հարգում եմ: Հաջողությանս գրավականը երեւի նպատակային ու ոչ մի անգամ ձեռքերդ չիջեցնելն էր: Ատամներդ պետք է սեղմես ու հաղթես: Դրա համար էլ մարդը կոչվում է ուժեղ մարդ:  Հաջողությունը քո ուժից է գալիս, միշտ պետք է մտածես, եթե դու չէ, ապա ով պետք է անի: 

-Իմ ըները չի կարող լինենել այն մարդն, ով որ վատ մտքեր ունի։ Իմ ընկերը պետք է առաջին հերթին կամեցող լինի:

-Ամենաշատը եթե սուտ չասեմ կինս է: Շուտով կլրանա մեր ամուսնության հիսուն ամյակը, այդքան երկար կյանք ենք ապրել :Գաղտնիք չկա մեր մեջ, որովհետև մենք խոսւմ ենք: Չենք նստում հեռուստացույցի դեմն իրար չնայելով: Խոսում ենք ոչ թե պլաններ ենք կազմում, ուղղակի օրվա մեջ երեխեքի կարոտցից, առօրյա հոգսերից, իրար հետ կարողանում եմ խոսել։

-Երբ որ կորցնում եմ իմ մոտիկ մարդուն կամ անարդար բան եմ տեսնում, որ չեմ կարող օգնեմ ուժերիցս վեր է դա,  անտանելի ցավ եմ ապրում, երբ մարդուն վիրավորորում կամ նեղացնում են։ 

-Հաշվի առելով Ձեր փորձը, կյանքի փորձը, Ձեր կենսագրությունը, Ձեր հաջողությունները կասե՞ք, որն է այն գրավականը, որպեսզի սերը երբեք չծերանա: Ի՞նչ պետք է անել, որպեսզի սերը երբեք չծերանա, չկորի:

-Մարդիկ մտածում են, որ սերը առօրյա ինչ որ ճաշ եփելուց կամ երեխա ունենալուց է ծնվում:Չէ սերը նենց է, որ դու գիտես որ դա քեզ Աստծո լույս է տալիս: Սերը ես այդպես եմ պատկերացնում Աստծո լույս է: Սիրո գաղտնիքը դա բարությունն է, որ մարդը բարի է լինում իր հետ շատ հեշտ է ապրել:

 

-Ես տաս տարի գրախանութի տնօրեն եմ եղել Պրոսպեկտի վրա <<Հեքիաթ>> խանութն էր: Ես նրանցից չեմ, որ կանգնեմ ասեմ <<Պատերազմ և խաղաղություն>> եմ կարդացել :Սիրում եմ Շիրազի, Վիսոցկիյի մասին կարդամ: Ես Շիրազի և Վիսոցկիի երկրպագուն եմ: Իմ համար այդ երկուսը անհասանել բարձրունք են: 

-Ես երազում եմ Սովետական Հայաստանի վերադարձի մասին, այն ժամանակ, որ ես գրքի խանութում աշխատում էի՝ գիշերները հերթ էին կանգնում , որ Շիրազ գնեին, կամ Հովհաննես Թումանյանի հեքիաթները, էլ չեմ ասում բաժանորդական գրքերը: Ահա այդպիսի կրթված ժողովուրդ էին Սովետական Հայաստոնում։ Այն ժամանակ Առնո Բաբաջանյան, Ֆրունզիկ Մկրտչյան, Սոս Սարգսյան, Ռոբերտ Ամիրխանյան, Ժան Նշանյան, Շաքե Թուխմանյանի նման մարդիկ էին սերունդ ու մշակույթ կրթում, որոնցամեն խոսքն օդից պետք է բռնեիր:  Շիրազի հետ էի մոտիկացել, երջանկությունը դա է, Մարդիկ երազում էին Շիրազն բարևեին ես իրենց տուն էի գնում: Ես ուկրաինացի տղա, բայց պատիվ ունեի իրենց տուն գնալու: Ուզում եմ ասել ամեն ասպարեզի մեջ էլ ես մարդամոտ մարդ եմ : Ամեն ասպարեզի մեջ ես համարյա թե ծանոթներ ունեի: Հիմա ցավոք նայում եմ քաղաքում նույնիսկ իմ լավագույն ընկերներից Կավալենկո, Զանազանյանը չկան: Եթե գիշերվա երկուսին զանգեի ասեի Հովհաննես ջան կամ Սուրեն ջան քունս չի տանում դե խաղից հետո քունդ չի տանում, ծանրաբեռնված ես : Ասում էի Սուրեն ջան արի սուրճ խմենք: Հիմա ես կարո՞ղ եմ գիշերվա մեկին զանգել: Կասեն` գժվել է այս տղեն :Էլի լիքն են, էլի շատ են ընկերություն, մանկության ընկերներ, բայց գնալով քչացել են: Երեք, չորս դասընկեր են մնացել, երկու մանկության ընկերներ: Մթնոլորտն է փոխվել: Հիմա սիրում են հեռախոսներն առնեն վեց հոգի նստած են վեցն էլ հեռախոսով խոսում, խաղում են, դու չես մասնակցում : Ես դրա մեջ չկամ :

-Եվ վերջին հարցը` ինչի՞ համար եք ափսոսում: Կա՞ մի բան, որ հետադարձ հայացք նետելով ափսոսում եք:

-Փոշմանում եմ, որ ես հայտնվեցի ԱՄՆ: Դա իմ տեղը չէր: Ես այս կրթությունից, այդ հոյակապ մարդկանցից հետո այդ անգրագետ գել ու գազանների մեջ հայտնվեցի: Ինձ Ամերիկան ի՞նչ: Ամերիկան իմ տեղը չի :Ես կյանքում չեմ սիրել մեկուսացված գնամ մահճակալի տակը հավ ուտեմ կամ բուտերբրոդ ուտեմ, որ մարդ չտեսնի: Մեր այստեղի կենցաղը լրիվ մարդկային ճիշտ կերպարով էր դրված:  Գիշերվա մեկին,որ գնում եմ Օպերայի մոտ նստում՝ տեսնում եմ հայ աղջիկը կալյասկով երեխային լճի մոտ ման է տալիս: Աշխարհում մի պետություն չկա, որ այդպես լին․․․: