Վառվառա Շմիկովա․ Այն, ինչ իմն է, ինձնից երբեք չի փախչի

Ինչը կարող է ավելի հաճելի լինել, քան շաբաթ օրվա առավոտը Մարտիրոս Սարյանի տուն-թանգարանում ռուս դերասանուհի Վառվառա Շմիկովայի հետ անցկացնելը: Մեծ նկարչի արվեստանոցում Bravo.am-ի համար խոսեցինք ամեն ինչից՝ բամբասեցինք կանացի թեմաներով, հասկացանք սիրո կարեւորությունը, հիշեցինք նրա ֆիլմերի նկարահանումների հուզիչ ընթացքը, անդրադարձանք Հայաստանի ու Սարյանի մոգական ուժին:

- Վառվառա, Ձեզ հետ հանդիպել ենք Մարտիրոս Սարյանի տուն-թանգարանում՝ իմ, ինչպես պարզվեց, նաեւ Ձեր սիրելի վայրերից մեկում: Ինչպե՞ս եք այն բացահայտել Ձեզ համար:

- Առաջին անգամ մարտին եմ եղել այստեղ, Երեւան էինք եկել եւ առաջին 2 օրը բնակվում էինք Սարյան փողոցում, չէինք կարող չլինել թանգարանում: Ինձ անչափ դուր է գալիս նկարչի տեսլականը, գույները, նա հեքիաթային Հայաստան է բացում քո առաջ: Սա պարզապես թանգարան չէ, տան հաճելի տպավորություն է թողնում ու շատ ջերմ է: Հիանալի է, որ այսօր նորից Սարյանի թանգարանում ենք:

 -Իսկ նրա աշխատանքներից ո՞րն եք ամենաշատը հավանում:

- Իմ ամենասիրելի նկարը «Քայլող կինն» է՝ ձեռքին մատուցարան: Այդ նկարով հեռախոսի պատյան ունեմ:

- Հայաստանում արդեն 3-րդ անգամ եք, ի՞նչն է Ձեզ նախորդ 2 անգամներն ու այս ամռանը բերել Երեւան:

- Առաջին անգամ մեր թատրոնի՝ «Իյուլանսամբլի» հետ 2019-ին հյուրախաղերի էինք, մեր վարպետ Վիկտոր Ռիժակովը մտերիմ է Ռուբեն Բաբայանի հետ, այցելել ենք Պատանի հանդիսատեսի թատրոն ու այնտեղի երեխաների համար վարպետության դաս անցկացրել: Ապա ներկայացում ենք խաղացել Ստանիսլավսկու անվան թատրոնում: Առաջին տպավորություններս այնպիսին էին, ասեք Եվրոպայում լինեինք: Մինչ այդ շատ անգամներ եղել էի Վրաստանում, ու թվում էր՝ Երեւանը նման կլինի Թբիլիսիին0: Միշտ նման մրցակցային կարծրատիպ կա, թե այդ երկու երկրներից որն է ավելի լավը, բայց զարմանալիորեն ինձ համար այդ մրցույթում հաղթեց Հայաստանը: Թեեւ շատ եմ սիրում Վրաստանն ու այնտեղ շատ հարազատ մարդիկ կան, առաջին հարսանիքս էլ այնտեղ ենք անցկացրել:

- Միգուցե երկրորդն էլ Հայաստանում կազմակերպե՞ք (ծիծաղում ենք - հեղ.):

- Հնարավոր է, քանի որ անչափ հավանում ենք Հայաստանը, բայց պետք է հասկանալ, թե բարեկամներին ու հյուրերին ինչպես ենք բերելու այստեղ: Մարդիկ շատ բացսիրտ են, պատրաստ միշտ օգնել, բախտներս այդ առումով շատ է բերել: Առաջին անգամ 2 օրով էինք եկել, բայց քանի որ Մոսկվայում գործեր չունեինք, մեկ շաբաթ մնացինք, մեքենա վարձեցինք ու ինքներս էին շրջագայում, եղանք Դիլիջանում ու Սեւանում: Այնքան էինք ամեն ինչ հավանել, որ ցանկացանք ամռանը նորից գալ: Ամուսինս՝ Դանյան այստեղ չէր եղել, նա էլ սիրահարվեց Երեւանին, ինչպես եւ որդիս՝ Կորնեյը, նա չի էլ ուզում մեկնել, քանի որ այստեղ ամեն ինչ երեխաների համար է: Հաճելի է, որ փոքրիկների նկատմամբ այդքան ուշադիր ու հոգատար վերաբերմունք կա:

- Այնպես ստացվեց, որ ներկա եղաք նաեւ «Ոսկե Ծիրանին» ու դիտեցիք Ձեր մասնակցությամբ «Չայկովսկու կինը» ֆիլմը:

- Պատահաբար իմացա, որ այստեղ գտնվելուս ընթացքում կինոփառատոնի օրերն են եւ ցուցադրվելու է Կիրիլ Սերեբրեննիկովի ֆիլմը, միանգամից հավատարմագրում ստացա: Անհավանական հաճելի զուգադիպություն էր, քանի որ ֆիլմը Ռուսաստանում արգելված է ու չեն ցուցադրում, իսկ Կաննում չէի եղել, երջանկություն էր այն Երեւանում դիտել:

- Դիտումից հետո երկար չէի կարողանում քնել, գլխումս տարատեսակ մտքեր էին պտտվում, Դուք ի՞նչ տպավորություններ ունեիք:

- Կիրիլ Սեմյոնովիչին էլ գրեցի, որ ֆիլմից հետո ծանր տպավորություններ ունեմ, միանշանակ ինձ հուզում է Չայկովսկու կնոջ պատմությունը, ու այն, ինչ ֆիլմում արել է Ալյոնան (գլխավոր դերակատար Ալյոնա Միխայլովան - հեղ.) փշաքաղեցնող է, դա դերասանուհու ու ռեժիսորի մեծ վարպետության արդյունքն է: Բայց այն նաեւ միանշանակ պատմություն չէ, իր տրամադրությամբ մի քիչ համընկնում է այն ամենի հետ, ինչ հիմա կատարվում է աշխարհում: Հումորային լավ ու սուր պահեր էլ կային ֆիլմում, բայց ամբողջական տարբերակն ավելի երկար է, եթե այն դիտեինք, բոլորիս համար էլ ավելի ծանր կլիներ: Ես Սերեբրեննիկովի ֆիլմերի մեծ երկրպագու եմ, բայց դրանք դիտելն այնքան էլ հեշտ չի, նրա գործերում այլաբանություն կա մեր ժամանակի հետ, ինչը դրանք ավելի հետաքրքիր է դարձնում: Իսկ քանի որ ես այդպիսին եմ, ինչպես հայտնի ասացվածքում է՝ «Հետաքրքրասեր Վառվառայի քիթը շուկայում պոկել են» (ծիծաղում ենք - հեղ.), չեմ կարողանում կտրվել ու վախենալու դրվագների ընթացքում ավելի կլանված եմ լինում:

- Դուք էլ կաք ֆիլմի դրվագներից մեկում՝ Չայկովսկու քույրն եք, Ձեր ու Կիրիլ Սերեբրեննիկովի համատեղ 2-րդ աշխատանքն է, առաջինը «Պետրովները գրիմպովն» էր, որում Ձեզ միանգամից էր հաստատել՝ Ինստագրամի միջոցով: Իսկ այս անգամ ինչպե՞ս հայտնվեցիք ֆիլմում:

-Եթե ճանաչում եք Կիրիլ Սեմյոնովիչին, ապա գիտեք, որ նրա ֆիլմերում շատ են իր ուսանողները, թատրոնի դերասանները, գործընկերները, նա իր թիմն ունի, ու ինձ բախտ է վիճակվել նրանց թվում լինել: Այս անգամ քաստինգի եմ մասնակցել, միանգամից գրիմով ու կոստյումով եմ խաղացել՝ մոմերի լույսի տակ: Սերեբրեննիկովը շատ զգոն ռեժիսոր է ու մարդ, նա օգնում է ու ուղղորդում դերասաններին: Նկարահանումից հետո հիստերիկայի մեջ էի, բավական բարդ տեսարան էր 14 րոպե տեւողությամբ ու ամբողջը մեկ դուբլով է արվել: Նկարահանումներն արդեն մի քանի ամիս է ընթացքի մեջ էին, բոլորը 19-րդ դարի մթնոլորտով էին ապրում, երբ ես՝ 21-րդ դարի մայրիկս, երեխային տարել եմ մանկապարտեզ, իմ մեքենայով հասել տեղ, ու միանգամից կադրում հայտնվել: Դրա համար էլ իմ խոսքում կային մոսկովյան շեշտադրումներ, ու թվում էր, որ վատ իմաստով շատ եմ տարբերվել, սովորաբար ինքնաքննադատորեն եմ վերաբերվում ինքս ինձ: Երբ Կիրիլն ասաց. «Ստոպ, նկարած է», դրանից հետո 2 ժամ անդադար արտասվում էի՝ արցունքն աչքերիս զգեստափոխվել եմ, ամուսնուս հետ մեքենայով տուն գնացել ու պառկել բազմոցին: Կարծում էի՝ ամեն ինչ վատ է ստացվել, բայց հնչյունավորման արվեստի շնորհիվ ոչ մեկ չզգաց դա:

-Իսկ ինչո՞ւ է նա, ձեր կարծիքով, որոշել նկարահանել Չայկովսոկու կնոջ մասին:

- Սերեբրեննիկովն առհասարակ շատ է սիրում մարդուն: Չայկովսկուն, ինչպես մեր երկրում շատ հանճարեղ մարդկանց դեպքում է, սովոր են միայն մեծարել: Ֆիլմում շատ հետաքրքիր է նրան նայել ոչ թե որպես մեծ կոմպոզիտորի, այլ Պետենկայի, որն անտանելի էր: Երբ մենք էլ նոր ներկայացում ենք անում, կերպարներին ուսումնասիրում ենք բոլոր կողմերից: Խաղում ենք ոչ թե Պուշկին հանճարին, այլ ինչպիսին էր նա, ինչ բնավորություն ու վարք ուներ, այդպես էլ մոտենում ենք ցանկացածին:  

- Ալյոնա Միխայլովայի հետ նախկինում նկարվել եք ու ճանաչում էիք, Անտոնինայի դերում ի՞նչը հավանեցիք նրա խաղում:

- Ինձ շատ դուր եկավ ամպլիտուդը, որում նա կա ֆիլմում, որքան թեթեւ էր սկզբում, եթերային, լրիվ գրական հերոսուհի ու թե ինչպես է կյանքը նրան լրիվ փոխում՝ դարձնելով մռայլ ու մութ, անչափ հետաքրքիր էր այդ փոփոխությանը հետեւել: Հպարտ եմ Ալյոնայի համար:

- Ասել եք, որ «էպիզոդիկ դերերի թագուհի եք», գլխավոր դեր ստացել եք միայն 28 տարեկանում: Դժվա՞ր էր սպասել, թե գիտեիք, որ միեւնույն է՝ Ձեր ժամանակը գալու է:

- Երեւի թե չէի էլ մտածում այդ մասին, ես թատրոն ունեի, որն այն ժամանակ անհամեմատ շատ էր իմ կյանքում, հիմա միայն 2 ներկայացման մեջ եմ ներգրավված: Ժամանակ էլ չունեի, որ նստեի ու այդ մասին մտահոգվեի: Բայց կստեմ, եթե ասեմ՝ չեմ մտածել գլխավոր դերի մասին, որոնք թատրոնում էլ չունեի: Բայց այն թիմային աշխատանք է, ներկայացումը 1,5 ժամ է տեւում, ու ամբողջությամբ տրվում ես պրոցեսին, հաճույք էի ստանում իմ աշխատանքից: Կյանքը կարճ է, որ նստես ու տանջվես որեւէ դերի համար, ամեն ինչ լինում է իր ժամանակին: Վստահ եմ, որ այն, ինչ իմն է, ինձնից երբեք չի փախչի:

- Ու եկավ «Չիկի»-ի ժամանակը, որում Դուք գլխավոր դերերից մեկում եք: Այն բոլոր դերասանուհիներին հայտնիություն բերեց, ինչպե՞ս նրա մի մասը դարձաք:

- Էդիկին (ռեժիսոր Էդուարդ Հովհաննիսյան - հեղ.) ես ճանաչում էի, նա էլ է իր շուրջը հավաքել տաղանդավոր մարդկանց ՝օպերատորներ, հագուստի նկարիչ, դերասաններ, ընկերների խումբ է ձեւավորել: Դերերի համար քաստինգ չի եղել, ինքն է ընտրել բոլորիս: Սկզբում Իրինա Գորբաչովայի մոտ է գնացել, հետո՝ Իրինա Նոսովայի, մենք հանդիպել ենք Մոսկվայում գարեջրի շուրջ ու սեղանի թենիս էինք խաղում: Երբ ասաց, որ նման մտահաղացում ունի, միանգամից ասացի, որ նրա հետ եմ:  

- Բայց պատկերացնո՞ւմ էինք, որ այդքան հաջողված նախագիծ կդառնա:

- Երբ տեսնում ես, թե որքան մեծ քանակությամբ տաղանդավոր մարդիկ են հավաքվել մի տեղում ու թե ինչպիսի դերասանուհիներ են խաղում, հասկանում ես, որ ռումբ է լինելու: Իհարկե, նկարվելու ընթացքում մտքերն այլ բանով էին զբաղված, բայց տպավորություն կար, որ լավն է ստացվելու: Այն բոլորիս բարձրացրեց, ինդուստրիայի համար էլ մեծ գործ արեցինք, «Չիկի»-ի պես սերիալ մինչ այդ չկար:

- Իսկ ինչպե՞ս Լյուդային ստացաք, նա վառ է, գեղեցիկ, կերպարում զգացվում է նաեւ Ձեր էներգիան, նրան ի՞նչ եք տվել Ձեզնից:

- Էդիկը սցենարը 6 տարի է գրել ու վերջին 3 տարվա ընթացքում համապատասխանեցրել է մեզ: Հենց այնպես չէ, որ Ալյոնայի դերակատարը նման հարաբերություններ ունի տատիկի ու պապիկի հետ, կամ էլ իմ Լյուդան հենց այդպիսին է: Հերոսուհիներից ամեն մեկը կապ ունի մարմնավորած դերասանուհիների հետ: Չեմ կարող ասել, որ Լյուդան ես եմ, բայց նրա մեջ շատ բան կա ինձնից, մանկականություն, բայց որոշ պահերի նա էլ կարող է ամեն ինչ իր ձեռքը վերցնել: Սերիալում ցույց տվեցինք իրական մարդկանց անկեղծ հույզերը: Էդիկը ռիսկի գնաց՝ կադրում հայտնված մարդկանց 80 տոկոսը Պրոխլադնոյի բնակիչներն էին: Նրանք իրենց էներգիան ու պարզությունն են բերել սերիալին:  

- Միանգամից չէ, որ կարողացել եք նայել սերիալը, շատ եք հուզվել ու արտասվել, ի՞նչն էր պատճառը:

- Որովհետեւ առաջին մեծ դերս էր, բացի այդ էլ ընթացքում ամեն ինչ չէ, որ հարթ էր եղել: Յուրաքանչյուր սերիան ցուցադրվում էր չորեքշաբթի, իսկ Էդիկը մեր պրոդյուսերի հետ մոնտաժման սրահից դուրս էին գալիս այդ գիշերվա ժամը 4-ին: Բարդ մարաթոն էր նրանց համար, դրա համար բոլորս շատ էինք անհանգստանում: Առաջին երկու սերիան նայել եմ համարյա թե մատներիս արանքով, առաջինի ժամանակ անընդհատ աչքերիս արցունքներ էին, իսկ հետո անչափ հետաքրքիր էր հետեւել աղջիկների կյանքին ու հարաբերությունների զարգացմանը: Շատերն էին գրում ու 2-րդ եթերաշրջանի մասին հարցնում, մենք խոսել ենք այդ մասին, բայց այդքանով Էդիկի ասելիքն արդեն ավարտված է: Եթե շարունակություն գրի, լրիվ այլ բան կստացվի, եթե առաջինի դեպքում 6 տարի պետք եղավ, միանգամից չի ստացվի: Բայց եթե մեզ նոր բան առաջարկի, համոզված եմ՝ բոլորս նրա հետեւից կգնանք:

https://bravo.am/news/76704

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝