Եթե այն ժամանակ մեզ յաթաղանի տակ էին տանում թուրքերը, ապա հիմա դա անում են հայկական ազգանուններով կոստյումներով ու փողկապներով մարդիկ. Աբովյան

Իսկ եթե ինչ-որ մեկը կասկածում է, ապա համառորեն խորհուրդ եմ տալիս ուղղակի ծանոթանալ անվտանգության ոլորտում Ադրբեջանի ՊԵՏԱԿԱՆ դոկտրինին։

Դե, կամ հարցրեք ինքներդ ձեզ, թե ինչո՞ւ Ադրբեջանում պետական ​​մակարդակով արգելված է անգամ Հայաստանի մարզերի ու քաղաքների հայկական անուններն արտասանել։

 

Եվ, քանի որ ՀՀ իշխանություններն անընդհատ մանիպուլյացնում են հանրային տրամադրությունները` խնդրում եմ ոչ մեկին չլսել և միայն հավատալ ձեր աչքերին և ականջներին։ Թեև ուղղակի զարմանալի է, թե որքա՜ն իներտ կարող են լինել մարդիկ մահացու վտանգի առկայության դեպքում։ Ես չեմ մեղադրում, ես ուղղակի զարմացած եմ։

 

Թեև ինչու եմ զարմանում, բավական է հիշել, թե ինչպես 1915 թվականին մի քանի թուրք պահակախումբ տասնյակ հազարավոր հայերից բաղկացած շարասյուներին առաջնորդում էին մորթելու Միջագետքի և Սիրիայի արյունով լցված անապատներում: Պատմությունը կրկնվելու միտում ունի։

 

Այն ժամանակ, ինչպես և հիմա, հայ հասարակության մեջ կային մարդիկ, ովքեր գյուղից գյուղ շրջում էին, համոզում էին հայերին չդիմադրել, հետո համոզում էին լքել իրենց տները, հետո կրկին համոզում էին չդիմադրել, և այս ամենը բացատրում էին նրանով, որ «բավական է, որ թշնամանանք, թուրքերը նույնը չեն, և ի վերջո մեզ կպաշտպանեն ռուսները, ֆրանսիացիները, ամերիկացիները, գերմանացիները, իրանցիները և այլն», և հետո... թուրքերը բոլորին կոտորեցին։

Բոլորին կոտորեցին` առանց հետքի։

 

Ողջ են մնացել միայն նրանք, ովքեր թքել են «խաղաղասեր համոզողների» երեսին ու կռվել թուրքական չարիքի դեմ։ Հիմա բոլոր այն մարդիկ, ովքեր հոգնագորով զբոսնում են Երևանի Հյուսիսային պողոտայում, չեն էլ պատկերացնում, թե որքան նման են հեռավոր 1915 թվականի այն հայերին, որոնց անկարգ շարքերով սպանդի էին տանում ընդամենը մի քանի ենիչերիներ։

 

Բայց, այնուամենայնիվ, մի էական տարբերություն կա... եթե այն ժամանակ մեզ յաթաղանի տակ էին տանում թուրքերը, ապա հիմա դա անում են հայկական ազգանուններով կոստյումներով ու փողկապներով մարդիկ։ Ես իսկապես չեմ մեղադրում, որովհետև հասկանում եմ, որ մարդկանց գլխում միանում է բացասական տեղեկատվության արգելք։

 

Մարդիկ հոգնել են մշտական ​​բացասականությունից, մարդիկ պարզապես ուզում են ապրել և վայելել կյանքը, բայց… որպեսզի պարզապես ապրես և վայելես կյանքը, պետք է պատրաստ լինես, գոնե պայքարել քո կյանքի և անվտանգության համար, քանի որ հակառակ դեպքում պարզապես կկորցնես կյանքդ։

Հայաստանում 60 տոկոսից ավելին քաղաքականությամբ չի հետաքրքրվում և թքած ունի բոլոր սպառնալիքների վրա, բայց ամենակարևորն այն է, որ այս վաթսուն տոկոսով շատ սերտորեն հետաքրքրված է քաղաքականությունը, և այդ մարդկանց վրա կախված սպառնալիքները ևս թքած ունեն, թե դուք հավատում եք սպառնալիքներին, թե` ոչ։ Աստվա՛ծ իմ, այս ո՞ւր ենք հասել...», - գրել է քաղաքական մեկնաբան ԱՐՄԱՆ ԱԲՈՎՅԱՆԸ: