«Ընտանիքս ամենամեծ նվերն է Աստծուց».ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԵՍ ԲԱ­ԲԱ­ԽԱ­ՆՅԱ­Ն

«Իրա­վուն­քը» զրու­ցել է ՀՀ վաս­տա­կա­վոր ար­տիստ, ա­մե­րի­կաբ­նակ դե­րա­սան, եր­գիչ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԵՍ ԲԱ­ԲԱ­ԽԱ­ՆՅԱ­ՆԻ հետ:

— Ապ­րում եւ ստեղ­ծա­գոր­ծում եք Լոս Ան­ջե­լե­սում, ինչ­պե՞ս է դա­սա­վոր­վել Ձեր կյան­քը՝ հե­ռու հայ­րե­նի երկ­րից:

— Փառք Աստ­ծո` լավ, քա­նի որ այս­տեղ զրո­յից չսկսե­ցի: Ար­դեն ինչ-որ ա­րել է­ի իմ երկ­րում, կա­րո­ղա­ցավ այդ ա­մե­նը հիմք հան­դի­սա­նալ, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նամ ա­վե­լի ինք­նա­կա­տա­րե­լա­գործ­վել եւ ա­ռա­ջըն­թաց ապ­րել մաս­նա­գի­տու­թյանս մեջ: Եվ, Աստ­ծո կա­մոք, կա­րո­ղա­նում եմ զբաղ­վել իմ մաս­նա­գի­տու­թյամբ: Այ­սինքն` այս­տեղ էլ դե­րա­սան եմ եւ եր­գիչ:

— Կպատ­մե՞ք Ձեր ըն­տա­նի­քից:

— Ըն­տա­նի­քի մա­սին կա­րող եմ ան­վերջ խո­սել, ո­րով­հե­տեւ իմ ըն­տա­նիքն իմ ա­մե­նա­մեծ նվերն է, որ Աստ­ծուց ստա­ցել եմ: Շատ մտա­հոգ է­ի ե­րե­խա­նե­րիս հա­մար, ո­րով­հե­տեւ նրանք բա­վա­կա­նին մեծ տա­րի­քում է­ին, երբ ե­կանք ԱՄՆ: Ու ես շատ է­ի մտա­հոգ­վում` ար­դյոք նրանք կկա­րո­ղա­նան այդ լեզ­վա­կան խո­չըն­դոտ­նե­րը հաղ­թա­հա­րել: Եվ ընդ­հան­րա­պես` մշա­կու­թա­յին այդ շոկն ինչ­պես կապ­րեն, բայց նրանք շատ ա­րագ ին­տեգր­վե­ցին` պահ­պա­նե­լով ի­րենց մաք­րա­մա­քուր հա­յե­ցի տե­սա­կը եւ, ի­հար­կե` լե­զուն:

Եր­կու դուստ­րերս` Լի­ան եւ Էլ­լան, հո­գե­բան­ներ են: Մեծ դուստրս` Լի­ան եւ փե­սաս՝ Սա­րոն, ո­րին որ­դուս պես սի­րում եմ, վեր­ջերս թոռ­նիկ պար­գե­ւեցին մեզ: Իսկ կրտսեր դուստրս` Էլ­լան, ու­սու­մը շա­րու­նա­կում է Հար­վար­դի հա­մալ­սա­րա­նի հո­գե­բա­նու­թյան ֆա­կուլ­տե­տում: Ու­սում­նա­սի­րում է ըն­տա­նիք եւ ա­մուս­նու­թյուն: Շու­տով կստա­նա մա­գիստ­րո­սի ո­րա­կա­վո­րում: Տղաս` Գո­ռը, ա­վար­տել է ա­մե­նա­հայտ­նի հա­մալ­սա­րան­նե­րից մե­կը` University of south in California USC-ի թատ­րո­նի եւ կի­նո­յի բա­ժի­նը: Նա ար­դեն նկա­րա­հան­վում է հո­լի­վու­դյան ֆիլ­մե­րում:

— Ի՞նչ զգա­ցո­ղու­թյուն ու­նե­ցաք, երբ ա­ռա­ջին ան­գամ պա­պիկ դար­ձաք:

— Թոռ­նիկս` Օ­լի­վի­ան, գե­ղե­ցիկ, ա­նու­շիկ աղ­ջիկ է: Դեռ եր­կու ամ­սա­կան է: Մի քիչ մե­ծա­նա, ար­դեն ա­վե­լի շատ կպատ­մենք նրա ար­կած­նե­րի մա­սին, բայց կար­ծում եմ՝ իմ կյան­քում հան­դի­պած ա­մե­նա­հու­մո­րով բա­լիկն է: Շատ հե­տաքր­քիր է ժպտում… Ինձ ու Մա­րի­ին թվում է, որ մենք ե­րե­խա ենք ու­նե­ցել, ու մեր ե­րե­խա­յին վերց­րել եւ չեն տա­լիս: Նրան շատ եմ սի­րում եւ կրկնա­կի պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն եմ կրում նրա հան­դեպ:

— Ձեր կի­նը` Մա­րի Մսրյա­նը, նույն­պես ճա­նաչ­ված դե­րա­սա­նու­հի է: Ար­վես­տում այդ մի­աս­նու­թյու­նը չի՞ խան­գա­րում:

— Մենք կա­րո­ղա­ցել ենք պահ­պա­նել ա­մե­նա­կա­րե­ւո­րը` մեր սե­րը, մեր սկզբունք­նե­րը, մեր տե­սա­կը: Եվ տա­րի­նե­րը ե­կան ա­վե­լի ա­պա­ցու­ցե­լու, որ մենք ճիշտ ենք, որ այսկերպ է պետք ապ­րել կյան­քը: Պետք չէ ա­մա­չել ան­դա­վա­ճան եւ նվիր­ված լի­նե­լուց: Այլ ընդ­հա­կա­ռա­կը` պետք է հպար­տա­նալ, որ աշ­խար­հում կա մե­կը, ո­րի հա­մար դու ապ­րում ես: Կար­ծում եմ՝ մենք եր­բեք չենք թաքց­րել մեր սերն ու ջեր­մու­թյու­նը մի­մյանց նկատ­մամբ: Եվ, փառք Տի­րո­ջը, նույ­նը շա­րու­նակ­վում է այս­տեղ` ԱՄՆ-ում: Իսկ որ­պես դե­րա­սա­նու­հի՝ Մա­րին նախ սկսեց նկա­րա­հան­վել գո­վազ­դա­յին մի քա­նի հո­լո­վակ­նե­րում` գո­վազ­դա­յին պաս­տառ­ներ, կոս­մե­տիկ պա­րա­գա­ներ… Մա­րի­ի ժա­մա­նա­կը քիչ ա­վե­լի սուղ է, քան ի­մը, ո­րով­հե­տեւ մեր ամ­բողջ ըն­տա­նի­քի հոգ­սը, պա­տաս­խա­նատ­վու­թյու­նը նրա վրա է: Ես մի քիչ ա­վե­լի դրսում եմ, ա­վե­լի շատ եմ գնում նկա­րա­հա­նում­նե­րի, իսկ Մա­րին խա­ղում է ներ­կա­յա­ցում­նե­րում եւ ներ­կա­յա­ցում­ներ է բե­մադ­րում:

«ԱՓՍՈՍ ԵՆ ՄԵՐ ԹԱՏ­ՐՈՆՆ ՈՒ ԿԻ­ՆՈՍ­ՏՈՒ­ԴԻ­ԱՆ»

— ԱՄՆ-ում որ­քա­նո՞վ են ըն­դու­նում հայ ար­տիս­տին:

— Ըստ իս, հայ ար­տիստ­նե­րին ըն­դու­նում են ա­մե­նու­րեք, ո­րով­հե­տեւ հայ­կա­կան դե­րա­սա­նա­կան դպրո­ցը եւ ընդ­հան­րա­պես մեր Հա­յաս­տա­նում ար­վես­տի, մշա­կույ­թի մար­դիկ ամ­բողջ աշ­խար­հում շատ բարձր ո­րակ­ներ են ցու­ցա­բե­րում: Մշա­կույ­թի գոր­ծիչ­ներ ու­նենք, ո­րոնք իս­կա­պես հա­մաշ­խար­հա­յին ստան­դարտ­նե­րին հա­մա­պա­տաս­խան են: ԱՄՆ-ում ոչ մի բա­ցա­սա­կան ե­րե­ւույ­թի առ այ­սօր չեմ հան­դի­պել: Միշտ գնա­հատ­վել ու գնա­հատ­վում եմ հենց որ­պես հայ դե­րա­սան: Ես այս­տեղ նույ­նիսկ ներ­կա­յա­նում եմ` որ­պես ՀՀ վաս­տա­կա­վոր ար­տիստ:

— Ի՞նչ պայ­ման­նե­րում եք աշ­խա­տում:

— Պայ­ման­ներ ա­սե­լով՝ ի՞նչ նկա­տի ու­նեք: Ըն­դհա­նո՞ւր պայ­ման­նե­րը, ֆի­նան­սա­կան պայ­մա­նա­վոր­վա­ծու­թյուն­նե­րը, հա­ճա­խա­կա­նու­թյու­նը, թե՞ ընդ­հան­րա­պես աշ­խա­տան­քա­յին ու ծա­ռա­յո­ղա­կան ո­րա­կը, ո­րը մա­տուց­վում է այս­տեղ դե­րա­սա­նին, ար­տիս­տին:

— Պատ­մեք բո­լորն էլ:

— Փոր­ձեմ ամ­փոփ… Ի­հար­կե, ֆի­նան­սա­կան կող­մը ան­հա­մե­մա­տե­լի է առ­հա­սա­րակ ո­րե­ւէ երկ­րի հետ: Շատ ա­վե­լի բարձր է սպաս­վա­ծից: Ե­թե խո­սենք սպա­սարկ­ման ո­րա­կից, թե ինչ­պես են դե­րա­սա­նի շուրջ ստեղ­ծում այդ ամ­բողջ ծա­ռա­յո­ղա­կան հա­մա­կար­գը, թե ինչ մա­կար­դա­կի վրա է, սա, ի­հար­կե, ա­ռան­ձին խո­սակ­ցու­թյուն է: Հո­լի­վու­դը կոչ­վում է Հո­լի­վուդ հենց դրա­նով: Այն հա­մա­կարգ է, ո­րը ցնցում է ամ­բողջ աշ­խար­հը: Եվ, ի­հար­կե, այս­տեղ կա ա­մե­նա­կա­րե­ւոր պայ­մա­նը, ո­րը շատ երկր­նե­րում, ցա­վոք, չկա՝ հե­ղի­նա­կա­յին ի­րա­վուն­քը, որ քեզ ամ­րաց­նում ու վստահ կանգ­նեց­նում է ոտ­քե­րի վրա, ո­րով­հե­տեւ ե­թե դու մի գործ ես ա­նում, եւ քո ա­րած գոր­ծե­րից մե­կը գնում է ո­րե­ւէ հե­ռուս­տա­ա­լիք, ու նրանք պար­բե­րա­բար սկսում են ցույց տալ, դու պար­բե­րա­բար դրա հա­մար գու­մար ես ստա­նում: Եվ այդ հո­նո­րար­ներն այն­քան բարձր են, ու այն­քան ար­դար է մտած­ված, որ դու եր­բեք քեզ որ­պես դե­րա­սան օգ­տա­գործ­ված չես զգում: Նույ­նիսկ ա­գեն­տը, ո­րի հետ աշ­խա­տում ես, եւ նա ու­ղար­կում է քեզ տար­բեր ֆիլ­մե­րում նկա­րա­հան­վե­լու, ու­նե­նում է մի­այն իր 10 կամ 15 տո­կոսը, ինչ­պես պայ­մա­նա­վոր­վել են: Սա է, կար­ծում եմ, ա­մե­նա­մեծ տար­բե­րու­թյու­նը, երբ հաս­կա­նում ես, որ դու որ­պես մարդ, տղա­մարդ աշ­խա­տում, ստեղ­ծում ես այն, ին­չը դու աշ­խա­տում ես ու դու վար­ձատր­վում ես այն­պես, ինչ­պես հարկն է: Ե­թե դու վատ ես վար­ձատր­վում, կնշա­նա­կի դու վատ ես աշ­խա­տել: Եվ ընդ­հան­րա­պես՝ ԱՄՆ-ն մեծ հա­յե­լի է, ո­րը ցույց է տա­լիս քո ի­րա­կան հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րը: Այդ հա­յե­լու գա­ղա­փա­րը ես զգա­ցել եմ ա­ռա­ջին իսկ օր­վա­նից, երբ ե­կել եմ ԱՄՆ:

— Ըստ Ձեզ, այ­սօր ին­չի՞ պա­կաս կա հայ թա­տե­րար­վես­տում:

— Գի­տեք, ես եր­բեք չեմ սի­րել այն մարդ­կանց, ով­քեր գնում են մի տա­քուկ եր­կիր եւ հեռ­վից դի­տար­կում­ներ են ա­նում: Շատ բարդ է ա­սել, թե ին­չի պա­կաս կա հայ թատ­րո­նում, ո­րով­հե­տեւ ես հի­մա այդ­տեղ չեմ ու չեմ ու­զե­նա ո­րե­ւէ սխալ բան ա­սած լի­նեմ, բայց չեմ կա­րող չա­սել, որ սեր ու ու­շադ­րու­թյուն է պետք դե­պի թատ­րո­նը: Բո­լոր այն այ­րե­րը, ու­մից կախ­ված է թատ­րո­նը, պետք է եւս մեկ ան­գամ հա­մոզ­վեն եւ հա­վա­տան/գի­տեմ, որ դժվար է հա­վա­տա­լը/, որ թատ­րոնն ան­գին ու անն­կա­րագ­րե­լի թանկ ար­վես­տի տե­սակ է, որ­տեղ հրաշ­քը ծնվում է հենց հան­դի­սա­տե­սի աչ­քի ա­ռաջ: Ե­րե­ւի գի­տեք, որ ես նա­եւ ա­վար­տել եմ Մոսկ­վա­յի Գե­ղար­վես­տի հա­մալ­սա­րա­նը, դի­ման­կա­րիչ եմ: Դի­ման­կա­րը դու կա­րող է ստեղծ­ել բնոր­դի ա­ռաջ կամ նույ­նիսկ ա­ռանց բնոր­դի, բայց թատ­րո­նում, բե­մում, դե­րա­սա­նի ի­րա­կան կեն­դա­նի խա­ղը չի կա­րող ստեղծ­վել ա­ռանց հան­դի­սա­տե­սի: Եվ թատ­րո­նը դրա­նով է թանկ: Հրաշքն այդ ա­մե­նի մեջ է: Ու մար­դիկ գա­լիս են այդ էքսպ­րե­սի­ան զգա­լու, հենց այդ պա­հը գնա­հա­տե­լու, թե ինչ­պես է դե­րա­սա­նը կա­րո­ղա­նում այդ ա­մե­նը կա­տա­րել: Իսկ Հա­յաս­տա­նը, Ե­րե­ւա­նը, իմ հրաշք եր­կի­րը այ­սօր ու­նի ռե­պեր­տո­ւա­րա­յին թատ­րոն­ներ, որ­տեղ աշ­խա­տում են այն­պի­սի ո­րա­կյալ դե­րա­սան­ներ, որ ամ­բողջ աշ­խար­հում չկան: Գի­տեք ամ­բողջ աշ­խար­հը լցվա՞ծ է ռե­պեր­տո­ւա­րա­յին թատ­րոն­նե­րով: Իսկ ռե­ժի­սոր­նե­րի եւ ռե­ժի­սո­րա­կան դպրո­ցի մա­սին ընդ­հան­րա­պես չեմ ու­զում խո­սել, ո­րով­հե­տեւ մենք իս­կա­պես ի­րա­կան հան­ճար­ներ ու­նենք: Ուղ­ղա­կի պետք է մեծ ֆի­նան­սա­վո­րում­ներ ար­վի թատ­րո­նին, դե­րա­սան­նե­րին, ռե­ժի­սոր­նե­րին, որ­պես­զի ար­վես­տի այդ տե­սա­կը, թատ­րո­նի տրա­դի­ցի­ան չկոր­չի, ինչ­պես մարդ­կու­թյու­նը կորց­րեց օ­պե­րա­յի տրադ­ցի­ան: Թատ­րոնն ափ­սոս է: Թատ­րո­նի ու­ժը շատ մեծ է, եւ պետք է սա գի­տակ­ցել ու պահ­պա­նել: Աշ­խար­հի լա­վա­գույն փա­ռա­տոն­ե­րին եմ մաս­նակ­ցել: Այդ­պի­սի էքսպ­րե­սի­ա, այդ­պի­սի ուժ, որ ու­նեն մեր հայ դե­րա­սան­նե­րը, ամ­բողջ աշ­խար­հում չկան: Ու այդ ա­մե­նը պետք է լավ պահ­պա­նել: Հայ թատ­րո­նին ֆի­նան­սա­վո­րում, ու­շադ­րու­թյուն, ջեր­մու­թյուն է պետք: Խնդրում եմ բո­լոր նրանց, ով­քեր կար­դում են, հի­շեն, որ թատ­րո­նը շատ բան կա­րող է փո­խել մար­դու կյան­քում: Թատ­րո­նը ջրի չափ ճկուն է: Դրա հա­մար պետք է ջրի պես զու­լալ ու մա­քուր պա­հել այն:

— Ձեր գնա­հատ­մամբ՝ ի՞նչ վի­ճա­կում է այ­սօր հայ­կա­կան կի­նոն:

— Ափ­սոս է մեր կի­նոս­տու­դի­ան: Մենք միշտ պետք է հի­շենք, որ ու­նե­ցել ենք Հա­մո Բեկ­նա­զա­րյան: Ե՞րբ ենք ու­նե­ցել, ետ գնա­ցեք եւ տա­րեթ­վե­րով նա­յեք, թե այդ տա­րի­նե­րին աշ­խար­հում ո՞վ ու­ներ կի­նո: Մենք ու­նե­ցել ենք Ռու­բեն Մա­մու­լյան, ո­րը ե­կել է այս­տեղ` ԱՄՆ, եւ Վեր­ժի­նե Մա­մու­լյա­նի հետ հիմ­նել են այն­պի­սի ստու­դի­ա­ներ եւ այն­պի­սի գործ են ա­րել, ո­րի վրա հիմն­վել է ամ­բողջ Հո­լի­վու­դը: Ծի­ծա­ղե­լի է, չէ՞, բայց ժա­մա­նա­կին չկողմ­նո­րոշ­վե­լու պատ­ճա­ռով մենք այն­պի­սի բա­ներ ենք կորց­րել: Մենք պետք է շատ ու­շա­դիր լի­նենք: Մշա­կույթն է ազ­գի դի­մա­գի­ծը` թատ­րո­նը, կի­նոն…Ե­թե թատ­րո­նը տե­ղա­յին է, ա­պա կի­նոն մի քիչ ա­վե­լի տա­րա­ծա­կան ար­վես­տի տե­սակ է: Այն կա­րող է թե՛ քա­ղա­քա­կան, թե՛ տնտե­սա­կան, թե՛ բա­րո­յա­կան, թե՛ ազ­գա­յին, ազ­գագ­րա­կան հար­ցեր լու­ծել. նա­յած՝ ինչ ես նկա­րում, ով է նկա­րում, որ երկ­րում ես ցու­ցադ­րում, ինչ ես ա­սում, եւ որն է մե­սի­ջը քո ֆիլ­մի: Մա­նա­վանդ այ­սօր հե­ռուս­տա­տե­սու­թյան ու կի­նո­յի խե­լա­գար սո­շո­մե­դա­նե­րի ու այս ամ­բողջ սոց­ցան­ցե­րի խե­լա­գար աշ­խար­հում ո՞նց կա­րե­լի է թող­նել, որ կի­նոն լի­նի մի վի­ճա­կում, որ­տեղ ա­մեն օր նոր բան է ո­րոշ­վում, ա­մեն օր մար­դիկ փոր­ձում են նոր ֆիլ­մեր ստեղ­ծել ինչ-որ բյու­ջե­նե­րով: Ես ա­նընդ­հատ չեմ ու­զում ա­սել պե­տու­թյու­նը, պե­տու­թյու­նը… Կի­նո­յին նվի­րա­տու­ներ պետք չեն: Ին­վես­տոր­նե­րը թող գու­մար­ներ դնեն, աշ­խա­տի, ու ետ վերց­նեն: Ե­թե չգի­տեն, թող գնան սո­վո­րեն, թե ինչ­պես գու­մարն ին­վեստ ա­նեն ֆիլ­մի մեջ, հե­տո որ երկր­նե­րում կա­րո­ղա­նան ցու­ցադ­րել այդ ֆիլ­մե­րը, որ­պես­զի ի­րենց ներդ­րած գու­մա­րը վե­րա­դառ­նա շատ ա­վե­լի շատ: Ոչ թե գու­մար­ներ նվի­րեն ինչ-որ ան­հայտ մարդ­կանց, ո­րոնք վերց­նեն, ստեղ­ծեն ան­կապ, տա­փակ ֆիլ­մեր, ո­րոնք մե­նակ ի­րենք ի­րենց ըն­տա­նի­քի ան­դամ­նե­րով են նա­յում, կեղծ ի­րար շնոր­հա­վո­րում են, թե իբր շատ լավ է ստաց­վել: Լուրջ պետք է ին­դուստ­րի­ան զար­գաց­նել, ու լուրջ մե­թոդ­ներ են պետք… Կի­նոն տա­րա­ծա­կան ար­վես­տի տե­սակ է եւ կա­րող է ամ­բողջ աշ­խար­հում այն­պես ներ­կա­յաց­նել եր­կի­րը, ազ­գա­յին մշա­կույ­թը, որ այ­ցե­քարտ հա­մար­վի:

«ՀԻ­ՍՈՒՍ ԽԱ­ՂԱԼ» ԱՐ­ՏԱ­ՀԱՅ­ՏՈՒ­ԹՅՈՒՆՆ ԱՐ­ԴԵՆ ԱԲ­ՍՈՒՐԴ Է»

— Մի քա­նի տա­րի ա­ռաջ Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թյան հի­շա­տա­կին նվիր­ված «Պատ­գա­մ» ներ­կա­յաց­մամբ հան­դես ե­կաք…

— «Պատ­գամ» մե­նա­ներ­կա­յաց­ման հե­ղի­նակն իմ լավ ըն­կեր Կա­րեն Խա­չատ­րյանն է: Խե­լա­ցի մի անձ­նա­վո­րու­թյուն, ո­րի էս­սե­նե­րի հի­ման վրա Մա­րի­ի հետ հա­վա­քե­ցի այդ պի­ե­սը: Ու Մա­րին ո­րո­շեց բե­մադ­րել: Ես կա­րո­ղա­ցա ե­րեք լեզ­վով տար­բեր երկր­նե­րում ներ­կա­յաց­նել այն: Ա­մեն ինչ փայ­լուն ան­ցավ: Սա­կայն քո­վի­դի պատ­ճա­ռով դա­դա­րեց ա­մեն բան, ո­րով­հե­տեւ թատ­րոն­ներն ԱՄՆ-ում փակ է­ին: ԱՄՆ-ն օ­րեն­քի եր­կիր է, ու դու այս­տեղ ոչ մի բան չես կա­րող խախ­տել: Ե­թե փակ է, ու­րեմն՝ փակ է… Բայց հի­մա կա­մաց-կա­մաց, կար­ծես, սկսվում է բաց­վել: «Պատ­գա­մը» է­լի կխա­ղամ: Չի բա­ցառ­վում, որ նույ­նիսկ Հա­յաս­տա­նում կխա­ղամ, ո­րով­հե­տեւ կա այդ­պի­սի ա­ռա­ջարկ: Ա­մեն ինչ կախ­ված է ԱՄՆ-ում իմ զբաղ­վա­ծու­թյու­նից:

— Ռու­բեն Քո­չա­րի ֆիլ­մում խա­ղա­ցել եք Հի­սու­սի դե­րում: Ի՞նչ է­իք զգում այդ պա­հին, երբ խա­ղում է­իք Տի­րոջ կեր­պա­րը:

— Նա­եւ Ռու­բեն Քո­չա­րի ֆիլ­մում եմ խա­ղա­ցել Հի­սուս: Խա­ղա­ցել եմ «Ով ես դու, Տեր» այդ­պի­սի մի մեծ ներ­կա­յաց­ման մեջ, ո­րը բե­մադր­վեց Գ.Սուն­դու­կյա­նի ան­վան ազ­գա­յին ա­կա­դե­մի­ա­կան թատ­րո­նում` հա­տուկ Զատ­կի տո­նի առ­թիվ: Միշտ ա­սել եմ «Հի­սուս խա­ղալ» ար­տա­հայ­տու­թյունն ար­դեն աբ­սուրդ է, ո­րով­հե­տեւ Տի­րոջ կեր­պա­րը թա­տե­րա­յին կեր­պար չէ: Այն խա­ղա­լու տեղ չու­նի, չի կա­րե­լի խա­ղալ: Հենց փոր­ձես խա­ղալ, կդառ­նաս ուղ­ղա­կի ծի­ծա­ղե­լի: Սխալ տպա­վո­րու­թյուն կթող­նես: Այն պետք է կա­րո­ղա­նալ ապ­րել: Իսկ ապ­րե­լու հա­մար պետք է շատ-շատ ա­ղո­թել, կա­րո­ղա­նալ գեր­կենտ­րո­նա­նալ ու հաս­կա­նալ այն ա­մենն, ինչ աս­վել է Աստ­ծո որ­դու կող­մից ու ար­վել եւ ա­մեն վայր­կյան ար­վում է: Ա­մե­նա­կա­րե­ւո­րը` պետք է հաս­կա­նալ, որ ե­թե դու ներ­կա­յաց­նում ես Տի­րո­ջը բե­մում, պետք է հի­շես, որ Տե­րը ողջ է: Աստ­ված ա­մե­նուր է, բո­լո­րիս մեջ է: Մար­դիկ մտա­ծում են` ինչ­պես նե­րեն, ինչ­պես սի­րեն: Պետք է ա­մեն ան­գամ հաս­կա­նալ, որ Հի­սու­սը մե­նակ ի­րենց հա­մար չի խաչ­վել: Հի­սու­սը խաչ­վել է նա­եւ այն մարդ­կանց հա­մար, ո­րոնց դու ա­տում ես կամ ո­րոնց վրա բար­կա­նում ես: Դրա հա­մար պետք է կա­րո­ղա­նալ բո­լո­րին սի­րել, բո­լո­րին ըն­դու­նել ի­րենց թե­րու­թյուն­նե­րով: Չեմ ա­սում բո­լո­րի սխալ­նե­րը կրկնել: Ըն­դու­նել չի նշա­նա­կում կրկնել: Կամ գաղտ­նի­քը չա­սել, չի նշա­նա­կում ստել…

— Վեր­ջերս տե­ղի ու­նե­ցավ Ձեր մե­նա­հա­մեր­գը: Կման­րա­մաս­նե՞ք:

— Հու­լի­սի 17-ին տե­ղի ու­նե­ցավ իմ մե­նա­հա­մեր­գը, որ­տեղ կա­տա­րե­ցի ա­մե­րի­կյան ջազ ստան­դար­տի եր­գեր: Ե­ղան նա­եւ եր­գե­րի պրե­մի­ե­րա­ներ: Այս ան­գամ աշ­խա­տե­ցի «Ջազ բեն­դի» հետ` դաշ­նա­մուր, սաք­սո­ֆոն, հար­վա­ծա­յին գոր­ծիք­ներ եւ բաս: Հա­մեր­գը կոչ­վում էր «Ջա­զա­յին ճամ­փոր­դու­թյուն»: Շատ հե­տաքր­քիր շո­ու էր, ո­րը մո­տա­վո­րա­պես տե­ւեց եր­կու ժամ:

— Ա­ռա­ջի­կա­յում ի՞նչ ծրագ­րեր ու­նեք:

— Ու­նեմ ա­նակն­կալ, ո­րի փա­կագ­ծե­րը շատ չբա­ցե­լով՝ կու­զեմ կիս­վել: Դե­րա­սա­նու­հի Նա­րի­նե Չի­լին­գա­րյան ու­նենք, ո­րը շատ տա­ղան­դա­վոր աղ­ջիկ է: Մենք մի­ա­սին սո­վո­րել ենք ինս­տի­տու­տում, հի­մա մի­ա­սին փոր­ձում ենք մի հե­տաքր­քիր ներ­կա­յա­ցում բե­մադ­րել: Ներ­կա­յաց­ման ռե­ժի­սո­րը որ­դիս է` Գոռ Բա­բա­խա­նյա­նը: Ինչ­պես նշե­ցի, նա պրո­ֆե­սի­ո­նալ դե­րա­սան եւ ռե­ժի­սոր է: Պի­ե­սի հե­ղի­նա­կը Խո­րեն Ա­րա­մու­նին է: Շու­տով կներ­կա­յա­նանք այդ ներ­կա­յաց­մամբ:

ՆՈՒ­ՆԵ ԶԱ­ՔԱ­ՐՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝