Թախիծ, ցավ, կարոտ միախառնում են իրար, Սուրբ Համբարձման եկեղեցին ինձ համար առաջին տունն էր, որպես քահանա. Բերձորի քահանա Տեր Բենիամին

Տարիներ շարունակ  քարը քարին դրված, կառուցված ու հաղթանակ խորհրդանշող Բերձորի առօրյան այլևս առաջվանը չէ՝ քանդված շենքեր, դատարկ ու ամայի փողոցներ, ու  Սուրբ Համբարձման եկեղեցու պարբերաբար բացվող դռներ,  որի գմբեթի կանաչավուն երանգը հույս էր տալիս, որ ամեն ինչ լավ է լինելու:

Եկեղեցին թեեւ, որպես այդպիսին պատերազմից հետո չի գործում, բայց ամիսը մեկը անպայման պատարագ է մատուցվում, այդ օրը վերածվում է իսկական տոնի Բերձորում մնացած բնակիչների համար: 

Եվ ահա վաղը` Պայծառակերպության տոնին նախընթաց, Քաշաթաղի շրջանի Բերձոր քաղաքի Ս. Համբարձման եկեղեցում կմատուցվի Սուրբ և Անմահ Պատարագ՝ ձեռամբ տեղի հոգևոր հովիվ Տեր Բենիամին քահանա Ծատուրյանի:

Տեր Բենիամինը մեզ հետ զրույցում թախիծով ու կարոտով է հիշում մինչ պատերազմը իր ամենօրյա ծառայությունը եկեղեցում.

-Նոյեմբերի 13-ից հետո մինչեւ դեկտեմբերի 13-ը եղել եմ Դադիվանքում, հետո նշանակվել եմ Ասկերանի շրջանի ութ գյուղերում, բայց էլի համատեղության կարգով Բերձորի, Աղավնոյի եւ Ներքին Սուսի քահանան եմ: Պատերազմից հետո ամեն ամիս պատարագ ենք մատուցում Բերձորում:  Սուրբ Համբարձման եկեղեցին ինձ համար առաջին տունն էր, որպես քահանա, դրա համար պատերազմից հետո` ամեն անգամ եկեղեցի մտնելիս զգում եմ, որ իմ բնօրրանում եմ, զգացողություններս անբացատրելի են` թախիծ, ցավ, կարոտ միախառնում են իրար ամեն անգամ եկեղեցու զարգերը հնչեցնելիս:

ԻԼՈՆԱ ԱԶԱՐՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝