«ԳՈՒ­ՄԱՐ ԼԻ­ՆԵԼ-ՉԼԻ­ՆԵ­ԼՈՒ ՊԱՏ­ՃԱ­ՌՈՎ ՍՏԵՂ­ԾԱ­ԳՈՐ­ԾԱ­ԿԱՆ ՋԻՂՆ ԻՆՁ ՄՈՏ ՉԻ ՄԱ­ՐՈՒՄ». ԱՐ­ՓԻ

Ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան նո­րու­թյուն­նե­րի, ա­մա­ռա­յին հանգս­տի եւ աստ­ղա­յին կեն­ցա­ղի մա­սին «Իրա­վուն­քը» զրու­ցել է երգ­չու­հի ԱՐ­ՓԻ­Ի հետ:

— Այս փու­լում ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան ի՞նչ նո­րու­թյուն­ներ ու­նեք:

— Վեր­ջերս Դեր Հո­վա­յի եւ Ա­փո Սա­հա­կյա­նի հետ թո­ղար­կե­ցինք ա­մա­ռա­յին սի­րուն երգ` «Հա­նի տա­նի»: Եր­կու շա­բաթ է, ինչ եր­գը լույս է տե­սել: Ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան նո­րու­թյուն­նե­րի շա­րու­նա­կու­թյու­նը կլի­նի աշ­նա­նը:

— Ա­մա­ռա­յին հանգս­տի պատ­րաստ­վո՞ւմ եք մեկ­նել:

— Ոչ, ո­րով­հե­տեւ շատ ա­նե­լիք­ներ ու­նեմ: Ծան­րա­բեռն­ված եմ նա­եւ իմ «Մախ­մուր» պա­յու­սակ­նե­րի նոր հա­վա­քա­ծո­ւով: Հանգս­տի, ե­րե­ւի, կմեկ­նեմ ձմռա­նը:

— Իսկ ո՞ր երկր­նե­րում եք նա­խընտ­րում կազ­մա­կեր­պել հան­գիս­տը:

— Ա­մեն տեղ էլ սի­րում եմ հանգս­տա­նալ, քա­նի որ ա­մեն տեղ էլ կա­րող եմ գտնել իմ ա­ու­րան, իմ հանգս­տա­նա­լու ո­ճը: Այս տա­րի, ե­րե­ւի, եվ­րո­պա­կան եր­կիր մեկ­նեմ` զուտ շրջա­գա­յու­թյան հա­մար:

— Անդ­րա­դար­ձաք «Մախ­մուր» պա­յու­սակ­նե­րի Ձեր նոր հա­վա­քա­ծո­ւին, ե՞րբ այն պատ­րաստ կլի­նի:

— Ար­դեն ու­նե­ցել ենք ա­մա­ռա­յին ե­րեք նոր պա­յու­սակ­ներ ա­վե­լի փոքր չա­փե­րի: Մի քա­նի օր ա­ռաջ Գյում­րի­ում ա­վար­տե­ցինք մեր պա­յու­սակ­նե­րի նկա­րա­հա­նում­նե­րը: Եվ այս քա­նի օ­րը կթո­ղար­կենք այդ ե­րեք նոր պա­յու­սակ­նե­րը, ո­րից հե­տո կթո­ղար­կենք մեր հար­սա­նյաց հա­վա­քա­ծուն` «Մախ­մուր» հար­սա­նե­կան պա­յու­սակ­նե­րը, կլա­չե­րը` տար­բեր գործ­վածք­նե­րի, տար­բեր կտոր­նե­րի հետ հա­մադ­րած:

— Գու­նա­յին ա­ռու­մով ա­մա­ռա­յին պա­յու­սակ­նե­րը ստեղ­ծե­լիս ո՞ր գույ­նե­րին եք նա­խա­պատ­վու­թյուն տվել:

— Եր­բեք մեզ մոտ մի տե­սա­կի պա­յու­սակ չի լի­նում: Միշտ փնջով ենք ներ­կա­յաց­նում: Օ­րի­նակ, վեր­ջին ե­րեք պա­յու­սակ­նե­րի հա­վա­քա­ծո­ւի մեջ ե­րեք գույն ենք նե­րա­ռել` վառ մա­լի­նան, մուգ կապույտը եւ բե­ժը: Քայ­լեր են ար­վում Հա­յաս­տա­նից դուրս էլ ներ­կա­յաց­նե­լու մեր պա­յու­սակ­նե­րի բրեն­դը:

— Երգ­չու­հուց պա­յու­սակ­նե­րի ա­սեղ­նա­գոր­ծու­թյա­ն անց­նումն ինչ­պե՞ս ե­ղավ:

— Վա­ղուց եմ սի­րել ա­սեղ­նա­գոր­ծել, իսկ երկ­րորդ բա­լի­կովս հղի ժա­մա­նակ սկսե­ցի ինչ–որ բա­ներ փոր­ձել, բայց ժա­մա­նա­կի սղու­թյան պատ­ճա­ռով կի­սատ կտոր­ներ մնա­ցին: Երբ սկսվեց քովիդը պա­րապ մնա­ցի, այդ կտոր­նե­րը հա­նե­ցի ու փոր­ձե­ցի հաս­կա­նալ, թե ինչ կա­րող եմ ա­նել դրանց հետ: Եվ ան­մի­ջա­պես պատ­կե­րաց­րի պա­յու­սակ ու մի­ան­գա­մից մտքիս ե­կավ, որ այդ պա­յու­սակ­նե­րը պետք է կրեն «Մախ­մուր» ա­նու­նը: Ա­մեն ի­մաս­տով մախ­մուր ա­նու­նը սա­զում է իմ պա­յու­սակ­նե­րին: Չա­րա­բաս­տիկ պա­տե­րազ­մի ըն­թաց­քում այդ ա­սեղ­նա­գոր­ծու­թյուն­ներն ինձ հա­մար մեծ լից­քա­թափ­վե­լու, է­ներ­գի­ա­յի աղ­բյուր ե­ղան…Ար­դեն մենք ու­նենք մեր կա­յուն եւ հստակ ա­սե­լի­քը: Մեր պա­յու­սակ­ներն այ­սօր հե­տաքրք­րու­թյուն ու­նեն նա­եւ Հա­յաս­տա­նից դուրս: Եվ հի­մա քայ­լեր են ար­վում Հա­յաս­տա­նից դուրս էլ ներ­կա­յաց­նե­լու մեր «Մախ­մուր­» պայուսակները: Եվ դրա հա­մար պետք է շա­րու­նա­կենք կա­տա­րելա­գործ­վել ու հմտա­նալ մեր էս­թե­տիկ աշ­խա­տան­քի մեջ:

— Ա­վե­լի ե­կամ­տա­բեր է երգ­չի՞ աշ­խա­տան­քը, թե՞ պա­յու­սակ­նե­րի բիզ­նե­սը:

— Միշտ ինձ հա­մա­րում եմ ստեղ­ծա­գոր­ծող մարդ, եւ ե­կա­մու­տը չեմ ա­սի վեր­ջին, բայց ստեղ­ծա­գոր­ծե­լուց հե­տո հա­ջորդ տեղն է զբա­ղեց­նում: Եր­գե­լիս եր­բեք չեմ մտա­ծում սկզբից ե­կամ­տի մա­սին: Եվ հա­մոզ­վել եմ, որ ճիշտ եմ վար­վել, ո­րով­հե­տեւ գու­մար լի­նել–չլի­նե­լու պատ­ճա­ռով ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան ջիղն ինձ մոտ չի մա­րում: Հենց սկսեմ մտա­ծել ե­կամ­տի մա­սին, հա­մոզ­ված եմ, որ ստեղ­ծա­գոր­ծա­կանս կտու­ժի: Դրա հա­մար ու­զում եմ, որ լի­նեն մար­դիկ, ով­քեր այդ գոր­ծե­րով կզբաղ­վեն, այլ ոչ թե ես կխրվեմ դրա մեջ: Ես այն եր­ջա­նիկ­նե­րից եմ, որ իմ կա­տա­րած եր­գը կա­րող է նա­եւ կո­մեր­ցի­ա լի­նել: Նույն «Մախ­մուր աղ­ջիկ» եր­գը ես եր­գել եմ, որ­պես գե­ղե­ցիկ երգ, բայց ինձ­նից ան­կախ, ա­ռանց ո­րե­ւէ ջանք թա­փե­լու կո­մեր­ցի­ա է դար­ձել: Եվ ու­րախ եմ, որ զբաղ­վում եմ եր­գար­վես­տով, ու­նեմ իմ բրեն­դը եւ սի­րած աշ­խա­տան­քը:

— Զբաղ­վում եք պա­յու­սակ­նե­րի բիզ­նե­սով, եր­գում եք, իսկ ըն­տա­նի­քի հա­մար ժա­մա­նակ մնո՞ւմ է:

— Այդ մի հարցն ինձ մոտ ցա­վոտ թե­մա է, ո­րով­հե­տեւ շատ եմ ու­ղեղս ծան­րա­բեռ­նում ըն­տան­քից դուրս այլ հար­ցե­րով, բայց հու­սով եմ, որ սա սկզբնա­կան փուլն է` ա­մեն ինչ ոտ­քի կանգ­նեց­նե­լու հա­մար: Երբ ար­դեն ա­մեն ինչ հստա­կեց­վի եւ կա­յուն հիմ­քե­րի վրա լի­նի, ի­հար­կե, կսկսեմ ար­դեն կա­ռա­վա­րե­լի դարձ­նել ժա­մա­նա­կը եւ ճիշտ բաշ­խել ըն­տա­նի­քի, բիզ­նե­սի եւ եր­գար­վես­տի մի­ջեւ:

— Գե­ղե­ցիկ ա­սեղ­նա­գոր­ծում եք, լավ եր­գում եք, իսկ խո­հա­նո­ցում հա­մեղ կա­րո­ղա­նո՞ւմ եք պատ­րաս­տել:

— Երբ իմ պատ­րաս­տածն ու­տում են, ա­սում են, որ շատ հա­մեղ եմ պատ­րաս­տում ու ինքս էլ շատ եմ սի­րում պատ­րաս­տել: Քո­վի­դի ժա­մա­նակ, երբ ա­սեղ­նա­գոր­ծու­թյու­նից հոգ­նում է­ի, անց­նում է­ի խո­հա­նո­ցին, խո­հա­նո­ցից է­ի հոգ­նում՝ ա­սեղ­նա­գոր­ծում է­ի: Ես ընդ­հան­րա­պես ինչ–որ ա­նում եմ, փոր­ձում եմ ա­նել սի­րով: Ան­հա­վես ո­չինչ չեմ ա­նում:

— Ով­քե՞ր են լի­նում Ձեր հյու­րե­րը:

— Ի­հար­կե, ա­մե­նամ­տե­րիմ մար­դիկ, մեր ըն­կեր­նե­րը, ե­րա­ժիշտ ըն­կեր­նե­րը, հա­րա­զատ­նե­րը: Բայց հի­մա ժա­մա­նա­կի սղու­թյան պատ­ճա­ռով շատ քիչ ենք հյու­րեր ու­նե­նում, քա­նի որ նույ­նիսկ մենք ենք շատ քիչ տա­նը լի­նում:

— Ձեր պատ­րաս­տած ո՞ր ու­տեստն են շատ սի­րում:

— Օ­րի­նակ, մեր քա­վո­րը սի­րում է իմ պատ­րաս­տած սպա­նա­խով, շեր­տա­վոր խմո­րով կար­կան­դա­կը: Տղաս ա­սում է. «Մա­մա, քո պատ­րաս­տած <<Ա­վա­զով>> տոր­թից եմ ու­զում»: «Ավա­զով>> տորթն իր հա­մար <<Մեղ­րով>> տորթն է: Հա­մե­նայնդեպս, խո­հա­նո­ցում լի­նի, եր­գար­վես­տում, թե ա­սեղ­նա­գոր­ծե­լիս` միշտ աշ­խա­տում եմ ջա­նա­սի­րա­բար ու փոր­ձում ներ­կա­յաց­նել լա­վա­գույ­նը:

«ԳՈՒ­ՄԱՐ ԼԻ­ՆԵԼ-ՉԼԻ­ՆԵ­ԼՈՒ ՊԱՏ­ՃԱ­ՌՈՎ ՍՏԵՂ­ԾԱ­ԳՈՐ­ԾԱ­ԿԱՆ ՋԻՂՆ ԻՆՁ ՄՈՏ ՉԻ ՄԱ­ՐՈՒՄ». ԱՐ­ՓԻ

Ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան նո­րու­թյուն­նե­րի, ա­մա­ռա­յին հանգս­տի եւ աստ­ղա­յին կեն­ցա­ղի մա­սին «Իրա­վուն­քը» զրու­ցել է երգ­չու­հի ԱՐ­ՓԻ­Ի հետ:

— Այս փու­լում ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան ի՞նչ նո­րու­թյուն­ներ ու­նեք:

— Վեր­ջերս Դեր Հո­վա­յի եւ Ա­փո Սա­հա­կյա­նի հետ թո­ղար­կե­ցինք ա­մա­ռա­յին սի­րուն երգ` «Հա­նի տա­նի»: Եր­կու շա­բաթ է, ինչ եր­գը լույս է տե­սել: Ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան նո­րու­թյուն­նե­րի շա­րու­նա­կու­թյու­նը կլի­նի աշ­նա­նը:

— Ա­մա­ռա­յին հանգս­տի պատ­րաստ­վո՞ւմ եք մեկ­նել:

— Ոչ, ո­րով­հե­տեւ շատ ա­նե­լիք­ներ ու­նեմ: Ծան­րա­բեռն­ված եմ նա­եւ իմ «Մախ­մուր» պա­յու­սակ­նե­րի նոր հա­վա­քա­ծո­ւով: Հանգս­տի, ե­րե­ւի, կմեկ­նեմ ձմռա­նը:

— Իսկ ո՞ր երկր­նե­րում եք նա­խընտ­րում կազ­մա­կեր­պել հան­գիս­տը:

— Ա­մեն տեղ էլ սի­րում եմ հանգս­տա­նալ, քա­նի որ ա­մեն տեղ էլ կա­րող եմ գտնել իմ ա­ու­րան, իմ հանգս­տա­նա­լու ո­ճը: Այս տա­րի, ե­րե­ւի, եվ­րո­պա­կան եր­կիր մեկ­նեմ` զուտ շրջա­գա­յու­թյան հա­մար:

— Անդ­րա­դար­ձաք «Մախ­մուր» պա­յու­սակ­նե­րի Ձեր նոր հա­վա­քա­ծո­ւին, ե՞րբ այն պատ­րաստ կլի­նի:

— Ար­դեն ու­նե­ցել ենք ա­մա­ռա­յին ե­րեք նոր պա­յու­սակ­ներ ա­վե­լի փոքր չա­փե­րի: Մի քա­նի օր ա­ռաջ Գյում­րի­ում ա­վար­տե­ցինք մեր պա­յու­սակ­նե­րի նկա­րա­հա­նում­նե­րը: Եվ այս քա­նի օ­րը կթո­ղար­կենք այդ ե­րեք նոր պա­յու­սակ­նե­րը, ո­րից հե­տո կթո­ղար­կենք մեր հար­սա­նյաց հա­վա­քա­ծուն` «Մախ­մուր» հար­սա­նե­կան պա­յու­սակ­նե­րը, կլա­չե­րը` տար­բեր գործ­վածք­նե­րի, տար­բեր կտոր­նե­րի հետ հա­մադ­րած:

— Գու­նա­յին ա­ռու­մով ա­մա­ռա­յին պա­յու­սակ­նե­րը ստեղ­ծե­լիս ո՞ր գույ­նե­րին եք նա­խա­պատ­վու­թյուն տվել:

— Եր­բեք մեզ մոտ մի տե­սա­կի պա­յու­սակ չի լի­նում: Միշտ փնջով ենք ներ­կա­յաց­նում: Օ­րի­նակ, վեր­ջին ե­րեք պա­յու­սակ­նե­րի հա­վա­քա­ծո­ւի մեջ ե­րեք գույն ենք նե­րա­ռել` վառ մա­լի­նան, մուգ կապույտը եւ բե­ժը: Քայ­լեր են ար­վում Հա­յաս­տա­նից դուրս էլ ներ­կա­յաց­նե­լու մեր պա­յու­սակ­նե­րի բրեն­դը:

— Երգ­չու­հուց պա­յու­սակ­նե­րի ա­սեղ­նա­գոր­ծու­թյա­ն անց­նումն ինչ­պե՞ս ե­ղավ:

— Վա­ղուց եմ սի­րել ա­սեղ­նա­գոր­ծել, իսկ երկ­րորդ բա­լի­կովս հղի ժա­մա­նակ սկսե­ցի ինչ–որ բա­ներ փոր­ձել, բայց ժա­մա­նա­կի սղու­թյան պատ­ճա­ռով կի­սատ կտոր­ներ մնա­ցին: Երբ սկսվեց քովիդը, պա­րապ մնա­ցի, այդ կտոր­նե­րը հա­նե­ցի ու փոր­ձե­ցի հաս­կա­նալ, թե ինչ կա­րող եմ ա­նել դրանց հետ: Եվ ան­մի­ջա­պես պատ­կե­րաց­րի պա­յու­սակ ու մի­ան­գա­մից մտքիս ե­կավ, որ այդ պա­յու­սակ­նե­րը պետք է կրեն «Մախ­մուր» ա­նու­նը: Ա­մեն ի­մաս­տով մախ­մուր ա­նու­նը սա­զում է իմ պա­յու­սակ­նե­րին: Չա­րա­բաս­տիկ պա­տե­րազ­մի ըն­թաց­քում այդ ա­սեղ­նա­գոր­ծու­թյուն­ներն ինձ հա­մար մեծ լից­քա­թափ­վե­լու, է­ներ­գի­ա­յի աղ­բյուր ե­ղան…Ար­դեն մենք ու­նենք մեր կա­յուն եւ հստակ ա­սե­լի­քը: Մեր պա­յու­սակ­ներն այ­սօր հե­տաքրք­րու­թյուն ու­նեն նա­եւ Հա­յաս­տա­նից դուրս: Եվ հի­մա քայ­լեր են ար­վում Հա­յաս­տա­նից դուրս էլ ներ­կա­յաց­նե­լու մեր «Մախ­մուր­» պայուսակները: Եվ դրա հա­մար պետք է շա­րու­նա­կենք կա­տա­րելա­գործ­վել ու հմտա­նալ մեր էս­թե­տիկ աշ­խա­տան­քի մեջ:

— Ա­վե­լի ե­կամ­տա­բեր է երգ­չի՞ աշ­խա­տան­քը, թե՞ պա­յու­սակ­նե­րի բիզ­նե­սը:

— Միշտ ինձ հա­մա­րում եմ ստեղ­ծա­գոր­ծող մարդ, եւ ե­կա­մու­տը չեմ ա­սի վեր­ջին, բայց ստեղ­ծա­գոր­ծե­լուց հե­տո հա­ջորդ տեղն է զբա­ղեց­նում: Եր­գե­լիս եր­բեք չեմ մտա­ծում սկզբից ե­կամ­տի մա­սին: Եվ հա­մոզ­վել եմ, որ ճիշտ եմ վար­վել, ո­րով­հե­տեւ գու­մար լի­նել–չլի­նե­լու պատ­ճա­ռով ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան ջիղն ինձ մոտ չի մա­րում: Հենց սկսեմ մտա­ծել ե­կամ­տի մա­սին, հա­մոզ­ված եմ, որ ստեղ­ծա­գոր­ծա­կանս կտու­ժի: Դրա հա­մար ու­զում եմ, որ լի­նեն մար­դիկ, ով­քեր այդ գոր­ծե­րով կզբաղ­վեն, այլ ոչ թե ես կխրվեմ դրա մեջ: Ես այն եր­ջա­նիկ­նե­րից եմ, որ իմ կա­տա­րած եր­գը կա­րող է նա­եւ կո­մեր­ցի­ա լի­նել: Նույն «Մախ­մուր աղ­ջիկ» եր­գը ես եր­գել եմ, որ­պես գե­ղե­ցիկ երգ, բայց ինձ­նից ան­կախ, ա­ռանց ո­րե­ւէ ջանք թա­փե­լու կո­մեր­ցի­ա է դար­ձել: Եվ ու­րախ եմ, որ զբաղ­վում եմ եր­գար­վես­տով, ու­նեմ իմ բրեն­դը եւ սի­րած աշ­խա­տան­քը:

— Զբաղ­վում եք պա­յու­սակ­նե­րի բիզ­նե­սով, եր­գում եք, իսկ ըն­տա­նի­քի հա­մար ժա­մա­նակ մնո՞ւմ է:

— Այդ մի հարցն ինձ մոտ ցա­վոտ թե­մա է, ո­րով­հե­տեւ շատ եմ ու­ղեղս ծան­րա­բեռ­նում ըն­տան­քից դուրս այլ հար­ցե­րով, բայց հու­սով եմ, որ սա սկզբնա­կան փուլն է` ա­մեն ինչ ոտ­քի կանգ­նեց­նե­լու հա­մար: Երբ ար­դեն ա­մեն ինչ հստա­կեց­վի եւ կա­յուն հիմ­քե­րի վրա լի­նի, ի­հար­կե, կսկսեմ ար­դեն կա­ռա­վա­րե­լի դարձ­նել ժա­մա­նա­կը եւ ճիշտ բաշ­խել ըն­տա­նի­քի, բիզ­նե­սի եւ եր­գար­վես­տի մի­ջեւ:

— Գե­ղե­ցիկ ա­սեղ­նա­գոր­ծում եք, լավ եր­գում եք, իսկ խո­հա­նո­ցում հա­մեղ կա­րո­ղա­նո՞ւմ եք պատ­րաս­տել:

— Երբ իմ պատ­րաս­տածն ու­տում են, ա­սում են, որ շատ հա­մեղ եմ պատ­րաս­տում ու ինքս էլ շատ եմ սի­րում պատ­րաս­տել: Քո­վի­դի ժա­մա­նակ, երբ ա­սեղ­նա­գոր­ծու­թյու­նից հոգ­նում է­ի, անց­նում է­ի խո­հա­նո­ցին, խո­հա­նո­ցից է­ի հոգ­նում՝ ա­սեղ­նա­գոր­ծում է­ի: Ես ընդ­հան­րա­պես ինչ–որ ա­նում եմ, փոր­ձում եմ ա­նել սի­րով: Ան­հա­վես ո­չինչ չեմ ա­նում:

— Ով­քե՞ր են լի­նում Ձեր հյու­րե­րը:

— Ի­հար­կե, ա­մե­նամ­տե­րիմ մար­դիկ, մեր ըն­կեր­նե­րը, ե­րա­ժիշտ ըն­կեր­նե­րը, հա­րա­զատ­նե­րը: Բայց հի­մա ժա­մա­նա­կի սղու­թյան պատ­ճա­ռով շատ քիչ ենք հյու­րեր ու­նե­նում, քա­նի որ նույ­նիսկ մենք ենք շատ քիչ տա­նը լի­նում:

— Ձեր պատ­րաս­տած ո՞ր ու­տեստն են շատ սի­րում:

— Օ­րի­նակ, մեր քա­վո­րը սի­րում է իմ պատ­րաս­տած սպա­նա­խով, շեր­տա­վոր խմո­րով կար­կան­դա­կը: Տղաս ա­սում է. «Մա­մա, քո պատ­րաս­տած <<Ա­վա­զով>> տոր­թից եմ ու­զում»: «Ավա­զով>> տորթն իր հա­մար <<Մեղ­րով>> տորթն է: Հա­մե­նայնդեպս, խո­հա­նո­ցում լի­նի, եր­գար­վես­տում, թե ա­սեղ­նա­գոր­ծե­լիս` միշտ աշ­խա­տում եմ ջա­նա­սի­րա­բար ու փոր­ձում ներ­կա­յաց­նել լա­վա­գույ­նը:

ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝