Լուսինե Հայրիյան. «ժամանակակից հասարակության համար հարստություն է յուրաքանչյուր բարեկիրթ մարդ՝ առանց սեռային բևեռացման»  

«Ժամանակը կերտողները» նախագծի շրջանակներում այսօր կզրուցենք բանասիրական գիտությունների թեկնածու, ՀՀ ԳԱԱ Հնագիտության և ազգագրության ինստիտուտի գիտաշխատող, բանագետ ԼՈՒՍԻՆԵ ՀԱՅՐԻՅԱՆԻ հետ:

- Ինչպե՞ս սկիզբ առավ Ձեր մասնագիտական ուղին:

 -Մանկուց հրապուրվել եմ հեքիաթների գրավչությամբ: Հեքիաթների անհագ ընթերցող էի, երազկոտ երեխա, որ աշխարհը դիտում էր հեքիաթային օրինչափությունների տիրույթում: Դարձա իրատես-հեքիաթագետ, սակայն իրական աշխարհը հեքիաթային նրբերանգներով գունավորելու իղձը զարմանալիորեն դեռ ապրում է իմ մեջ:

 - Կխոսե՞ք Ձեր ստեղծագործական ձեռքբերումներից:

 -Գիտական գործունեություն՝ հոդվածներ, ուսումնասիրություններ, առաջիկայում նաև մենագրություններ կլինեն: Երջանիկ եմ, որ կարողանում եմ իմ գործով զբաղվել:

 - Ի՞նչ առաքելություն ունեք Դուք՝ որպես հայ և որպես մասնագետ:

 -Կարծում եմ նախ պետք է լավ քաղաքացի լինել: Ես իմ աշխատանքը փորձում եմ բարեխիղճ և ազնիվ կատարել. կարծում եմ դա յուրաքանչյուրիս պարտքն է հայրենիքի առջև: Բարձրագոչ չգտնվեմ, կարծում եմ այդքանը բավարար մեկնարկ է:

 - «Կրթված կանայք հասարակության համար գանձ են»,-ասել է Մխիթար Գոշը: Դուք ինչպե՞ս կմեկնաբանեք այս միտքը:

 -Այսօր առհասարակ պակասում է բարեկրթությունը: Գավառական մտածողության և բարքերի միջավայրում արդեն արդիական չէ կարծում եմ  կանանց և տղամարդկանց տարանջատումը: Դա արդեն այդքան սուր և հրատապ խնդիր չէ: Այսօր կանայք ամենուր լայն հնարավորություններ ունեն: Կարծում եմ ժամանակակից հասարակության համար հարստություն է յուրաքանչյուր բարեկիրթ մարդ՝ առանց սեռային բևեռացման: Հասարակությունը պետք է գնահատի կրթությունն իբրև երևույթ, իբրև հնարավորություն և առաջընթացի գրավական:

 - Ինչ է տալիս մեզ՝ հայերիս, գերմանացի գիտնական Հենրիխ Շլիմանի այն վկայությունը, թե. «Եվրոպայի դժբախտությունն այն էր, որ նա որպես քաղաքակրթական հիմք ընդունեց Հունաստանը, և ոչ Հայաստանը»:

 -Կարծում եմ ասվածն ուղղված  էր նախ եվրոպացիներին: Իրենք են քաղաքակրթական խաչմերուկների մոլորյալները: Հայերն այլ խնդիրներ ունեն, այլ մարտահրավերներ, որոնք համառորեն չեն տեսնում:

 - Ո՞րն է Ձեր գաղափարախոսությունը:

 - Գուցե առաջադրույթ որակենք: Աշխատում եմ չկորցնել իմ դիմագիծը: Խուսափել սոցիալական դիմակներից, հետևաբար, չդավաճանել ինքս ինձ ու հետևողական լինել ամենուր:

 - Ի՞նչն է խանգարում մասնագիտական ունակությունները ռեալիզացնելուն:

 - Աշխատում եմ անտեսել իմ առջև ծառացած  բոլոր խնդիրներն ու խոչընդոտները: Եվ գուցե մեծամտորեն, սակայն պնդում եմ, որ ոչինչ չի կարող ամբողջովին խանգարել մասնագիտական ունակությունները ռեալիզացնելուն:

 - Ձեր վերաբերմունքը այսօրվա իրականությանն ինչպիսին է:

 -Ես հայ եմ, քաղաքացի, տպավորվող մարդ, իհարկե, ծանր օրեր ենք ապրում, հակասությունների և մոլորությունների օրեր: Մեզ պակասում են ծանրակշիռ վերլուծություններն ու հավատամքը, որ մի օր ամեն ինչ լավ է լինելու, որ տեսիլային Երկիր Նաիրին՝ մեր երազների հայրենիքը, նյութեղեն է դառնալու: Աշխատել է պետք այդ ուղղությամբ:

 - Ինչպիսի՞ հայրենիք կցանկանայիք ավանդել գալիք սերունդներին:

 -Հզոր , ինքնիշխան,  ինքուրույն որոշումներ կայացնող հայրենիք:

Քրիստինա Աբրահամյան

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝