«Աշխարհագրության վրեժը»` ծովից ծով Հայաստան մեր ժառանգությունը. Զարուհի Փոստանջյան

Արխիվ 16-20 10 Օգոստոս, 2020 20:22

«Շուրջ 100 տարի առաջ «Եվրոպայի հիվանդ մարդու» դիակիզումը տեղի չունեցավ: Այդ դիակի հրկիզման համար վառելու կրակը ժամանակավոր մարեց` ձեռք բերված աշխարհաքաղաքական պայմանավորվածություններն այն հետաձգեցին: Սակայն այդ աշխարհաշրջանը ցնցող իրադարձություններն այժմ կրկին արթնացել են` հրաբուխը ժայթքում է, այն ցնցում է մեր տարածաշրջանը: Ներկայիս ստատուս-քվոյի համար մեծ մարտահրավեր է գալիս «Եվրոպայի հիվանդ մարդուց»` նա պատերազմ է հրահրում», - անդրադառնալով Սեւրի հաշտության պայմանագրի 100-ամյակին՝ գրում է «Երկիր Ծիրանի» կուսակցության նախագահ Զարուհի Փոստանջյանը եւ մանրամասնում. «Եվրոպայի հիվանդ մարդը» չի համակերպվում ներկայիս սահմանների հետ` ցանկանում է դրանց բռնի, միակողմանի քանդումը: Նրա կողմից հրահրված ցնցումները, ապակայունացումը եւ հակամարտությունների բորբոքումը մեզ ականատեսն են դարձնում նոր սերնդի բախումների, որոնց էության հիմքում հին, մշտատենչ թրքական նպատակն է: Դրանք զարգանում են հասարակություններում հարաբերությունների փոխակերպման, մոլորակի վրա գլոբալ գործընթացների եւ քաղաքական բեւեռների մրցակցության հանրանկարի համապատկերում: Այն, ինչ այժմ տեղի է ունենում, հանգեցնելու է նոր սահմանագծումների եւ նոր կարգի, տարածաշրջանում միջպետական հարաբերությունների նոր համակարգի ստեղծման: Այժմեական Թուրքիան` «Եվրոպայի հին հիվանդը», հավակնում է դառնալ նոր աշխարհա-ռազմավարական ուժ` Միջերկրական ծովի կենտրոնական եւ արեւելյան մասում աճող էներգետիկ հակումներով: Ըստ որոշ գնահատականների, նրա ընդարձակ ռեւանշիստական քաղաքականությունը վտանգում է Միջերկրական ծովի տարածաշրջանի բոլոր պետությունները: Եթե Թուրքիան մտնում է միջերկրածովյան ածխաջրածինների խաղի մեջ, ապա ձեռք է բերում լրացուցիչ ուժ, որի միջոցով կցանկանա իր կամքը թելադրել Միջերկրական ծովի տարածաշրջանի բոլոր երկրներին…
Հայերիս ներկա ազգային պետությունն իր 42 հազար քառակուսի կիլոմետր տարածքով եւ Զինված ուժերով պետք է բաց չթողնի տարածաշրջանում լուրջ կարգավիճակ ստանձնելու իր մեկնարկային հնարավորությունը:
Հայկական ազգային պետականության առաջնահերթ խնդիրն է`

- օգնել «Եվրոպայի հին հիվանդի» դիակիզմանը, իսկ նրա ժառանգներին զրկել կառավարական զինված կազմավորումներ ունենալուց,

- իրականացնել «աշխարհագրության վրեժը»` Ծովից Ծով Հայաստան մեր ժառանգությունը,

- կերտել առանց հակամարտությունների խաղաղ եւ ինտեգրացված տարածաշրջան,

- դառնալ տարածաշրջանի հիմնական առաջատարը եւ հայկական Զինված ուժերով լինել խաղաղության երաշխավորը:

Այսօր աշխարհը եւ մեր տարածաշրջանը կանգնած են նոր Սեւրի պայմանագրի կնքման առջեւ: Արդյոք Ռուսաստանը եւ Արեւմուտքը կրկի՞ն կփորձեն վերակենդանացնել «Եվրոպայի հին հիվանդին», թե՞ մեզ հետ միասին կիրականացնեն դիակիզումը: Այս հարցի պատասխանը կախված է մեզանից, մեր միասնությունից եւ մեր քաղաքական հմտությունից: 100 տարի անց մենք եւ աշխարհը կանգնած ենք նոր Սեւրի պայմանագրի անհրաժեշտության առջեւ: Նոր Սեւրին ընդառաջ` իմաստություն եւ զորություն հայկական քաղաքական մտքին»: