Ցեղասպանության տարելիցն՝ առանց շարականի

Ե՞րբ էինք վերջին անգամ մեր վիշտը այսքան հեռվից արտահայտել, ե՞րբ էր մեր վերքի վրա այսքան աղ լցվել… Զգայուն այս պահին թերեւս մնում էր միայն ապավինել մեր հեռախոսներով մի բան ցուցադրելուն ու մեզ հասկացնելուն, որ բոլորս իրար հետ ենք, բոլորս նույն ցավով ենք ապրում։ Բայց արի ու տես, որ Կոմիտասի ողջ պատարագը թողած, Լուսինե Զաքարյանի հրեշտակային կատարումները թողած՝ մեր նորօրյա իշխանությունները ո՛չ ավել, ո՛չ պակաս դրեցին ու օրորոցային «Արի իմ սոխակ» երգեցին Ծիծեռնակաբերդում:  Գիտե՞ք ինչու, որովհետեւ ԼԳԲՏ-ականներին պաշտպանող Սերժ Թանկյանն այդ երգը սիրում է, ավելի ճիշտ՝ կատարում։ Չիմացողների համար՝ հիշեցնենք, որ երգի բառերում մի տեղ ասվում է, որ չեմ ուզում իմ որդին տիրացու դառնա, իսկ մյուս տան մեջ՝ չեմ ուզում իմ որդին աբեղա դառնա։ Դե ինչպես կարող էր օրվա իշխանությունն, առանց հոգեւորականների դեմ մի կսմիթի, հիշատակի արարողություն կազմակերպել:

Ինչեւէ, մնում է մխիթարվել, որ Թանկյանի Chop suey-ը չհնչեցրին: Այսքանից հետո՝ ասել, որ կազմակերպիչները նման մանրուք թվացող հարցերում հեռատեսություն չունե՞ն, ընդհանրապես չեն հասկանո՞ւմ ինչն են անում, թե՞ միտումնավոր են անում, թողնում ենք ընթերցողների գնահատականին: Բայց, այնուամենայնիվ, հուշման կարգով տեղեկացնենք, որ արարողության կազմակերպիչներին ընդամենը պետք էր մեր եկեղեցու արարողակարգը բացեին ու տեսնեին, որ սրբադասված նահատակների համար եկեղեցին հատուկ շարական ունի, որը կոչվում է Հրաշացան։ Մինչդեռ ունենք այն իրողությունը, որն ունենք: Գոնե այսքան հայկական ու ազգային օրվա կապակցությամբ, պետք չէր լինել այդքան ապազգային…

ՀՐԱՆՏ ՍԱՐԱՖՅԱՆ