«Երբ ղեկին է քաղաքական դաշտի համար թերուս մեկը, ոչինչ արդեն զարմանալի չէ».ՀՌԻՓ­ՍԻ­ՄԵ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱ­Ն

 «Իրա­վուն­քը» զրու­ցել է բա­նաս­տեղ­ծու­հի, ՀԳՄ ան­դամ ՀՌԻՓ­ՍԻ­ՄԵ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱ­ՆԻ հետ:

— Տի­կին Հով­հան­նի­սյան, Ձեր՝ 44-օրյա պա­տե­րազ­մի մա­սին գիր­քը մեր հե­րոս­նե­րի մա­սին է: Կմա­ն­րա­մաս­նե՞ք:

— Գիր­քը հե­րո­սու­թյան քրես­տո­մա­տի­ա է, ու­սու­ցա­նող: Հայ­րե­նա­սի­րու­թյան դա­սեր են այն­տեղ, ա­րի­ու­թյան, ազ­գան­վի­րու­մի, պայ­քա­րի: Մի քա­նի տար­վա կտրված­քով նա­յե­լիս, այն ա­ռա­վել կար­ժե­ւոր­վի: Հե­րոս­նե­րի հա­րա­զատ­նե­րի պատ­մու­թյուն­նե­րի վրա է կա­ռուց­ված գիր­քը: Այն­տեղ է մեր սե­րուց­քի հե­րո­սա­պա­տու­մը: Հի­մա, երբ ետ եմ նա­յում, ինձ մի հարց չեմ կա­րող չտալ` Հռիփ­սի­մե, դու պո­ետ է­իր, ինչ­պե՞ս կա­րո­ղա­ցար ցա­վի բեռ­նե­րով հաս­նել վերջ­նագ­րին: Ան­հա­վա­նա­կան է: Ա­յո, թի­կուն­քիս ա­ռաջ­նոր­դող երկ­նա­յին ու­ժեր է­ին, ան­մահ հո­գի­նե­րի աստ­ղա­լույ­սը, եւ գրվեց:

— 44-օրյա պա­տե­րազ­մի երկ­րորդ տա­րե­լի­ցին ըն­դա­ռաջ Ադր­բե­ջա­նը հեր­թա­կան ան­գամ հար­ձակ­վեց մեր Հայ­րե­նի­քի վրա: Ի՞նչ կա­սեք այս մա­սին:

— Գի­տե­ի, որ պա­տե­րազ­մի ա­վար­տի քար­տե­զը դեռ ամ­բող­ջա­կան չէ, ար­կե­րը դեռ նոր են լռել, ա­րյու­նը չի մաքր­վել հո­ղից, բայց նման ա­րա­գըն­թա­ցու­թյուն չէ­ի պատ­կե­րաց­նում: Չնա­յած, երբ ղե­կին է քա­ղա­քա­կան դաշ­տի հա­մար թե­րուս մե­կը, ո­չինչ ար­դեն զար­մա­նա­լի չէ:

— Ա­մեն դեպ­քում, Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը հայ­տա­րա­րում է, որ չնա­յած 44-օրյա պա­տե­րազ­մի ան­դառ­նա­լի կո­րուստ­նե­րին` հայ ժո­ղովր­դի հո­գին չի կոտր­վել…

— Ո՛չ, հա­զար ան­գամ` ո՛չ: Մահ­վան ուր­վա­կա­նը, երբ տե­սա­նե­լի է, տան­տեր է դառ­նում, մի­ֆա­կան խոս­քե­րը դա­տարկ կրա­կոց­ներ են: Ժո­ղովր­դի ո­գին պող­պա­տից չէ, քա­րից չէ: Ե­թե մի­այն սեւն է իշ­խում իր ըն­դեր­քում, ինչ­պե՞ս կա­րող է նրան վար­դա­գույն ա­սել: Ցա­վը պի­տի ապ­րել, որ կշի­ռը զգաց­վի: Ֆան­տա­զի­ա­յի ժան­րին է հա­ճախ Նի­կո­լը դի­մում: Նա որ­տե­ղի՞ց հաս­կա­նա ան­վերջ մխա­ցող ցա­վի սզուն, երբ չի ապ­րել այդ ող­բեր­գու­թյու­նը:

— Ճի՞շտ եք հա­մա­րում հա­մա­ցան­ցում տե­սա­կետ­ներ այդ թե­մա­յով փո­խա­նա­կե­լը:

-Թե­ման ցե­ցա­կիր է...

— Եվ վեր­ջում՝ Ձեր հո­գու խոս­քը այն ծնող­նե­րին, ո­րոնց որ­դի­ներն այս պա­հին կռվի դաշ­տում են, եւ այն զին­վոր­նե­րի ծնող­նե­րին, ո­րոնք զոհ­վե­ցին հա­նուն հայ­րե­նի­քի:

— Խոս­քեր չու­նեմ, մի­այն ա­րյանս ա­մեն մի բջի­ջով հաս­կա­նում եմ նրանց: Այն մնում է աղ` թաց վեր­քի վրա, ո­րը եր­բեք չի սպի­ա­նում: Օ­րե­րի ար­թուն պա­հակն է, հի­շեց­նում է, որ տա­ռա­պան­քին քնել չկա, ին­քը աչ­քե­րը չի փա­կում: Հսկում է կյան­քի բո­լոր պա­հե­րը եւ չի թող­նում, որ մո­ռա­նաս իր մա­սին:

ՆՈՒ­ՆԵ ԶԱ­ՔԱ­ՐՅԱՆ