«Հիշո՞ւմ եք` «Մեր բակի» մեջ ասում էի` թանկ նվեր շատ եմ սիրում, բայց իրականում...».ԱՇՈՏ ՂԱԶԱՐՅԱՆ

Մայիսի 15-ին սիրված դերասան, ՀՀ ժողովրդական արտիստ ԱՇՈՏ ՂԱԶԱՐՅԱՆԻ ծննդյան օրն էր: Այս առիթով «Իրավունքը» զրուցեց նրա հետ:

– Պարոն Ղազարյան, շնորհավորում ենք Ձեզ ծննդյան տարեդարձի կապակցությամբ, մաղթում, որպեսզի շրջապատված լինեք սիրելի մարդկանցով, առողջ լինեք եւ միշտ ժպտաք:

– Շնորհակալություն…

– Սիրո՞ւմ եք նշել Ձեր ծննդյան օրը:

– Այդքան էլ չեմ սիրում… Երբ փոքր էի, ծննդյանս օրն ինձ համար տոն էր: Աշխարհի ամենալավ օրն էր` նվերներ էի ստանում: Բայց քանի մեծանում ես, արդեն մի քիչ ուրիշ կերպ ես մոտենում դրան, որովհետեւ ասում ես` մի տարով էլ մեծացա: Ես չեմ էլ նշում ծննդյանս օրը: Քանի որ մի Աշոտ Ղազարյան էլ ունենք` թոռնիկս, ինքն էլ նույն օրն է ծնվել` իր ծնունդն ենք նշում: Իմն այնքան ենք նշել…Եթե կլոր ամյակ է, դա ուրիշ բան: Այն էլ ես չէ` ինչ-որ կազմակերպիչներ իմ թույլտվությունը վերցնում ու նշում են:

– Ի՞նչ նվերներ եք սիրում ստանալ:

– Հիշո՞ւմ եք` «Մեր բակի» մեջ ասում էի` թանկ նվեր շատ եմ սիրում, չէ՜, թանկ չէ` նայած ոնց են տվել, ու ով է տվել այդ նվերը: Մի ժամանակ բլոկնոտներ էի շատ սիրում: Տասնյակներով բլոկնոտներ ունեմ, որ չեմ էլ օգտագործել ու երեւի չեմ էլ օգտագործի, բայց սիրում եմ:

– Երբ ողջ էր Ձեր մայրը, այդ օրն ինչպե՞ս էիք նշում:

– Մենք նշում էինք` մամայիս ուրախություն պատճառելու համար, որ ինքը բոլորին միանգամից տեսնելու էր` իրար գլխի հավաքված: Շատը մամայի համար էինք անում: Տանն էինք նշում: Ով գիտեր, գալիս էր: Իսկ եղբայրներս ու քույրս պետք է պարտադիր ներկա լինեին: Մաման ուրախանում էր դրանով:

– Ձեր մայրիկի պատրաստած ամենահամեղ ուտեստը ո՞րն էր:

– Խաղողի տերեւով տոլման եւ սպասը, ու ես կնոջս ասացի` ինչ ուզում ես սովորի, բայց մամայիս պատրաստած տոլման մեկ էլ սպասը սովորի: Ու կինս երկուսն էլ ճիշտ մամայիս նման պատրաստում է:

– Երբ հանդիպեցիք Ձեր կնոջը …

– Մենք իրար ճանաչել ենք` քրոջս հարեւանուհին էր: Ու միշտ, երբ քրոջս տուն գնում էի, տեսնում էի նրան: Անցան տարիներ, էլ չտեսա իրեն: Քույրս տեղափոխվեց ուրիշ տեղ ապրելու, իրենք` ուրիշ տեղ: Հետո` գնացի բանակ, եկա եւ որոշեցի, որ պետք է ամուսնանամ: Հարմար թեկնածու չէի գտնում: Մի օր էլ քույրս ասաց. «Հիշում եմ, որ դու գալիս-գնում էիր, Մելանյային նայում էիր` ոնց որ դուրդ գալիս էր: Իր հետ էլ ամուսնացիր, շատ լավ աղջիկ է": Եվ ես նորից իրեն գտա, հանդիպեցինք, սիրեցինք ու ամուսնացանք:

– Ձեր թոռները տաղանդավոր են, հաղթել են մրցույթներում: Ինչ- որ տեղ գենով Ձեր տաղանդը նաեւ նրանց է փոխանցվել:

– Դա այդպես է…

– Ինչպիսի՞ պապիկ եք:

– Յուրաքանչյուր պապի համար թոռը ամենաքաղցրն է: Այն ժամանակ, որ ջահել էինք, ասում էին` թոռից քաղցր բան չկա, ու ես ինչքան մեծանում եմ, հասկանում եմ, որ իրենք դեռ մի բան էլ քիչ էին ասում: Իրոք, թոռն աննկարագրելի երեւույթ է:

– Երբ առաջին անգամ Ձեր թոռները` Անահիտ եւ Բորիս Ադամյանները, հաղթեցին, ամբողջ համացանցը խոսում էր նրանց տաղանդից: Դո՞ւք ինչ զգացիք այդ պահին:

– Շատ հուզվել էի ու այնպես էի անում, որ կինս չնկատի, որ աչքերս լցվել են: Երբ որ պտուղիդ պտուղը քեզ այդպիսի պահեր է պարգեւում, դրանից թանկ բան չկա:

– Ձեր թոռն էլ է Աշոտ Ղազարյան: Կպատմե՞ք փոքրիկ Աշոտիկից:

– Նա շատ լավ տղա է: Հետաքրքիր է մտածում ու շատ ճիշտ է մեծանում: Մենք իրեն` այս մի արա, այս արա այդպիսի բան չենք ասում, ոնց որ մեր երեխաներին չենք այդպես ասել:

Իմ թոռները տեսնում են մեր շփումները մարդկանց հետ` նիստ ու կացը, վերաբերմունքը, եւ արդեն իրենք են զգում, որն է ճիշտը, որը` սխալ: Եվ այդպես ճիշտ էլ մեծանում են: Համարյա դիտողություն անելու կարիք չկա: Իմ ծննդյանս օրվան նվիրված հաղորդման ընթացքում Աշոտիկն ասաց` «Ես էլ եմ Աշոտ Ղազարյան, եւ այդ անունը պետք է բարձր պահեմ»: Այդ ոչ ոք իրեն չէր սովորեցրել: Յոթ տարեկան է, բայց կարողացավ ճիշտ մտածել եւ արտահայտվել:

– Աշոտիկը բնավորությամբ ո՞ւմ է նման:

– Բոլորիցս էլ նմանություն կա: Կարեւորը` բարի, ազնիվ, մաքուր ու տաղանդավոր է: Լավ նկարում է, լավ նվագում է` դաշնամուրի է գնում, լավ լեզուներ գիտի` անգլերեն, ռուսերեն: Բարի, լավ մարդ է մեծանում:

– Տարիների ընթացքում բախտ եք ունեցել խաղալ եւ շփվել շատ մեծությունների հետ: Այդ ամենն ո՞ւմ եք փոխանցելու:

– Կարեւորն այն է, որ ես նրանցից շատ-շատ բաներ սովորեցի: Հիմա էլ, որ դպրոցս բացել եմ, աշխատում եմ իրենցից ստացած գիտելիքներն ու փորձը, լավ ավանդույթները, դերասանական վարպետությունը փոխանցեմ երեխաներին, որ դրանք չգնան ու կորեն: Ես հպարտ եմ, որ այնպիսի մարդկանց հետ եմ Սունդուկյանի անվան ակադեմիական պետական թատրոնում բեմ բարձրացել` Ավետ Ավետիսյան, Արուս Ասրյան, Բաբկեն Ներսիսյան, Խորեն Աբրահամյան, Մհեր Մկրտչյան, Սոս Սարգսյան, Վերջալույս Միրիջանյան, Մուրադ Կոստանյան, Արմեն Խոստիկյան, որոնք իմ ամենամոտ ընկերներն էին: Ամենամեծ աստղերի հետ ես բեմ եմ դուրս եկել ու ամեն մեկից մի բան սովորել եմ:

– Ովքե՞ր կարող են ընդունվել Ձեր դպրոց: Լինո՞ւմ է, որ անտաղանդ երեխային ընդունելու բերեն Ձեր դպրոց միայն նրա համար, որ ծնողն ուզում է, որ իր երեխան դառնա Աշոտ Ղազարյանի նման:

– Մեզ մոտ ընդունվում են 9-16 տարեկանները: Հումորը սովորելով չի: Ի ծնե պետք է ունենաս հումորի զգացում, իսկ տաղանդն էլ Աստված է տալիս: Մեր դպրոցի լավն այն է, որ ծնողներն էլ են համոզվում` մեկ-երկու տեսնում են, որ չէ, իր տղայի կամ աղջկա տեղը չի…Կարող է ինքը լավ մանկավարժ, ֆիզիկոս դառնա, բայց դերասան չի կարող դառնալ: Ճիշտ կողմնորոշվում են: Ում մեջ էլ, որ նկատում ենք դերասանական շնորհք կա` աշխատում ենք նրանց վրա: Մենք լավ մասնագետներ ունենք: Ես էլ եմ դասավանդում: Նկարահանումներ ենք անում: Այս վերջերս ահագին նկարահանումներ ավարտեցինք:

– Հիմա մրցակցությունը շատ-շատ է: Ինչո՞վ է Ձեր դպրոցն առանձնահատուկ մյուսներից:

– Աշոտ Ղազարյանով…..

– Երեւանի պատվավոր քաղաքացի եք, ՀՀ ժողովրդական արտիստ, Մովսես Խորենացու մեդալակիր եւ էլի շատ կոչումներ ունեք: Ձեզ բոլորը սիրում են, ո՞րն է սիրված մնալու գաղտնիքը:

– Ժողովուրդը զգում է, որ ես երբեք դերասանություն չեմ անում, հատուկ խոսքեր չեմ ասում, որ ինձ սիրեն: Իր արվեստագետին ժողովուրդն է ընտրում: Եվ հեռուստատեսությամբ աչքերից զգացվում է, որ այդ մարդը մաքուր է, թե կեղծ է: Նայում են ընտանիքը` տեսնում են նորմալ ամուսիններ ենք: Քառասունվեց տարի իրար հետ ապրում ենք ու քառասունվեց տարին էլ ոնց որ նոր երեկ իրար սեր բացատրած լինենք: Տեսնում են քո դաստիարակած երեխաներին: Հետո տարբեր առիթներով քո վարվելաձեւը` նստելը, վեր կենալը, խոսելը, ժողովրդին նվիրվելը: Դրանք ժողովուրդը հասկանում է: Եվ ինչքան դերասանություն անես, մեկ է, քո արած դերասանությունը կերեւա: Ժողովուրդն է ընտրում իր կողմից սիրված արտիստին, որն էլ` Ղազարյան Աշոտին դարձնում է Աշոտ Ղազարյան:

– Ժողովուրդը Ձեզ սովոր է տեսնել հումորային կերպարների մեջ: Ձեր կողմից համարձակ քայլ չէ՞ր դրամատիկ դերով հանդես գալը:

– Ես միշտ էլ ե՛ւ հումորայինն եմ սիրում, ե՛ւ` դրամատիկը: Ու երբ ներկայացման մեջ կա դրամատիկ պահեր, ես դրանով ավելի լավ զգում եւ անհամբեր սպասում եմ, երբ պետք է այդ ներկայացման տեսարանը գա, որ այդ կտորը խաղամ: Եթե սիրում ես ու վստահ ես քո վրա, պետք է խաղաս:

– Եկեք մեր հարցազրույցն ավարտենք սիրո խոստովանությամբ:

– Արգենտինահայ բանաստեղծուհի կարª Ալիսա Կիրակոսյան, ինքն ասում էր`

Սերը գոյության հանճարն է միակ,

Սիրո հակառակը ամենեւին էլ չսիրելը չէ...

Եվ որպեսզի գոյատեւեն եւ ճիշտ ապրեն, պետք է սիրեն:

ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ