Բոլորն էլ հասկանում են, թե ի՞նչ է կատարվում՝ դավաճանություն, թշնամություն, խայտառակություն. Հարությունյան

«Իրավունքի» զրուցակիցն է «Ուժեղ Հայաստան Ռուսաստանի հետ. հանուն նոր Միության» շարժման վերլուծական-քաղաքագիտական հանձնախմբի ղեկավար, Ցանցային հետազոտությունների ինստիտուտի տնօրեն, քաղաքագետ ԳԱԳԻԿ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆԸ:

— Պարոն Հարությունյան, ինչպե՞ս կգնահատեք Տավուշի սահմանապահ գյուղերի շուրջ ստեղծված իրավիճակը:

— Արդեն երկար ժամանակ է, ինչ փորձում եմ ուղղակի հեռու մնալ քննադատությունից: Դա ոչ մի լավ բանի չի նպաստում: Բոլորն էլ հասկանում են, թե ինչ է կատարվում՝ դավաճանություն, թշնամություն, խայտառակություն: Այն, ինչ Տավուշում կատարվում է՝ վաղը կատարվելու է բոլոր տեղերում: Ամենասարսափելին՝ Զանգեզուրի միջանցքն է: Ես` որպես զանգեզուրցի եմ դա ասում: Այժմ ինչ-որ կատարվում է՝ կիսախելագար վիճակներ են: Չեմ ուզում ոչ մի խոսք ասել ո՛չ այդ Նիկոլի, ո՛չ այն Ալեն Սիմոնյանի մասին: Ի՞նչ ասեմ, ասեմ՝ լա՛վը չե՞ն, սխա՞լ են: Ամեն ինչ այնքան ակնհայտ է: Երբ մարդուն սպանում են, հարցնում ես՝ լա՞վ են անում, որ այս մարդկանց սպանում են:

Իսկ ինչ վերաբերում է Տավուշին, ի՞նչ ասեմ, մարդիկ վաճառում են Հայաստանը: Ես ուզում եմ ասել, որ մի քանի օր առաջ մենք նշում էինք ապրիլի 24-ը, եւ մեր ժամանակներում՝ 1965 թվականին, դեռ առաջին կուրսի ուսանող էինք, բայց փորձում էինք որեւէ բան անել: Մենք առաջինն էինք, որ թռուցիկներ էինք տպագրում, գնացել էինք միտինգով հրապարակ, եւ այդ ժամանակ կյանքումս առաջին անգամ ոստիկանի հետ կռվել եմ օպերայում: Մենք այդ ճանապարհն անցած սերունդ ենք:

— Մայիսի 8-ին Նիկոլ Փաշինյանը պատրաստվում է մեկնել Մոսկվա: Ի՞նչ կարելի է սպասել մոսկովյան հանդիպումներից:

— Ոչ մի կանխատեսում չունեմ: Լավ սցենարներ չկան: Ի՞նչ պետք է անել՝ ոչ մի բան:

— Իսկ ի՞նչ կասեք հայ-ռուսական հարաբերությունների մասին առկա մոտեցումների վերաբերյալ:

— Գիտեք, հայ-ռուսական հարաբերություններում ամենակարեւորը՝ մեր քաղաքակրթական մոտեցումներն են՝ հայ-ռուսական եւ հունական: Ուղղափառ քաղաքակրթության անդամ ենք, եւ դա ամենակարեւորն է: Ռուսներն էլ պետք է մեզ նայեն այդ տեսանկյունից: Ժամանակին արքայադուստր Աննան քրիստոնեությունը պարգեւեց ռուսներին, իր ձեռամբ քրիստոնեությունը Բյուզանդիայից գնաց դեպի Ռուսաստան: Ժամանակին ես վարում էի մի կազմակերպություն, որը կոչվում էր «Բյուզանդական ժառանգություն», որտեղ այդ քաղաքակրթական մոտեցումը խիստ կարեւոր էր: Ռուսական այս ապստամբությունը կատարվում է ոչ միայն Ուկրանիան ազատելու համար: Ուկրաինայում ռուսական զորքերը կատարում են նաեւ այն առաքելությունը, ինչը հայկական զորքերը ժամանակին կատարում էին Արցախում: Այսինքն՝ ազատագրում են ռուսներին: Այ, սա ազատագրում է համարվում ամբողջ աշխարհի համար: Ես ինքս դեմ եմ, երբ ասում ենք՝ բազմաբեւեռ աշխարհ: Կողմ եմ, որպեսզի անվանենք՝ բազմաքաղաքակրթական աշխարհ: Այսինքն՝ կարողանանք պահպանել մեր քաղաքակրթությունները: Հետաքրքիր է, որ Ռուսաստանի դաշնակցային միությունը՝ Չինաստան, Իրան, Ռուսաստան, երեք քաղաքակրթություն ունեն, եւ դրանք բոլորը տարբեր են:

ԴԻԱՆԱ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ