ԹՈՒՐ­ՔԻ ԴԵՄ ՍՈ­ՂԱ­ՑՈՂ ԿԵՂ­ՏԱ­ՐՅՈՒՆ­ՆԵ­ՐԻ ՀՈ­ԳԵ­ՎԱՐ­ՔԸ

Եվ այս­պես, Ե­րև­ա­նում «Նե­մե­սի­սի» հու­շա­կո­թո­ղի տե­ղադր­մա­նը Թուր­քի­ան ար­ձա­գան­քեց ԱԳ նա­խա­րար Չա­վու­շօղ­լո­ւի վերջ­նագ­րով և Հա­յաս­տա­նի հա­մար օ­դա­յին տա­րած­քը փա­կե­լով: Սա­կայն բա­ցա­ռու­­թյուն են ա­րել «երև­ա­նի թքող տղա» Ա­լեն Սի­մո­նյա­նի հա­մար: Եվ այն, որ Ա­լե­նը Թուր­քի­ա մեկ­նե­լը չչե­ղար­կեց, պարզ ցույց է տա­լիս, որ ՔՊ-ում թուր­քի դեմ սո­ղա­ցող­ներ են: Ա­ռանց բա­ցա­ռու­թյան: Ճիշտ է, մտմտող­ներ կան, որ կու­զե­ին «թռնել» Նի­կո­լի վրա­յից, որ­պես­զի չկի­սե­ին նրա ճա­կա­տա­գի­րը, բայց ար­դեն ուշ է` «դա­վա­ճան» բա­ռ­ը խա­րան­ված է բո­լո­րի ճա­կատ­նե­րին:

ԸՆ­ԴՈՒ­ՆՈՒՄ ԵՆ, ՈՐ Ե՛Վ ԹՈՒՐՔ ԵՆ, Ե՛Վ ԴԱ­ՎԱ­ՃԱՆ

Այն, որ Նի­կո­լը չի վի­րա­վոր­վում թուրք բա­ռից, վա­ղուց է խոս­տո­վա­նել: Դե ինչ­պե՞ս վի­րա­վոր­վի, դա նույնն է, որ Էլ­թոն Ջո­նը վի­րա­վոր­վի ԼԳԲՏ ո­րա­կու­մից: Հի­մա էլ խոս­տո­վանեց, որ ի­րեն այն­քան են ա­սել դա­վա­ճան, որ այդ ո­րա­կու­մից այ­լևս չի նեղ­վում: Ու շատ այլ բա­ներ էլ խոս­տո­վա­նեց... Լսելն ու ա­ռա­վե­լևս ըն­կա­լե­լը շատ զզվե­լի էր ու ծանր, սա­կայն Ար­մեն Ա­շո­տյա­նը մեր ըն­թեր­ցող­նե­րին ա­զա­տել է այդ բե­ռից և մի­ան­գա­մից կա­պի­տու­լյան­տի պղծա­խո­սու­թյու­նը ներ­կա­յաց­րել սեղմ բա­նա­ձև­ում­նե­րով. «Մի զար­մա­ցեք այն փաս­տից, որ մարտն­չող տգե­տը, ի­րեն դնե­լով «խո­րը մտա­ծո­ղի» տեղ, մա­կե­րե­սա­յին, բայց դի­տա­վո­րյալ խե­ղա­թյու­րում­նե­րի եւ ֆռիկ­նե­րի ողջ զի­նա­նո­ցով կրկին կրծում էր ազ­գա­յին ինք­նու­թյան ար­ժե­հա­մա­կար­գը:

Մի զայ­րա­ցեք նա­եւ այն փաս­տից, որ Թուր­քի­ա­յի կող­մից մեզ հա­մար օ­դա­յին տա­րած­քը փա­կե­լու կա­պակ­ցու­թյամբ Նի­կո­լը գեթ մեկ կծու-թթու խոսք Թուր­քի­ա­յի նկատ­մամբ չար­տա­բե­րեց:

Փո­խա­րե­նը, ըստ ի­րեն, մե­ղա­վո­րը հենց հայ ժո­ղո­վուրդն է, որ ար­ձան է կանգ­նեց­րել իր 1.500.000 զա­վակ­նե­րին ոչն­չաց­րած մար­դաս­պան­նե­րից վրե­ժը լու­ծած իր հե­րոս­նե­րի հա­մար:

Ու հի­շեք. դա­վա­ճան բա­ռից ա­վե­լի նա վա­խե­նում է «վրեժ» բա­ռից:

Ուս­տի ՆԵ­ՄԵ­ՍԻՍ-ի ար­ձա­նի կա­պակ­ցու­թյամբ Նի­կո­լը տար­բե­րակ ու­նե­նար, ան­ձամբ կփա­կեր մեր օ­դե­րը:

Ինչ­պես փոր­ձում է փա­կել իր դա­վա­ճա­նու­թյան հա­մար ի­րեն պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան կան­չե­լու բո­լոր հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րը»:

Ի դեպ, «Նե­մե­սի­սի» ար­ձա­նը ի­րա­վամբ դար­ձավ և՛ ջրբա­ժան, և՛ սթա­փեց­նող ազ­դակ: Թե­և կա­պի­տու­լյանտն ու վեր­ջի­նիս տե­րե­րը շատ են ջա­նա­ցել թուր­քի դրա­կան կեր­պար կեր­տել և թուր­քից «դրա­կան ազ­դակ­ներ տես­նել»` ի կա­տա­րումն «Խա­ղա­ղու­թյան դա­րաշր­ջան» կոչ­վող մա­հա­բեր ծրագ­րի, սա­կայն հու­շա­կո­թո­ղը ստի­պեց Չա­վու­շօղ­լո­ւին մի­ան­գա­մից ի ցույց դնել այն ի­րո­ղու­թյու­նը, որ թուր­քը մնում է թուրք, թուր­քը չի փոխ­վում, որ թուր­քը մեր կեն­սա­բա­նա­կան թշնա­մին է, որ հայ-թուր­քա­կան հա­րա­բե­րու­թյան մի­այն մեկ ձև կա` մե­կի կյան­քը նշա­նա­կում է մյու­սի մահ: Թվում է, թե «Նե­մե­սի­սի» կո­թո­ղը ոչն­չով չպետք է խան­գա­րեր Թուր­քի­ա­յին` մի քա­նի տա­րում տնտե­սա­պես կլա­նե­լու Հա­յաս­տա­նը, մա­նա­վանդ ու­նե­նա­լով օ­կու­պա­ցի­ոն վար­չա­կարգ` ի դեմս Նի­կո­լի կեղ­տա­րյուն ոհ­մա­կի, սա­կայն թուրք Չա­վու­շօղ­լուն բնազ­դի մա­կար­դա­կով մի­­ան­գա­մից հաս­կա­ցավ` այդ կո­թո­ղը արթ­նաց­նե­լու է ՀՀ քա­ղա­քա­ցի­նե­րի մեջ Շա­հան Նա­թա­լի­ի և «Նեմե­սիս» ի­րա­գոր­ծած ար­ժա­նա­պատ­վու­թյան աս­պետ­նե­րի ո­գին, մղե­լու է դի­մադ­րու­թյան և պայ­քա­րի: Իսկ թուր­քը լավ գի­տի` հա­յի դի­մադ­րու­թյու­նը նշա­նա­կում է թուր­քի նպա­տակ­նե­րի, Թու­րա­նի տես­լա­կա­նի վեր­ջը: Վկան` Սար­դա­րա­պա­տը, վկան` 1988-ի զար­թոն­քը, վկան` ռազ­միկ նա­խա­գահ­նե­րի կա­ռա­վար­ման 20 տա­րի­նե­րը և 2016-ին կրկին Բաք­վի ե­րա­խը պատ­ռե­լը... Ու նա­և թուր­քը հաս­կա­նում է, որ ինքն ու Նի­կո­լը ու­նեն շատ կարճ հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րի պա­տու­հան, և շտա­պում է հասց­նել: Եվ այդ շտա­պո­ղա­կա­նու­թյունն է մղում գեր­տե­րու­թյուն­նե­րի մայ­րա­քա­ղաք­նե­րում, մաս­նա­վո­րա­պես` Վա­շինգ­տո­նում, բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րի ա­րա­գաց­մա­նը: Զի երբ այդ պա­տու­հա­նը փակ­վեց, Հա­յաս­տա­նը կլի­նի ոչ թե ման­րադ­րամ, այլ գոր­ծոն:

ՏԱ­ԿԱՆՔ­ՆԵ՛Ր ԲՈ­ԼՈՐ ԵՐԿՐ­ՆԵ­ՐԻ, ՄԻ­Ա­ՑԵ՛Ք. ՆԻ­ԿՈ­ԼԱ­ՏԵ­ՐԵ­ՐԻ ԳԱ­ՂԱ­ՓԱ­ՐԱ­ԿԱՆ ԿՈ­ԴԸ

Նյար­դա­յին վի­ճա­կում գտնվող Նի­կո­լը նա­և բա­ցա­հայ­տեց սե­փա­կան գա­ղա­փա­րա­փո­սա­կան տար­րե­րը: Շատ պեր­ճա­խոս էր նրա դեգ­րա­դա­ցի­ոն կո­չը` վեր­ջա­պես ազ­գից դառ­նալ ժո­ղո­վուրդ: Նժդե­հը ժո­ղովր­դից Ազգ էր կեր­տում ու դրա­նով պահ­պա­նում Սյու­նի­քը` ջար­դե­լով ան­հա­մար թշնա­մի­նե­րին: Իսկ Նի­կոլն ու­զում է հա­կա­ռակն ա­նել, ի ցույց դնե­լով իր հա­կա­ցե­ղակ­րոն է­ու­թյու­նը: Կա­րե­լի է Ցե­ղակ­րո­նի բո­լոր դրույթ­նե­րը գրել հա­կա­ռակ ի­մաս­տով, և կստա­նանք ցե­ղու­րաց նի­կո­լիզ­մի պատ­կե­րը:

Սա­կայն նի­կո­լիզ­մը գլո­բալ այլ գա­ղա­փա­րա­խո­սու­թյան մի մասն է, և նի­կո­լա­տե­րե­րի գա­ղա­փա­րա­կան կո­դի գաղտ­նա­զեր­ծու­մը հան­կարծ գտանք ի­տա­լա­կան «The Huf­fing­ton Post» թեր­թում, Մի­քա­յել Մի­նա­սյա­նի` մա­յի­սի 1-ին լույս տե­սած «Օգտա­տե­րեր բո­լոր երկր­նե­րի, մի­ա­ցե՛ք» վեր­նագ­րով հոդ­վա­ծում: Այն նեյ­րո­ցան­ցի մի­ջո­ցով փո­խադ­րե­ցինք հա­յե­րե­նի, և ստո­րև ներ­կա­յաց­նում ենք ըն­թեր­ցո­ղին.

— Ա­վե­լի քան 100 տա­րի ա­ռաջ աշ­խար­հը սկսեց պտտվել մի­ա­վոր­ման նոր գա­ղա­փա­րի՝ կո­մու­նիզ­մի շուրջ:

 Կո­մու­նիզ­մը բոր­բո­քեց զանգ­ված­նե­րի ե­րև­ա­կա­յու­թյու­նը ոչ թե Ռու­սո­յի փի­լի­սո­փա­յու­թյամբ և նրա` հա­վա­սա­րու­թյան ու նոր սո­ցի­ա­լա­կան ար­ժեք­նե­րի ո­րո­նում­նե­րով, այլ հա­վա­սար­նե­րի մի­ու­թյան ե­րա­զան­քով, ո­րի հիմ­նա­դիր սկզբուն­քը՝ աշ­խա­տան­քը, ամ­փոփ­ված է բան­վոր դա­սա­կար­գի լե­գեն­դար «Պրո­լե­տար­ներ բո­լոր երկր­նե­րի, մի­ա­ցե՛ք» կար­գա­խո­սում:

Մենք այ­սօր նշում ենք դրա հեր­թա­կան տա­րե­դար­ձը: Ա­վե­լի քան մեկ դար անց կո­մու­նիզ­մը գրե­թե մո­ռաց­վել է: Այն պե­տու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք որ­դեգ­րել է­ին նրա գա­ղա­փա­րա­խո­սու­թյու­նը, պարտ­ված են, վե­րա­փոխ­ված կամ իս­պառ ան­հե­տա­ցած: Մինչ­դեռ, կո­մու­նիս­տա­կան մա­նի­ֆես­տի հրա­պա­րա­կու­մից գրե­թե 200 տա­րի անց աշ­խար­հը դեռ խե­լա­հե­ղո­րեն ցան­կա­նում է մի­ա­վոր­վել՝ հռչա­կե­լով «Աշխար­հի օգ­տա­տե­րեր, մի­ա­ցե՛ք»: Գեյթ­սը, Ջոբ­սը, Ցու­կեր­բեր­գը, Մաս­կը զբա­ղեց­րին փի­լի­սո­փա­նե­րի և մտա­ծող­նե­րի տե­ղը՝ պատ­վան­դա­նից ի­ջեց­նե­լով Մարք­սին, Լե­նի­նին, Տրոց­կուն և Գրամ­շի­ին:

Ե­թե հա­վա­սա­րու­թյունն ու աշ­խա­տան­քը կո­մու­նիստ­նե­րի դրոշն է­ին, ա­պա մի­օ­րի­նա­կու­թյունն ու սպա­ռու­մը դար­ձել են 21-րդ դա­րի գա­ղա­փա­րա­խո­սու­թյու­նը: 2000-ական­ներն իս­կա­պես մի­ա­վոր­ման դա­րաշր­ջան է` տե­ղե­կատ­վա­կան տեխ­նո­լո­գի­ա­նե­րը թույլ են տա­լիս բո­լո­րին ա­րագ գտնել հա­մա­խոհ­ներ: Ինչ­պես 15-րդ դա­րում Գու­տեն­բեր­գի ա­ռա­ջին տպագ­րա­կան մե­քե­նա­յի գյու­տը նշա­նա­վո­րեց ֆե­ո­դա­լիզ­մի մա­հը և սկիզբ դրեց կա­պի­տա­լիզ­մին, այն­պես էլ չոր­րորդ ար­դյու­նա­բե­րա­կան դան­դաղ հե­ղա­փո­խու­թյու­նը, ո­րը մենք ապ­րում ենք այ­սօր՝ ին­տեր­նե­տից մին­չև սո­ցի­ա­լա­կան մե­դի­ա և դրա­նից դուրս, ար­մա­տա­պես փո­խում է կյան­քը, ար­ժեք­նե­րը, տնտե­սա­գի­տու­թյուն, քա­ղա­քա­կա­նու­թյունը և նույ­նիսկ մի­ջազ­գա­յին հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րը:

 Այ­սօր­վա քա­ղա­քա­կան-տեխ­նո­լո­գի­ա­կան է­լի­տա­ներն ի­րենց տրա­մադ­րու­թյան տակ ու­նեն մարդ­կու­թյան պատ­մու­թյան մեջ ան­նա­խա­դեպ հա­ղոր­դակ­ցու­թյան մի­ջոց: Նրանց՝ ժա­մա­նա­կա­կից տեխ­նոկ­րատ­նե­րի հա­մար, չկան սահ­ման­ներ, կրոն­ներ, պե­տու­թյուն­ներ, ինք­նիշ­խա­նու­թյուն, ազ­գա­յին և մի­ջազ­գա­յին ի­րա­վունք, հա­մընդ­հա­նուր սո­ցի­ալ-մշա­կու­թա­յին հա­մա­կարգ, և, ին­չը հատ­կա­պես ու­շագ­րավ է, չկա ճշմար­տու­թյուն:

Մարք­սը և նրա հե­տև­որդ­նե­րը պայ­քա­րում է­ին պատ­մու­թյան սե­փա­կան մեկ­նա­բա­նու­թյու­նը գե­րիշ­խող տե­սա­կետ դարձ­նե­լու հա­մար` հռչա­կե­լու պրո­լե­տա­րի­ա­տի դիկ­տա­տու­րա­յի գա­ղա­փա­րա­խո­սու­թյու­նը որ­պես վերջ­նա­կան ճշմար­տու­թյուն: Ա­մեն մեկն ու­ներ իր ճշմար­տու­թյու­նը, բո­լորն էլ քրտնա­ջան աշ­խա­տե­ցին, որ այն յու­րօ­րի­նակ ու մե­նաշ­նոր­հա­յին լի­նի: Մյուս կող­մից, 21-րդ դա­րի «մի­ա­վո­րող­նե­րը» պայ­քա­րում են այն բա­նի հա­մար, ինչ մենք կա­րող ենք ան­վա­նել մե­տաճշ­մար­տու­թյուն՝ ա­նընդ­հատ փո­փոխ­վող ճշմար­տու­թյուն, ո­րի է­ու­թյու­նը ստո­րա­դաս­վում է դրա տա­րած­ման ու­ղի­նե­րից:

Հա­մախմբ­ված մե­տաճշ­մար­տու­թյամբ՝ օգ­տա­տե­րե­րը պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն չեն կրում, նրանք չեն ձգտում պաշտ­պա­նել քա­ղա­քակր­թու­թյու­նը և վեր­ջի­նիս ար­ժեք­նե­րը, նրանք լի­ո­վին տա­րան­ջատ­ված են պատ­մու­թյան, աշ­խար­հագ­րու­թյան և ի­րա­կա­նու­թյան այլ հիմ­նա­րար սյու­նե­րից: Մի­այն թվերն են կա­րև­որ: Ճշմար­տու­թյան «տրա­մա­բա­նու­թյու­նը» դար­ձել է է­մո­ցի­ո­նալ-քա­նա­կա­կան՝ ա­ռա­ջաց­նե­լով նոր ե­րեք օ­ղակ­նե­րի տրա­մա­բա­նա­կան շղթա` որ­քան շատ մար­դիկ ինչ-որ բան «լայ­քեն» և տա­րա­ծեն, որ­քան շատ մար­դիկ կրքոտ­վեն դրա­նով, այն­քան ա­վե­լի շատ ճշմար­տու­թյուն իբր կա դրա մեջ, և որ­քան ու­ժեղ են զգաց­մունք­նե­րը, որ­քան մեծ է քա­նա­կու­թյու­նը, այն­քան էլ բարձր է «որա­կը»:

ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԵՍ ԳԱ­ԼԱ­ՋՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝